Orędzie na Światowy Dzień Misyjny 2009

«W jego świetle będą chodziły narody» (Ap 21, 24)

W tę niedzielę, poświęconą misjom, zwracam się przede wszystkim do was, bracia w posłudze biskupiej i kapłańskiej, a także do was, bracia i siostry, wszyscy członkowie ludu Bożego, by wezwać każdego do odnowienia w sobie świadomości misyjnego mandatu Chrystusa, aby «nauczać wszystkie narody» (Mt 28, 19), idąc w ślady św. Pawła, Apostoła Narodów.

«W jego świetle będą chodziły narody» (Ap 21, 24). Celem misji Kościoła jest w istocie oświecanie światłem Ewangelii wszystkich narodów, które w historii podążają do Boga, aby w Nim znalazły swą pełną realizację i spełnienie. Powinniśmy odczuwać naglącą potrzebę i gorące pragnienie oświecania wszystkich narodów światłem Chrystusa, jaśniejącym na obliczu Kościoła, aby wszyscy zgromadzili się w jedną rodzinę ludzką pod pełną miłości ojcowską władzą Boga.

Ten właśnie cel przyświeca uczniom Chrystusa, rozsianym po całym świecie, którzy działają, trudzą się, jęczą pod jarzmem cierpień i oddają życie. Potwierdzam z mocą to, co wielokrotnie mówili moi czcigodni poprzednicy: Kościół nie prowadzi działalności po to, by rozszerzać swoją władzę czy umacniać panowanie, ale by nieść wszystkim Chrystusa, zbawienie świata. Pragniemy jedynie służyć ludzkości, zwłaszcza najbardziej cierpiącej i zepchniętej na margines, wierzymy bowiem, że «głoszenie Ewangelii ludziom naszych czasów (...) jest bez wątpienia służbą świadczoną nie tylko społeczności chrześcijan, ale także całej ludzkości» (por. Evangelii nuntiandi, 1), której «nieobce są wspaniałe osiągnięcia, ale która, jak się wydaje, zatraciła sens spraw ostatecznych i samego istnienia» (por. Redemptoris missio, 2).

1. Wszystkie narody są powołane do zbawienia

Zasadniczym powołaniem całej ludzkości jest w rzeczywistości powrót do jej źródła, którym jest Bóg — w Nim jako jedynym znajdzie swoje ostateczne spełnienie przez odnowienie wszystkiego w Chrystusie. Rozproszenie, zróżnicowanie, konflikty, nieprzyjaźń dojdą do zgody i pojednania przez krew z krzyża i na nowo nastanie jedność.

Nowy początek zainaugurowało zmartwychwstanie i wywyższenie Chrystusa, który wszystko przyciąga do siebie, odnawia i daje udział w wiecznej radości Bożej. Przyszłość nowego stworzenia już jaśnieje w naszym świecie i mimo sprzeciwów i cierpień rozpala nadzieję na nowe życie. Misją Kościoła jest «zarażanie» nadzieją wszystkich narodów. Dlatego Chrystus powołuje, usprawiedliwia, uświęca i posyła swoich uczniów, by głosili Królestwo Boże, ażeby wszystkie narody stały się ludem Bożym. Jedynie w takiej misji staje się zrozumiała i się uwiarygodnia prawdziwa droga ludzkości w historii. Misja powszechna musi stać się główną podstawą życia Kościoła. Głoszenie Ewangelii winno być dla nas, jak było dla Apostoła Pawła, zadaniem pierwszorzędnym i nieodzownym.

2. Kościół pielgrzymujący

Kościół powszechny, nie mający granic i barier, czuje się odpowiedzialny za głoszenie Ewangelii wszystkim ludziom (por. Evangelii nuntiandi, 53). On to, będąc z powołania zarodkiem nadziei, winien kontynuować posługę Chrystusa w świecie. Miarą jego misji i posługi nie są potrzeby materialne czy też duchowe, które ograniczają się do życia ziemskiego, ale transcendentne zbawienie, które urzeczywistnia się w Królestwie Bożym (por. Evangelii nuntiandi, 27). To Królestwo, choć jako całość jest eschatologiczne, a nie z tego świata (por. J 18, 36), jest też w tym świecie i w jego dziejach siłą sprawiedliwości, pokoju, wolnej prawdy i poszanowania godności każdego człowieka. Celem Kościoła jest przemiana świata przez głoszenie Ewangelii miłości, «która wciąż na nowo rozprasza mroki ciemnego świata i daje nam odwagę do życia i działania (...) i w ten sposób sprawienia, by Boże światło dotarło do świata» (por. Deus caritas est, 39). Do uczestniczenia w tej misji i posłudze wzywam, także tym Orędziem, wszystkich członków i instytucje Kościoła.

3. Missio ad gentes

Misją Kościoła jest zatem głoszenie wszystkim ludziom zbawienia, którego Bóg dokonał za pośrednictwem swego wcielonego Syna. Konieczne jest zatem odnowienie zaangażowania w głoszenie Ewangelii, która jest zaczynem wolności i postępu, braterstwa, jedności i pokoju (por. Ad gentes, 8).

