W zmieniającym się świecie strzeżcie wielkiego dziedzictwa tej ziemi

Benedykt XVI

W zmieniającym się świecie strzeżcie wielkiego dziedzictwa tej ziemi

7 V 2011 — Przemówienie do przedstawicieli 15 diecezji regionu Triveneto

Księże kardynale patriarcho, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!

We wspaniałej scenerii tej zabytkowej bazyliki, która uroczyście nas przyjmuje, serdecznie witam was wszystkich, przedstawicieli 15 diecezji regionu Triveneto. Bardzo się cieszę, że mogę spotkać się z wami, w czasie gdy przygotowujecie się do przyszłorocznego zjazdu kościelnego w Akwilei. Z serca witam kardynała patriarchę Wenecji oraz współbraci w biskupstwie, szczególnie arcybiskupa Gorycji, któremu dziękuję za skierowane do mnie słowa, i arcybiskupa ordynariusza Padwy, który przedstawił nam stan przygotowań do zjazdu. Równie serdecznie witam kapłanów, zakonników i zakonnice oraz licznych wiernych świeckich. Za apostołem Janem powtarzam wam: «Łaska wam i pokój od Tego, Który jest i Który był, i Który przychodzi» (Ap 1, 4). Poprzez «zgromadzenie synodalne» Duch Święty przemawia do waszych umiłowanych Kościołów i do każdego z was z osobna, wspierając was, abyście coraz bardziej dojrzewali w jedności i współpracy. To kościelne zgromadzenie pozwala wszystkim wspólnotom chrześcijańskim, które tutaj reprezentujecie, dzielić się przede wszystkim doświadczeniem autentycznego chrześcijaństwa, jako osobistego spotkania z Jezusem, który w pełni objawia każdemu człowiekowi sens i kierunek drogi życia i dziejów.

Słusznie zdecydowaliście, by również wasz zjazd kościelny odbył się w macierzystym Kościele Akwilei, z którego wzięły początek Kościoły północno-wschodnich Włoch, a także Kościoły Słowenii i Austrii oraz niektóre Kościoły Chorwacji i Bawarii, a nawet Węgier. Spotkanie w Akwilei stanowi zatem znamienny powrót do «korzeni», by na nowo odkryć, że jesteśmy żywymi «kamieniami» duchowej budowli, która swoje fundamenty ma w Chrystusie, a jej przedłużeniem są najwymowniejsi świadkowie Kościoła Akwilei: święci Hermagoras i Fortunat, Hilary, Tacjan, Chryzogon, Walerian i Chromacjusz. Powrót do Akwilei oznacza przede wszystkim, że będziecie uczyć się od chwalebnego Kościoła, który was zrodził, jak dzisiaj, w radykalnie zmienionym świecie prowadzić nową ewangelizację waszego terytorium, aby przekazać przyszłym pokoleniom cenne dziedzictwo wiary chrześcijańskiej.

«Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów» (Ap 2, 7). Wasi pasterze wielokrotnie kierowali to wezwanie, zawarte w Apokalipsie, do każdego z waszych Kościołów i do różnych organizacji kościelnych. Zachęcali was w ten sposób do odkrywania i «opowiadania» o tym, co Duch Święty uczynił i nadal czyni w waszych wspólnotach, a także do patrzenia oczami wiary na dokonujące się głębokie przemiany, nowe wyzwania i pojawiające się pytania. Jak dzisiaj głosić Jezusa Chrystusa, jak przekazywać Ewangelię i jak wychowywać do wiary? Mając na uwadze zjazd w 2012 r., postanowiliście przygotować się starannie w każdej diecezji do stawienia czoła także tym wyzwaniom, których zasięg wychodzi poza granice poszczególnych diecezji, poprzez nową ewangelizację, zakorzenioną w odwiecznej wierze, a prowadzoną z nowym zapałem. Fakt, że dzisiaj w tej wspaniałej bazylice obecni są przedstawiciele diecezji narodzonych z Kościoła Akwilei, zdaje się wskazywać na przyszłą misję północno-wschodniej części kraju, a także sąsiednich terytoriów oraz tych, które z różnych powodów utrzymują z nimi stały kontakt. Północno-wschodnie Włochy są świadkiem i spadkobiercą bogatej historii wiary, kultury i sztuki, której ślady są wciąż dobrze widoczne, także we współczesnym zsekularyzowanym społeczeństwie. Chrześcijańskie życie ukształtowało ludność łagodną w obejściu, pracowitą, wytrwałą i solidarną. Jest ona głęboko naznaczona Ewangelią Chrystusa, pomimo wielorakości tożsamości kulturowych. Widać to w żywotności waszych wspólnot parafialnych, w aktywności stowarzyszeń, odpowiedzialnym zaangażowaniu osób działających w duszpasterstwie. Horyzont wiary i chrześcijańska motywacja były i nadal są wciąż nowym impulsem do życia społecznego, inspirują zamierzenia i ukierunkowują obyczaje. Widocznym tego znakiem jest otwarcie na transcendentny wymiar życia, pomimo powszechnego materializmu; głęboka religijność, cechująca niemal całą społeczność; przywiązanie do tradycji religijnych, odnowienie rytów chrześcijańskiej inicjacji, wielorakie wyrazy wiary, miłości i kultury; przejawy pobożności ludowej, poczucie solidarności i działalność wolontariuszy. Chrońcie i powiększajcie tę cenną spuściznę, żyjcie nią. Zazdrośnie strzeżcie tego, co zdecydowało i dalej decyduje o wielkości tej ziemi!

