W sprawie celibatu

Kard. Nasrallah Pierre Sfeir
Maronicki patriarcha Antiochii
Przewodniczący Synodu Kościoła maronickiego (Liban)

W sprawie celibatu

1. Nawiązuję do punktu a 2 rozdz. II Relatio ante disceptationem, zatytułowanego «Viri probati», poświęconego celibatowi księży katolickich. Tekst mówi: «ażeby zaradzić problemowi niedostatku księży, niektórzy, kierując się zasadą: salus animarum suprema lex, postulują wyświęcanie żonatych mężczyzn, odznaczających się wypróbowaną wiarą i cnotą, aby parafie nie były pozbawione posługi kapłańskiej».

2. Kryje się w tym problem, którego nikt nie bagatelizuje. Wymaga on poważnej refleksji. W Kościele maronickim dopuszcza się do kapłaństwa żonatych mężczyzn. Połowa naszych księży diecezjalnych to żonaci. Trzeba jednak przyznać, że choć małżeństwo księży rozwiązuje jeden problem, rodzi inne, nie mniej poważne. Żonaty kapłan ma obowiązek zajmować się żoną i dziećmi, zapewnić im dobre wykształcenie, pozycję społeczną. Tak więc kapłaństwo było w Libanie drogą awansu społecznego.

Istnieje inna jeszcze trudność, która powstaje wtedy, gdy żonaty kapłan nie znajduje wspólnego języka ze swoimi parafianami, a biskup nie może go przenieść, ponieważ jego rodzina nie może się przeprowadzić razem z nim. Mimo wszystko żonaci kapłani uchronili wiarę ludu, którego trudne życie dzielili. Bez nich ta wiara by zanikła.

3. Z drugiej strony, celibat jest najcenniejszym klejnotem w skarbcu Kościoła katolickiego. Jak jednak ustrzec go w pełnej erotyzmu atmosferze naszych czasów? Czasopisma, internet, plakaty, spektakle — bezwstydnie oferuje się wszystko, nieuchronnie godząc w cnotę czystości. Oczywiście kapłan po przyjęciu święceń nie może już zawrzeć małżeństwa. Wysyłanie księży do kraju, w którym ich brakuje, z kraju, gdzie jest ich pod dostatkiem, nie jest rozwiązaniem doskonałym ze względu na tradycje, zwyczaje, mentalność.

Problem pozostaje otwarty. Trzeba prosić Ducha Świętego, aby podsunął swojemu Kościołowi sposoby znalezienia odpowiedniego rozwiązania.

opr. mg/mg