Bądźcie apostołami nadziei

We wrześniu biskupi meksykańscy odbywali wizyty «ad limina Apostolorum». Ojciec Święty przyjął każdego z nich na prywatnej audiencji, a co kilka dni spotykał się z kolejną grupą pasterzy z kilku metropolii; przemówienia do nich poświęcone były konkretnym tematom dotyczącym duszpasterstwa i życia Kościoła w Meksyku. Poniżej publikujemy przemówienie wygłoszone 23 września w Castel Gandolfo podczas spotkania z trzecią grupą biskupów, pochodzących z metropolii położonych w środkowowschodniej części kraju, w tym ze stołecznej archidiecezji Meksyk. Benedykt XVI zachęcił w nim pasterzy, by byli apostołami nadziei w zlaicyzowanym społeczeństwie.

Drodzy Bracia w biskupstwie!

Cieszę się, że dzisiaj mogę przyjąć was, pasterzy Kościoła Bożego, przybyłych ze stolic metropolitalnych Jalapy, Meksyku, Puebli i Tlalnepantli oraz diecezji podległych, by złożyć wizytę ad limina, która stanowi szlachetny zwyczaj, przyczyniający się do podtrzymania i ożywiania ścisłych więzi wspólnoty łączących każdego biskupa z Następcą Piotra. Dzięki waszej obecności tutaj czuję bliskość kapłanów, zakonników, zakonnic i wiernych waszych Kościołów partykularnych. Dziękuję kard. Norbertowi Riverze Carrerze, arcybiskupowi Meksyku, za miłe słowa, w których wyraził wasze uczucia i szacunek, dzieląc się ze mną swoimi troskami i zamierzeniami pasterskimi. Odwzajemniam się wam, prosząc Boga, by w waszych diecezjach i całym Meksyku umacniała się zawsze wiara, nadzieja, miłość oraz odważne świadectwo wszystkich chrześcijan.

W świetle wiary

Ufni w moc obietnic Pana i opiekę Ducha Świętego, wy jako następcy apostołów jako pierwsi macie realizować misję powierzoną przez Niego Kościołowi. Zarówno indywidualnie, jak i kolegialnie stale analizujecie stan społeczeństwa meksykańskiego, świadomi, że posługa biskupia nakazuje obserwować rzeczywistość doczesną, by ją oświecać światłem wiary. Dlatego biskup czujnie patrzy na wiernych i całe społeczeństwo w perspektywie Ewangelii. Wsłuchując się w to, «co mówi Duch do Kościołów» (Ap 2, 7), czuje się w obowiązku spokojnie rozeznawać różne okoliczności, inicjatywy bądź postawy bierności, które niestety czasem pojawiają się w Ludzie Bożym — pamiętając jednocześnie o poważnych problemach i najgłębszych aspiracjach społeczeństwa.

Duszpasterstwo w diecezji

Centrum Republiki Meksyku stanowi region, gdzie niegdyś osiedliły się starożytne ludy tubylcze i gdzie rozpoczęła się działalność misyjna Kościoła, która objęła następnie pozostałe obszary. Życie w miastach charakteryzuje współistnienie wielu kultur i obyczajów ich mieszkańców. Wielkie miasta, będące ważnymi ośrodkami życia gospodarczego, uniwersyteckiego i kulturalnego, a także siedzibami instytucji politycznych i prawodawczych, wywierają wpływ na całą resztę kraju. Jednocześnie życie w nich jest trudne dla różnych klas społecznych, które duszpasterstwo diecezjalne powinno otaczać opieką bez żadnej dyskryminacji, troszcząc się przede wszystkim o tych, którzy żyją w wielkim ubóstwie, samotności lub na marginesie. Wszystkie te grupy społeczne kształtują oblicze miasta i stanowią stałe wyzwanie dla działalności pasterskiej, w której planowaniu powinno się uwzględniać również wciąż wzrastającą liczbę braci emigrujących ze środowisk wiejskich do miast w poszukiwaniu bardziej godnego życia. Rzeczywistość ta wraz z jej naglącymi problemami powinna być w centrum uwagi pasterzy. Jak nam przypomina Sobór Watykański II, «trzeba (...) aby świat, w którym żyjemy, a także jego często dramatyczne oczekiwania, pragnienia i założenia były poznawane i rozumiane» (Gaudium et spes, 4).

W tym kontekście biskup powinien rozwijać i umacniać poczucie jedności, tak aby wierni coraz silniej odczuwali, że są powołani do życia wspólnotowego, i aby Kościół był «domem i szkołą komunii» (Novo millennio ineunte, 43). Dzięki temu Kościół będzie zdolny odpowiedzieć na oczekiwania świata, dając świadectwo chrześcijańskiej jedności. Chcę was zachęcić, byście z odwagą wypełniali tę tak bardzo delikatną misję, w której nie powinno się nigdy zapominać o chrześcijańskiej wspólnocie dóbr.

