List z okazji 100-lecia skautingu

Kard. Jean-Pierre Ricard
Arcybiskup Bordeaux
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Francji

1 sierpnia 2007 r. przypada 100. rocznica otwarcia pierwszego obozu skautów, zorganizowanego przez lorda Badena-Powella na wyspie Brownsea w Anglii. Z tej okazji wszyscy, młodzież i dorośli całego świata, którzy kiedyś złożyli przysięgę skautowską, zostaną zaproszeni, by ją odnowić, indywidualnie bądź zbiorowo, i wziąć udział w przedsięwzięciu na rzecz pokoju, akcentując w ten sposób, że powołanie do «wprowadzania pokoju» jest ściśle związane z ideałem skautów. Od stu lat wszyscy, którzy wstępują do skautingu, zyskują możliwość integralnej formacji osobowej poprzez zabawę, działanie, przygodę, kontakt z przyrodą, życie w grupie i służbę innym. Skauting, inspirowany Ewangelią, jest nie tylko miejscem prawdziwego wzrastania w człowieczeństwie, lecz również propozycją życia w sposób głęboko chrześcijański oraz okazją do rzeczywistego dojrzewania pod względem duchowym i moralnym, a także autentyczną drogą świętości. Warto przypomnieć, że — jak mawiał o. Jacques Sevin SJ, założyciel skautingu katolickiego — «świętość nie należy do określonej epoki czy jakiejś szczególnej formacji». Poczucie odpowiedzialności, jakie kształtuje pedagogia skautingu, nakazuje kierować się w życiu miłością bliźniego i budzi pragnienie służenia mu na wzór Chrystusa sługi, czerpiąc siłę z łaski, jaką daje Chrystus w szczególności w sakramentach Eucharystii i pojednania.

Wraz ze wszystkimi osobami, które w waszym kraju należały do organizacji skautowskich, czy to do Skautów i Przewodników Francuskich, Skautów i Przewodników Europejskich, czy też Zjednoczonych Skautów i Przewodników Francuskich, raduję się, że po apelu o większą jedność w skautingu katolickim, jaki wystosował w 1997 r. mój poprzednik, stała się możliwa współpraca, z poszanowaniem specyfiki poszczególnych ruchów, sprzyjająca głębszej jedności w łonie Kościoła. W istocie, kadra skautingu winna pamiętać, że ma przede wszystkim rozwijać i kształtować osobowość młodzieży, którą powierzyły jej rodziny, przygotowywać ją do spotkania z Chrystusem i do życia w Kościele. Równie ważne jest, by wśród skautów i między poszczególnymi ruchami panowało i wzrastało «skautowskie braterstwo», które należy do ich pierwotnego ideału i które oczywiście stanowi dla młodych pokoleń świadectwo tego, czym jest Ciało Chrystusa, w którym — zgodnie z wizją św. Pawła — wszyscy mają wypełnić pewną misję, tam gdzie się znajdują, radować się postępami innych i umacniać swych braci w chwilach próby (por. 1 Kor 12, 12-26).

Dziękuję Panu za wszystkie owoce skautingu na przestrzeni tego stulecia. Wraz z całym Kościołem wyrażam ufność, że rozmaite ruchy, Skauci Francuscy, Skauci i Przewodnicy Europejscy, Zjednoczeni Skauci i Przewodnicy Francuscy będą dalej szli tą drogą przy coraz większym wzajemnym wsparciu ruchów, oferując współczesnym chłopcom i dziewczętom pedagogię, która kształtuje w nich silną osobowość, wzorowaną na Chrystusie, i pragnienie życia wzniosłymi ideałami wiary i międzyludzkiej solidarności. Z tego punktu widzenia przysięga i modlitwa skautowska stanowią podstawę oraz ideał, który należy pielęgnować przez całe życie. Przypominał o tym już lord Baden-Powell: «Bądźcie zawsze wierni waszej skautowskiej przysiędze, także wtedy, gdy nie będziecie już dziećmi — i niech Bóg wam pomaga w tym wytrwać!» Kiedy człowiek stara się dochować wierności swoim obietnicom, sam Pan go umacnia w jego drodze.

Skautom i przewodnikom należącym do trzech ruchów, młodzieży, dorosłym i kapelanom, którzy im towarzyszą, rodzinom, byłym skautom i przewodnikom, a także wam i wszystkim pasterzom Kościoła we Francji z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 22 czerwca 2007 r.

opr. mg/mg