Wierność powołaniu kapłańskiemu wymaga odwagi i zaufania Bogu

Benedykt XVI

Wierność powołaniu kapłańskiemu wymaga odwagi i zaufania Bogu

Nieszpory w kościele Najświętszej Trójcy. 12 maja 2010 — Fatima

Drodzy bracia i siostry!

«Gdy (...) nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty (...), byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo» (Ga 4, 4. 5). Pełnia czasu nadeszła, kiedy Przedwieczny wkroczył w czas; za sprawą i z łaski Ducha Świętego Syn Najwyższego został poczęty i stał się człowiekiem w łonie kobiety, Dziewicy Matki, która jest znakomitym wzorem i modelem Kościoła wierzącego. Nieustannie wydaje on na świat nowych synów w Synu, który z woli Ojca jest pierworodny wśród wielu braci. Każdy z nas jest powołany, by wraz z Maryją i jak Maryja być pokornym i prostym znakiem Kościoła, który wciąż się oddaje — jako oblubienica — w ręce swego Pana.

Wam wszystkim, którzy ofiarowaliście życie Chrystusowi, pragnę wyrazić tego wieczoru uznanie i wdzięczność Kościoła. Dziękuję za wasze świadectwo, często milczące i niełatwe; dziękuję za waszą wierność Ewangelii i Kościołowi. W Jezusie, obecnym w Eucharystii, obejmuję obecnych tu mych braci w kapłaństwie i diakonów, osoby konsekrowane, seminarzystów oraz członków ruchów i nowych wspólnot kościelnych. Niech Pan wynagrodzi — jak tylko On potrafi i może to uczynić — wszystkim, którzy umożliwili nam to spotkanie w obecności Jezusa w Eucharystii, a mianowicie Komisji Episkopatu ds. Powołań i Kapłaństwa, z jej przewodniczącym bpem Antoniem dos Santos, któremu dziękuję za wyrazy kolegialnej i braterskiej miłości, wypowiedziane na początku Nieszporów. W tym symbolicznym «wieczerniku» wiary, jakim jest Fatima, Dziewica Matka wskazuje nam drogę czystego i świętego oddania się w ręce Ojca.

Pozwólcie, że otworzę przed wami serce i powiem, że główną troską każdego chrześcijanina, a zwłaszcza osób konsekrowanych i sług ołtarza — jako uczniów, którzy chcą iść za Panem — powinna być wierność i lojalność wobec własnego powołania. Wierność trwająca w czasie jest wyrazem miłości, konsekwentnej, prawdziwej i głębokiej miłości do Chrystusa Kapłana. «Skoro chrzest jest prawdziwym włączeniem w świętość Boga poprzez wszczepienie w Chrystusa i napełnienie Duchem Świętym, to sprzeczna z tym byłaby postawa człowieka pogodzonego z własną małością, zadowalającego się minimalistyczną etyką i powierzchowną religijnością» (Jan Paweł II, list apostolski Novo millennio ineunte, 31). W tym Roku Kapłańskim, który zbliża się już ku końcowi, niech spłynie na was wszystkich obfita łaska, byście z radością przeżywali konsekrację i dawali świadectwo wierności kapłańskiej na wzór wierności Chrystusa. To wymaga, oczywiście, prawdziwie bliskiego obcowania z Chrystusem w modlitwie, bowiem właśnie głębokie i intensywne doświadczenie miłości Pana doprowadzi kapłanów i osoby konsekrowane do odpowiedzenia w sposób wyłączny i oblubieńczy na Jego miłość.

To życie w szczególnej konsekracji zrodziło się jako ewangeliczne napomnienie dla ludu Bożego, by ukazywać, poświadczać i głosić całemu Kościołowi ewangeliczny radykalizm i nadejście królestwa. Istotnie, drodzy zakonnicy i zakonnice, poprzez waszą gorliwą modlitwę i ascezę, rozwijanie życia duchowego, działalność apostolską i misyjną zmierzacie do niebieskiego Jeruzalem, jesteście zapowiedzią Kościoła eschatologicznego, który wytrwale i z miłością kontempluje swojego Boga Miłość. Jakże potrzebne jest dzisiaj to świadectwo! Wielu z naszych braci żyje tak, jakby po śmierci nic nie istniało, nie troszcząc się o własne zbawienie wieczne. Ludzie są powołani do tego, by poznawali i miłowali Boga, a misją Kościoła jest pomagać im w realizacji tego powołania. Dobrze wiemy, że to Bóg jest panem swoich darów, a nawrócenie ludzi jest łaską. Ale my jesteśmy odpowiedzialni za głoszenie wiary, integralnej wiary i jej wymogów. Drodzy przyjaciele, bierzmy przykład z Proboszcza z Ars, który tak modlił się do dobrego Boga: «Spraw, aby nawróciła się moja parafia, a ja jestem gotowy cierpieć wszystko, co na mnie ześlesz, przez resztę życia». I czynił wszystko, by wyrwać ludzi z ich obojętności i doprowadzić z powrotem do miłości.