Wasza posługa pasterska powinna uwzględniać wszystkich, zarówno wiernych czynnie uczestniczących w życiu wspólnoty diecezjalnej, jak i osoby, które się od niej oddaliły i szukają sensu swojego życia. Dlatego zachęcam was, byście nie ulegając zniechęceniu, kontynuowali swoją misję nauczania i głoszenia ludziom Chrystusowej Ewangelii (por. Christus Dominus, 11). Gdy biskup przekazuje słowo Boże, aby oświecić sumienie wiernych, powinien posługiwać się językiem i formą dostosowanymi do naszych czasów, «aby odpowiadało na trudności i pytania najbardziej dręczące i niepokojące ludzi» (tamże, 13). W dzisiejszym społeczeństwie, w którym tak wyraźne są oznaki sekularyzmu, nie możemy ulegać zniechęceniu ani tracić entuzjazmu dla planów duszpasterskich. Pamiętajcie, że Duch Święty da wam potrzebne siły. Pokładajcie ufność w Tym, «który jest Panem i daje życie».

Troska o kapłanów

Kapłani są waszymi bliskimi współpracownikami w posłudze pasterskiej. Uczestniczą w waszej ogromnie ważnej misji, a ponadto «w sprawowaniu (...) wszystkich sakramentów, (...) prezbiterzy na różne sposoby powiązani są hierarchicznie z biskupem i tak uobecniają go w poszczególnych wspólnotach wiernych» (Presbyterorum ordinis, 5). Musicie poświęcać kapłanom wasze najlepsze siły i otaczać ich opieką. Dlatego zachęcam was, byście zawsze byli blisko każdego z nich i utrzymywali z nimi więzi kapłańskiej przyjaźni, wzorując się na Dobrym Pasterzu. Pomagajcie im być ludźmi wytrwałej modlitwy, zarówno w kontemplatywnym milczeniu, oddalającym nas od zgiełku i rozproszenia spowodowanego przez wieloraką działalność, jak i w pobożnym i codziennym sprawowaniu Eucharystii oraz Liturgii Godzin, które Kościół im zlecił dla dobra całego Ciała Chrystusa. Modlitwa kapłana jest wymogiem związanym z jego posługą duszpasterską, ponieważ wspólnota nieodzownie potrzebuje świadectwa rozmodlonego kapłana, który głosi transcendencję i zagłębia się w misterium Boga. Interesujcie się indywidualną sytuacją każdego kapłana, zachęcając ich, by z radością i nadzieją szli drogą świętości kapłańskiej, ofiarując każdemu potrzebną pomoc i zachęcając do umacniania braterskiej więzi między nimi. Niech nikomu z nich nie zabraknie środków koniecznych do tego, by wypełniać godnie swe wzniosłe powołanie i posługę. Szczególną uwagę poświęcajcie również formacji seminarzystów i z entuzjazmem rozwijajcie duszpasterstwo powołań.

Ufność w Bogu

W obliczu zmiennej i złożonej rzeczywistości, w jakiej dzisiaj żyjemy, cnota nadziei we wspólnocie wierzących wystawiona jest na ciężką próbę. Dlatego właśnie powinniśmy być apostołami pełnymi nadziei, którzy z radością pokładają ufność w Bożych obietnicach. Bóg nigdy nie opuszcza swego ludu, przeciwnie, wzywa go do nawrócenia, by Jego Królestwo stało się rzeczywistością. Królestwo Boże oznacza nie tylko, że Bóg istnieje i żyje, ale że jest obecny i działa w świecie. Jest to najgłębsza i najbardziej decydująca rzeczywistość każdego wydarzenia życia ludzkiego, każdego momentu dziejów. A zatem układanie i realizacja programów duszpasterskich powinny odzwierciedlać tę ufność w pełną miłości obecność Boga w świecie. Pomoże to świeckim katolikom umiejętnie stawić czoło wzrastającemu sekularyzmowi i uczestniczyć w sposób odpowiedzialny w sprawach doczesnych, zgodnie z nauką społeczną Kościoła.

Drodzy bracia, raz jeszcze zapewniam was o mojej głębokiej jedności w modlitwie i o mocnej nadziei, jaką pokładam w przyszłości waszych diecezji, które przejawiają wielką żywotność. Niech Pan obdarzy was radością, gdy będziecie Mu służyli, przewodząc w Jego imieniu powierzonym wam Kościołom diecezjalnym. Niech Matka Boska z Guadalupe, Królowa i Matka Meksyku, zawsze wam towarzyszy i was chroni. Wam i waszym wiernym diecezjanom udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

opr. mg/mg