Wspólna deklaracja Papieża i Arcybiskupa Canterbury

Przed 40 laty nasi poprzednicy papież Paweł VI i abp Michael Ramsey spotkali się w tym mieście, uświęconym przez posługę i krew apostołów Piotra i Pawła. Weszli wówczas na nową drogę pojednania, opartego na Ewangeliach i pradawnych wspólnych tradycjach. Odnalezienie i uznanie rzeczywistej choć niepełnej jedności zrodziło pragnienie partnerstwa i współpracy, przezwyciężając wielowiekową oziębłość w relacjach między anglikanami i katolikami. Papież Paweł VI i abp Ramsey postanowili wówczas nawiązać dialog, aby rozpatrzyć w nowej perspektywie, w prawdzie i z miłością, kwestie, które stały się przyczyną podziałów w przeszłości.

Owo spotkanie zapoczątkowało proces owocnego dialogu Kościoła rzymskokatolickiego i Wspólnoty anglikańskiej, który cechuje odkrywanie ważnych elementów podzielanej przez nas wiary oraz pragnienie, by poprzez wspólną modlitwę, świadectwo i służbę wyrazić to, co nas łączy. W ciągu ostatnich 35 lat Międzynarodowa Komisja Anglikańsko-Rzymskokatolicka (ARCIC) wydała kilka ważnych dokumentów, które są próbą wyrażenia podzielanej przez nas wiary. W ciągu 10 lat, jakie upłynęły od podpisania ostatniej wspólnej deklaracji Papieża i Arcybiskupa Canterbury, w drugiej fazie ARCIC wypełniła swój mandat, publikując dokumenty The Gift of Authority (Dar autorytetu, 1999) oraz Mary: Grace and Hope in Christ (Maryja: łaska i nadzieja w Chrystusie, 2005). Jesteśmy wdzięczni teologom, którzy razem się modlili i pracowali, przygotowując owe teksty, oczekujące na dalsze badania i refleksje.

Prawdziwy ekumenizm to więcej niż dialog teologiczny, obejmuje on również nasze życie duchowe i wspólne świadectwo. W miarę jak rozwijał się nasz dialog, wielu katolików i anglikanów odkryło jedni w drugich miłość do Chrystusa, która przynagla nas do konkretnej współpracy i służby. To braterstwo w służbie Chrystusa, które odczuwa wielu członków naszych wspólnot na całym świecie, stanowi bodziec dla rozwoju naszych relacji. Międzynarodowa Komisja Anglikańsko-Rzymskokatolicka ds. Jedności i Misji (IARCCUM) wypracowuje odpowiednie sposoby rozwijania i umacniania naszej wspólnej misji głoszenia światu nowego życia w Chrystusie. Jej sprawozdanie, które zawiera zarówno podsumowanie głównych wniosków ARCIC, jak i propozycje dotyczące rozwoju wspólnych misji i świadectwa, zostało niedawno ukończone i przedstawione do przeglądu Urzędowi Wspólnoty Anglikańskiej oraz Papieskiej Radzie ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Członkom Komisji dziękujemy za ich pracę.

Ta braterska wizyta jest okazją, by uczcić pozytywne rezultaty tych czterech dziesięcioleci dialogu. Jesteśmy wdzięczni Bogu za otrzymane w tych latach dary łaski. Zarazem jednak nasza długa wspólna droga zobowiązuje nas do publicznego uznania, że są dla nas wyzwaniem nowe wydarzenia, które nie tylko dzielą anglikanów, lecz stanowią również poważną przeszkodę dla naszego ekumenicznego postępu. Jest zatem rzeczą pilną, abyśmy odnawiając nasze zobowiązanie do dalszego podążania drogą wiodącą do pełnej i widzialnej jedności w prawdzie i miłości Chrystusa, zobowiązali się również do dalszego dialogu, by rozstrzygnąć ważne kwestie, jakie rodzi pojawienie się czynników eklezjologicznych i etycznych, które sprawiają, że nasza droga staje się trudniejsza i bardziej uciążliwa.

Jako zwierzchnicy chrześcijańscy, stawiający czoło wyzwaniom nowego tysiąclecia, odnawiamy nasze zobowiązanie do publicznego głoszenia Bożego życia, które w jedyny sposób zostało dane przez Boga w Bóstwie i człowieczeństwie naszego Pana Jezusa Chrystusa. Wierzymy, że przez Chrystusa i obecne w Nim środki zbawienia dane są nam i światu uzdrowienie i pojednanie.

Istnieje wiele dziedzin, w których możemy razem składać świadectwo i posługiwać, i które rzeczywiście wymagają naszej ściślejszej współpracy: działalność na rzecz pokoju w Ziemi Świętej i w innych regionach świata, w których panują konflikty i zagrożenie terroryzmem; umacnianie szacunku dla życia od poczęcia do naturalnej śmierci; ochrona świętości małżeństwa i dobra dzieci w zdrowym środowisku rodzinnym; pomoc ubogim, uciśnionym i najsłabszym, zwłaszcza tym, którzy są prześladowani za wiarę; zwalczanie negatywnych skutków materializmu; ochrona świata stworzonego i naszego środowiska. Zobowiązujemy się również do prowadzenia dialogu międzyreligijnego, dzięki któremu możemy razem dotrzeć do naszych braci i sióstr niechrześcijan.

Pomni na nasz czterdziestoletni dialog i świadectwo świętych mężczyzn i kobiet, należących do naszej wspólnej tradycji, wśród których są Maryja — Theotókos, święci Piotr i Paweł, Benedykt, Grzegorz Wielki, Augustyn z Canterbury, zobowiązujemy się do gorliwszej modlitwy i większych starań o to, byśmy mogli przyjąć tę prawdę, do której Duch Pana pragnie doprowadzić swych uczniów (por. J 16, 13), i według niej żyć. Ufając, jak Apostoł, «że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go» (Flp 1, 6), wierzymy, że jeśli będziemy umieli razem być narzędziami Boga, wzywającymi wszystkich chrześcijan do głębszego posłuszeństwa naszemu Panu, zbliżymy się również do siebie nawzajem i odnajdziemy w Jego woli pełnię jedności i wspólnego życia, do której On nas wzywa.

Watykan, 23 listopada 2006 r.

opr. mg/mg