Pierwszorzędnym zadaniem, jakie dzisiaj Pan powierza wam, odnowionym przez osobiste z Nim spotkanie, jest świadczenie o miłości Boga do człowieka. Jesteście powołani, by czynić to przede wszystkim poprzez dzieła miłości i wybory życiowe, mające na względzie dobro konkretnych osób, poczynając od najsłabszych, wrażliwych, bezbronnych, niesamodzielnych — ludzi ubogich, starszych, chorych i niepełnosprawnych, tych, których św. Paweł nazywa najsłabszymi członkami ciała, którym jest Kościół (por. 1 Kor 12, 15-27). Idee i ich realizacja w podejściu do zjawiska długowieczności, która ma nieocenione znaczenie dla stosunków międzyludzkich, są pięknym i innowacyjnym świadectwem miłosierdzia ewangelicznego w wymiarze społecznym. Pamiętajcie o tym, by w centrum waszej uwagi znalazła się rodzina, kolebka miłości i życia, podstawowa komórka społeczeństwa oraz wspólnoty kościelnej. To duszpasterskie zadanie jest szczególnie naglące w obliczu rozpowszechniającego się kryzysu małżeństwa i spadku przyrostu naturalnego. W każdym waszym działaniu duszpasterskim szczególną opieką otoczcie młodych ludzi. Oni patrzą w przyszłość z wielkim niepokojem, żyją często w trudnych warunkach, brak im poczucia bezpieczeństwa i stabilności, ale mają w sercach wielki głód i pragnienie Boga, wymagające stałej uwagi i odpowiedzi.

Także w waszych warunkach wiara chrześcijańska musi dzisiaj stawić czoło nowym wyzwaniom. Są nimi: dążenie, często za wszelką cenę, do dobrobytu w epoce poważnego kryzysu gospodarczego i finansowego, materializm praktyczny, dominujący subiektywizm. Waszym powołaniem jest szerzyć chrześcijańską wizję życia w tych złożonych sytuacjach, poprzez zdecydowane głoszenie Ewangelii, wnoszenie jej z dumą i głęboką radością w różne dziedziny codziennego życia. Z odważnego życia wiarą rodzi się, tak samo dzisiaj, jak w przeszłości, płodna kultura, na którą składa się miłość do życia od jego poczęcia aż do naturalnego kresu, promowanie godności człowieka, podkreślanie znaczenia rodziny opartej na małżeństwie, wiernym i otwartym na życie, zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości i solidarności. Zachodzące zmiany kulturowe wymagają od was, byście byli chrześcijanami przekonanymi, «gotowymi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest» (1 P 3, 15), zdolnymi do podejmowania nowych wyzwań kulturowych, do pełnej szacunku, konstruktywnej i świadomej konfrontacji z wszystkimi członkami tego społeczeństwa.

Położenie geograficzne tego regionu na północnym wschodzie, nie tylko na skrzyżowaniu dróg między wschodem i zachodem Europy, ale także między północą a południem (Adriatyk przybliża Morze Śródziemne do serca Europy), wielkie zjawiska, jakimi są turystyka i migracja, mobilność populacji na terytorium, uniformizacja spowodowana przez wszechobecne mass-media sprzyjają pluralizmowi kulturowemu i religijnemu. W tej sytuacji, która zawsze jest nam dana przez Opatrzność, chrześcijanie, wspierani «niezawodną nadzieją», winni przedstawiać piękno Jezusa Chrystusa — Drogi, Prawdy i Życia — każdemu człowiekowi, w szczerych i otwartych stosunkach z chrześcijanami niepraktykującymi, z niewierzącymi oraz z wyznawcami innych religii. Jesteście powołani do tego, by w życiu trwać w postawie wiary opisanej w Liście do Diogneta; nie odrzucajcie niczego z Ewangelii, w którą wierzycie, pozostawajcie wśród innych ludzi i darzcie ich sympatią, przekazując waszym stylem życia ten humanizm, który ma swe korzenie w chrześcijaństwie, skłonni budować z wszystkimi ludźmi dobrej woli «miasto» bardziej ludzkie, bardziej sprawiedliwe i solidarne.

Zgodnie z długą tradycją katolicyzmu w tych regionach, dalej z zapałem dawajcie świadectwo o miłości Boga, także poprzez promocję «wspólnego dobra» — dobra wszystkich i każdego. Wasze wspólnoty kościelne mają na ogół dobre stosunki ze społeczeństwem obywatelskim i z różnymi instytucjami. Wnoście nadal wasz wkład w humanizację społeczności ludzkiej. Na koniec polecam waszej uwadze, podobnie jak innych Kościołów we Włoszech, potrzebę, by wzrastało nowe pokolenie ludzi zdolnych podejmować odpowiedzialne zadania w różnych dziedzinach życia społecznego, a szczególnie w polityce. Potrzeba — bardziej niż kiedykolwiek — ludzi, zwłaszcza młodych, zdolnych budować «dobre życie» dla wszystkich i w służbie wszystkich. To prawda, że chrześcijanie są pielgrzymami w drodze ku niebu, ale życie na ziemi jest dla nich przedsmakiem wieczności i nie mogą uchylać się od tego zadania.

Drodzy bracia i siostry! Dziękuję Bogu, że pozwolił mi być z wami w tym znaczącym dla was czasie. Polecam was Błogosławionej Maryi Pannie, Matce Kościoła, i waszym świętym patronom; z serca udzielam wam i waszym bliskim apostolskiego błogosławieństwa. Dziękuję wam za uwagę.

opr. mg/mg