Pragnę raz jeszcze «z naciskiem stwierdzić, że nakaz głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom jest pierwszorzędnym (...) posłannictwem Kościoła» (Evangelii nuntiandi, 14), a ze względu na rozległe i głębokie przemiany we współczesnym społeczeństwie nakaz ten i posłannictwo stają się jeszcze bardziej naglące. W grę wchodzi bowiem wieczne zbawienie osób, będące celem i spełnieniem historii ludzkiej i całego świata. Zachęcani przykładem i inspirowani przez Apostoła Narodów, musimy być świadomi, że liczny jest lud Boży we wszystkich miastach, przemierzanych także przez dzisiejszych apostołów (por. Dz 18, 10). Obietnica bowiem «jest dla wszystkich, którzy są daleko, a których Pan, Bóg nasz, powoła» (Dz 2, 39).

Cały Kościół dopóty winien angażować się w missio ad gentes, dopóki zbawcza władza Chrystusa nie urzeczywistni się w pełni: «Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane» (Hbr 2, 8).

4. Powołani do ewangelizowania także poprzez męczeństwo

W tym dniu poświęconym misjom wspominam w modlitwie tych, którzy swoje życie w sposób wyłączny poświęcili pracy ewangelizacyjnej. Szczególnie pragnę wspomnieć te Kościoły lokalne oraz tych misjonarzy i misjonarki, którzy dają świadectwo 0 Królestwie Bożym i szerzą je pośród prześladowań, wyrażających się w rozmaitych formach ucisku, od dyskryminacji społecznej aż po więzienie, tortury i śmierć. Niemało jest osób, które w dzisiejszych czasach są skazywane na śmierć ze względu na Jego «Imię». Nadal przerażająco aktualne są słowa, które napisał mój czcigodny poprzednik Papież Jan Paweł II: «Jubileuszowe wspomnienie pozwoliło nam odkryć zaskakującą rzeczywistość, ukazując, że nasza epoka jest szczególnie bogata w świadków, którzy w taki czy inny sposób potrafili żyć Ewangelią mimo wrogości otoczenia i prześladowań, składając często najwyższe świadectwo krwi» (Novo millennio ineunte, 41).

Udział w misji Chrystusa w istocie naznacza także życie głosicieli Ewangelii, którym przeznaczony jest ten sam los, co ich Mistrzowi. «Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: 'Sługa nie jest większy od swego pana'. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować» (J 15, 20). Kościół idzie tą samą drogą co Chrystus i przypada mu w udziale ten sam los, ponieważ w swym działaniu nie kieruje się logiką ludzką ani nie stosuje siły jako argumentu, ale idzie drogą krzyża i staje się, w synowskim posłuszeństwie Ojcu, świadkiem i towarzyszem drogi tej ludzkości.

Kościołom starożytnym, a także tym niedawno powstałym przypominam, że Pan chce, by były solą ziemi i światłem świata i że są powołane do tego, by głosić Chrystusa, Światłość narodów, aż po najdalsze krańce ziemi. W ich planach duszpasterskich musi być priorytetem missio ad gentes.

Dziękuję Papieskim Dziełom Misyjnym — zachęcając do dalszej pracy — za niezbędną działalność w zakresie ożywiania misji, formacji misyjnej oraz zapewnianie pomocy finansowej młodym Kościołom. Za pośrednictwem tych instytucji papieskich w zadziwiający sposób urzeczywistnia się komunia Kościołów, poprzez wymianę darów, wzajemną troskę i wspólne projekty misyjne.

5. Zakończenie

Rozmach misyjny był zawsze oznaką żywotności naszych Kościołów (por. Redemptoris missio, 2). Konieczne jest wszakże przypomnienie, że ewangelizacja jest dziełem Ducha i że zanim stanie się działaniem, jest świadectwem i rozprzestrzenianiem światła Chrystusa (por. Redemptoris missio, 26) przez Kościół lokalny, który posyła swoich misjonarzy i misjonarki, by działać poza swoimi granicami. Dlatego proszę wszystkich katolików o modlitwę do Ducha Świętego o to, by w Kościele coraz większą pasję budziła misja szerzenia Królestwa Bożego, oraz o wspieranie misjonarzy, misjonarek i wspólnot chrześcijańskich bezpośrednio zaangażowanych w tę misję, niekiedy w środowiskach wrogo do nich nastawionych, gdzie panują prześladowania.

Jednocześnie zachęcam wszystkich, by dawali wiarygodne świadectwo jedności Kościołów, poprzez pomoc finansową, zwłaszcza teraz, gdy ludzkość znalazła się w fazie kryzysu, aby umożliwić młodym Kościołom lokalnym oświecanie narodów Ewangelią miłości.

Niech nas prowadzi w działalności misyjnej Maryja Dziewica, Gwiazda nowej ewangelizacji, która wydała na świat Chrystusa, ustanowionego światłością dla narodów, aby niósł zbawienie «aż po krańce ziemi» (Dz 13, 47).

Wszystkim udzielam Błogosławieństwa

Watykan, 29 czerwca 2009 r., w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła

opr. mg/mg