Istnieje głęboka solidarność między wszystkimi członkami Ciała Chrystusa; nie można Go kochać, nie kochając swoich braci. To dla ich zbawienia Jan Maria Vianney postanowił być kapłanem. «Pozyskiwać dusze dla dobrego Boga» — mówił, gdy w wieku osiemnastu lat oznajmił o swoim powołaniu, podobnie jak mówił św. Paweł: «Aby tym liczniejsi byli ci, których pozyskam» (1 Kor 9, 19). Wikariusz generalny powiedział mu: «W parafii jest niewiele miłości do Boga, ksiądz ją wprowadzi». I rzeczywiście, w swej kapłańskiej gorliwości ten święty proboszcz był miłosierny jak Jezus przy spotkaniu z każdym grzesznikiem. Wolał kłaść nacisk na pociągający aspekt cnoty, na miłosierdzie Boga, wobec którego nasze grzechy są jak «ziarenka piasku». Ukazywał znieważoną miłość Boga. Obawiał się, że kapłani staną się «niewrażliwi» i przyzwyczają się do obojętności wiernych. Ostrzegał: «Biada pasterzowi, który milczy, widząc, że Bóg jest obrażany i gubią się dusze!».

Umiłowani bracia kapłani, w tym miejscu, które Maryja uczyniła tak szczególnym, mając przed oczami Jej powołanie wiernej uczennicy Syna Jezusa — od Jego poczęcia aż po krzyż i później, na drodze rodzącego się Kościoła — rozważajcie niesłychaną łaskę waszego kapłaństwa. Wierność własnemu powołaniu wymaga odwagi i ufności, ale Pan chce także, byście potrafili jednoczyć wasze siły; troszczcie się o siebie nawzajem i wspierajcie się po bratersku. Chwile wspólnej modlitwy i nauki, dzielenie trudów kapłańskiego życia i posługi są niezbędną częścią waszego życia. Jakie to wspaniałe, gdy przyjmujecie się nawzajem w waszych domach, z pokojem Chrystusa w sercach! Jakże ważne jest, byście sobie wzajemnie pomagali przez modlitwę oraz przydatne rady i pouczenia! Powinniście zachować szczególną czujność w sytuacjach pewnego osłabienia ideałów kapłańskich, jak również w przypadkach angażowania się w działania, które niezupełnie są zgodne z tym, co jest właściwe sługom Jezusa Chrystusa. A zatem, trzeba przyjąć — zachowując zawsze ciepło braterstwa — zdecydowaną postawę brata, który pomaga bratu «stać na nogach».

Chociaż kapłaństwo Chrystusa jest wieczne (por. Hbr 5, 6), życie kapłanów jest ograniczone. Chrystus chce, żeby inni kontynuowali w dziejach ustanowioną przez Niego posługę kapłańską. Dlatego podtrzymujcie w sobie i wokół was troskę o wzbudzanie wśród wiernych nowych powołań kapłańskich, wspierani łaską Ducha Świętego. Ufna i wytrwała modlitwa, radosne umiłowanie własnego powołania i pełne oddania kierownictwo duchowe pozwolą wam rozpoznać charyzmat powołania w tych, których wzywa Bóg.

Was, drodzy seminarzyści, którzy zrobiliście już pierwszy krok ku kapłaństwu i przygotowujecie się w wyższych seminariach albo w domach formacji zakonnej, Papież napomina, byście byli świadomi wielkiej odpowiedzialności, jaką bierzecie na siebie. Rozważcie dobrze wasze zamiary i motywacje, z oddaniem i wielkodusznie dbajcie o waszą formację. Eucharystia, będąca ośrodkiem życia chrześcijanina i szkołą pokory i służby, winna być głównym przedmiotem waszej miłości. Adoracja, pobożność i troska o Najświętszy Sakrament podczas tych lat przygotowań sprawią, że pewnego dnia będziecie sprawować Ofiarę Ołtarza z budującym i prawdziwym namaszczeniem.

Na tej drodze wierności, umiłowani kapłani i diakoni, zakonnicy i zakonnice, seminarzyści i zaangażowani świeccy, prowadzi nas i nam towarzyszy Najświętsza Maryja Panna. Z Nią i tak jak Ona jesteśmy wolni i możemy być święci; jesteśmy wolni i możemy być ubodzy, czyści i posłuszni; jesteśmy wolni dla wszystkich, bo jesteśmy oderwani od wszystkiego; wolni od samych siebie, by w każdym mógł wzrastać Chrystus, prawdziwy konsekrowany Ojca i Pasterz, którego kapłani uobecniają, użyczając swego głosu i gestów; jesteśmy wolni, by nieść współczesnemu społeczeństwu Jezusa Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał; który pozostaje z nami aż do końca wieków i ofiarowuje się wszystkim w Najświętszej Eucharystii.

opr. mg/mg