Dom otwarty dla wszystkich serc

Drodzy Bracia i Siostry!

Dziś kończymy katechezy na temat księgi Dziejów Apostolskich, dochodząc do ostatniego etapu misyjnej podróży św. Pawła — czyli Rzymu (por. Dz 28, 14).

Podróż Pawła, która była również podróżą Ewangelii, jest dowodem na to, że drogi ludzi, jeśli są przeżywane w wierze, mogą się stawać miejscem, przez które przechodzi Boże zbawienie, poprzez Słowo wiary, które jest w historii aktywnym zaczynem, potrafiącym przekształcać sytuacje i otwierać wciąż nowe drogi.

Przybycie Pawła do serca cesarstwa kończy opowiadanie Dziejów Apostolskich, którego nie zamyka męczeństwo Pawła, ale obfity zasiew Słowa. Zakończenie opowiadania Łukasza, zogniskowane na wędrówce Ewangelii po świecie, zawiera i syntetyzuje całą moc Słowa Bożego, Słowa niepowstrzymanego, które chce się szybko rozprzestrzeniać, by mówić wszystkim o zbawieniu.

W Rzymie Paweł spotyka przede wszystkim swoich braci w Chrystusie, którzy go witają i dodają mu odwagi (por. Dz 28, 15) i których ciepła gościnność pozwala sądzić, że jego przybycie było bardzo oczekiwane. Potem pozwala mu się zamieszkać osobno pod custodia militaris, czyli z żołnierzem, który go pilnował — przebywał w areszcie domowym. Mimo że był więźniem, mógł spotykać wysoko postawionych Żydów, by im wyjaśnić, dlaczego był zmuszony odwołać się do cezara, i by im mówić o królestwie Bożym. Starał się ich przekonać do Jezusa, wychodząc od Pisma Świętego i ukazując ciągłość między nowością Chrystusa i «nadzieją Izraela» (Dz 28, 20). Paweł uznaje, że jest do głębi Żydem, i widzi w Ewangelii, którą przepowiada, a więc w głoszeniu Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, wypełnienie obietnic złożonych narodowi wybranemu.

Po tym pierwszym nieformalnym spotkaniu, podczas którego okazało się, że Żydzi są dobrze nastawieni, odbyło się następne, bardziej oficjalne, na którym przez cały dzień Paweł głosił królestwo Boże i starał się otworzyć swoich rozmówców na wiarę w Jezusa na podstawie «Prawa Mojżeszowego i Proroków» (Dz 28, 23). A ponieważ nie wszyscy byli przekonani, zarzucał ludowi Bożemu zatwardziałość serca, która stała się przyczyną jego potępienia (por. Iz 6, 9-10), i z pasją wysławiał zbawienie narodów, które są wrażliwe na Boga i potrafią słuchać Słowa Ewangelii życia (por. Dz 28, 28).

W tym miejscu narracji Łukasz kończy swoje dzieło, ukazując nie śmierć Pawła, ale siłę jego przepowiadania, Słowa, które «nie uległo skrępowaniu» (2 Tm 2, 9) — Paweł nie może się swobodnie przemieszczać, ale może ze swobodą mówić, bo Słowo nie jest skrępowane — Słowo jest gotowe, by Apostoł je rozsiewał garściami. Paweł czyni to «zupełnie swobodnie, bez przeszkód» (Dz 28, 31) w domu, gdzie przyjmuje wszystkich, którzy chcą, by im było głoszone królestwo Boże, a także poznać Chrystusa. Ten dom, otwarty dla wszystkich poszukujących serc, jest obrazem Kościoła, który — choć prześladowany, niezrozumiany i skrępowany — niestrudzenie przyjmuje z sercem matki każdego mężczyznę i każdą kobietę, by głosić im miłość Ojca, który stał się widzialny w Jezusie.

Drodzy bracia i siostry, na zakończenie tej wędrówki, którą odbyliśmy razem, idąc szlakiem przebytym przez Ewangelię w świecie, niech Duch Święty ożywi w każdym z nas powołanie do bycia odważnymi i radosnymi ewangelizatorami. Niech również nas uzdolni, jak św. Pawła, do tego, byśmy napełnili nasze domy Ewangelią i by stały się one wieczernikami braterstwa, gdzie będziemy przyjmowali żywego Chrystusa, który «przychodzi do nas w każdym człowieku i w każdym czasie» (por. II Prefacja Adwentowa).

Do Polaków:

Serdecznie pozdrawiam polskich pielgrzymów. Drodzy bracia i siostry, niech Duch ożywi w każdym z was powołanie do bycia odważnymi i radosnymi ewangelizatorami. Niech was uzdolni do nasycenia naszych domów Ewangelią i uczynienia ich wieczernikami braterstwa, abyście mogli przyjąć Chrystusa żywego, który przychodzi do nas w każdym człowieku i w każdym czasie. Z serca wam błogosławię!

opr. mg/mg