Dialogiczny wymiar Objawienia

17 X 2008 — XVIII KONGREGACJA

Abp Salvatore Fisichella (tyt. Voghenza)
Prezes Papieskiej Akademii «Pro Vita»
Rektor Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego

Dialogiczny wymiar Objawienia

W naszych rozważaniach skupiliśmy się szczególnie na pierwszych czterech pytaniach zawartych w Relatio post disceptationem i udało się nam wstępnie sformułować kilka Propositiones, które podsumuję w następujący sposób.

Należy wyjaśnić sens dialogicznego wymiaru Objawienia, jako że termin ten odnosi się do różnych wymiarów, takich jak «dialog międzyreligijny», «dialog ekumeniczny», «dialog kulturowy»... W odniesieniu do Objawienia nabiera on szczególnego znaczenia, zakłada bowiem prymat działania Boga, który w swojej wolności wychodzi człowiekowi naprzeciw, co sprawia, że nigdy nie będzie można mówić o równoważności tych podmiotów.

Pojęcie Słowo Boże musi stać się jednoznaczne. Nie jest to proces łatwy, ale konieczny. Jedno z ważniejszych stwierdzeń, jakie sformułował Synod, mówi, że Słowo Boże nie powinno być utożsamiane jedynie z Biblią. Słowo Boże to Chrystus, Słowo Ojca. Jego nauczanie oraz Jego czyny zostały powierzone Kościołowi, który za sprawą Ducha Świętego nieprzerwanie niesie ludziom Chrystusa jako zapowiedź zbawienia (Dei verbum).

Głoszenie Słowa Bożego jest podstawowym zadaniem Kościoła. Głoszenie w sposób zdecydowany, zawsze i wszędzie, głoszenie, któremu towarzyszy świadectwo życia, ukazujące jego treść i moc. To, co Dei verbum mówi o Objawieniu, które następuje gestis verbisque intrinsice inter se connexis (przez czyny i słowa wewnętrznie ze sobą powiązane) (DV, 2), należy przez analogię odnieść do Kościoła, który wypełnia swoją misję ewangelizacyjną, głosząc Chrystusa i dając świadectwo zgodne z tym, co sam głosi stylem życia.

Zostało uznane za konieczne, by w kontekście ogólnej sekularyzacji — która nie obejmuje jedynie Zachodu — zwrócić szczególną uwagę przede wszystkim na wypracowanie takich form słuchania, aby każdy, kto ma przed sobą Pismo Święte, wiedział, że staje przed Bogiem, który mówi. Należy również zadbać o formację, pozwalającą odkrywać, jak czytanie Słowa nawraca serce, skłania do pokuty oraz wprowadza na drogę nowego życia. W tym kontekście należy podkreślić znaczenie nieustannego kształcenia, głównie katechetów, co pozwoli uzupełnić braki w znajomości podstawowych prawd wiary, które powinny niepokoić odpowiedzialnych za działalność duszpasterską.

Liturgia pozostaje uprzywilejowanym miejscem, w którym Słowo Boże wyraża się w całej swojej pełni. Należy przezwyciężyć rozdźwięk między Biblią a liturgią, Słowem i sakramentem. Następuje to w takiej mierze, w jakiej Słowo Boże jest samym Chrystusem w Jego zróżnicowanej obecności w życiu Kościoła; przede wszystkim w rzeczywistej obecności w ofierze eucharystycznej; a także wtedy, gdy sprawowane są sakramenty, czyli wtedy, kiedy «jest obecny w swoim słowie, bo gdy w Kościele czyta się Pismo Święte, On sam przemawia» (Sacrosanctum Concilium, 7). Powinna zatem wzrastać świadomość głębokiej jedności, której szczytem jest Msza św.

Różne formy celebrowania lectio divina budzą pytanie, czy nie należy przede wszystkim wyjaśnić, co tak naprawdę przez to rozumiemy, by nie pozostawić w cieniu bogactwa tradycji Ojców Kościoła i mistrzów średniowiecznych. Rosnące znaczenie przypisywane lectio każe jednak pamiętać, że nie jest to jedyna forma spotkania ze Słowem Bożym.

opr. mg/mg