Kościół jest narzędziem miłosierdzia

W dniach 27-29 września odbywała się w Watykanie sesja plenarna Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji. W ostatnim dniu obrad jej uczestnicy wraz z przewodniczącym Rady abpem Salvatorem Fisichellą zostali przyjęci przez Ojca Świętego w Sali Klementyńskiej. Na początku audiencji
abp Fisichella naświetlił tematykę obrad, po czym przemówienie wygłosił Papież.

Drodzy Bracia i Siostry!

Bardzo się cieszę, że na zakończenie sesji plenarnej Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji mogę wspólnie z wami zastanowić się nad odczuwaną przez Kościół w tym szczególnym momencie historycznym pilną potrzebą odnowienia wysiłków i entuzjazmu w jego stałej misji ewangelizacyjnej. Witam was wszystkich i dziękuję abpowi Fisichelli za słowa powitania i za zaangażowanie, z jakim ta dykasteria zamierza zabiegać o to, aby nadal żywe były we wspólnocie kościelnej owoce Jubileuszu Miłosierdzia.

Ten Rok Święty był czasem łaski, który cały Kościół przeżywał z wielką wiarą i głęboką duchowością. Nie możemy zatem dopuścić do tego, by tak wielki entuzjazm został osłabiony lub zapomniany. Lud Boży silnie odczuł dar miłosierdzia i w czasie tego Jubileuszu odkrył na nowo zwłaszcza sakrament pojednania, jako szczególną sposobność, by doświadczyć dobroci, czułości Boga i Jego bezgranicznego przebaczenia. Zatem na Kościele spoczywa wielka odpowiedzialność za to, by nadal bez ustanku być narzędziem miłosierdzia. W ten sposób łatwiej można sprzyjać temu, aby przyjmowanie Ewangelii było postrzegane i przeżywane jako wydarzenie zbawcze i mogło dawać pełny i definitywny sens życiu osobistemu i społecznemu.

Głoszenie miłosierdzia, które staje się konkretne i widoczne w stylu życia wierzących, przeżywanego w świetle wielorakich dzieł miłosierdzia, jest w istocie obowiązkiem każdego głoszącego Ewangelię, który odkrył swoje powołanie do apostolstwa właśnie dzięki miłosierdziu, jakiego sam doświadczył. Osoby, które mają za zadanie głoszenie Ewangelii, nigdy nie powinny zapominać słów apostoła Pawła: «Dzięki składam Temu, który mnie umocnił, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary, skoro przeznaczył do posługi sobie mnie, ongiś bluźniercę, prześladowcę i oszczercę. Dostąpiłem jednak miłosierdzia, ponieważ działałem z nieświadomością, w niewierze. A nad miarę obfita okazała się łaska naszego Pana, wraz z wiarą i miłością, która jest w Chrystusie Jezusie. Nauka to godna wiary i zasługująca na całkowite uznanie, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy. Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą na życie wieczne» (1 Tm 1, 12-16).

A teraz przejdźmy konkretniej do tematu ewangelizacji. Trzeba coraz bardziej odkrywać, że ona ze swej natury należy do ludu Bożego. W związku z tym chciałbym zwrócić uwagę na dwa aspekty.

Pierwszy to wkład, jaki poszczególne ludy i ich kultury wnoszą w drogę ludu Bożego. Z każdego ludu, ku któremu się udajemy, emanuje bogactwo, które Kościół winien uznać i dowartościować, aby mógł doprowadzić «cały rodzaj ludzki» do pełnej jedności, której jest «znakiem» i «sakramentem» (por. Konst. dogm. Lumen gentium, 1). Ta jedność nie jest ustanowiona «według ciała, lecz dzięki Duchowi» (tamże, 9), który kieruje naszymi krokami. Bogactwo, jakie przynosi Kościołowi wielorakość dobrych tradycji, które posiadają poszczególne ludy, jest cenne dla ożywiania działania łaski, która otwiera serce na przyjęcie orędzia Ewangelii. Są to autentyczne dary, które wyrażają nieskończoną różnorodność stwórczego działania Ojca i które łączą się w jedności Kościoła, aby przyczyniać się do wzrostu potrzebnej jedności i być ziarnem zbawienia, preludium do pokoju uniwersalnego i konkretną sposobnością do dialogu.

To bycie ludem ewangelizującym (por. adhort. apost. Evangelii gaudium, 111) pozwala uświadomić sobie — i to jest drugi aspekt — powołanie, które wykracza poza wszelką indywidualną dyspozycyjność osobistą, by być włączonym w «złożoną sieć relacji międzyludzkich» (tamże, 113), co pozwala doświadczyć głębokiej jedności i humanizmu wspólnoty wierzących. A to ważne jest zwłaszcza w okresie takim jak nasz, kiedy z mocą dochodzi do głosu nowa kultura, będąca owocem technologii, która z jednej strony fascynuje zdobyczami, jakie oferuje, a jednocześnie ujawnia brak prawdziwej relacji międzyludzkiej i zainteresowania drugim człowiekiem. Nieliczne rzeczywistości, jak Kościół, mogą się poszczycić znajomością ludu w takim stopniu, że są w stanie dowartościować owo dziedzictwo kulturowe, moralne i religijne, które tworzy tożsamość całych pokoleń. Ważne jest zatem, abyśmy umieli wnikać w serca naszych ludzi, żeby odkryć to poczucie Boga i Jego miłości, które daje ufność i nadzieję, pozwalające patrzyć w przyszłość pogodnie pomimo poważnych trudności i ubóstwa, w jakich jest się zmuszonym żyć z powodu zachłanności nielicznych. Jeżeli jeszcze potrafimy patrzeć w głąb, możemy odnaleźć szczere pragnienie Boga, nurtujące w sercach wielu ludzi, którzy wbrew swej woli wpadli w otchłań obojętności, nie pozwalającej już cieszyć się życiem i budować pogodnie swojej przyszłości. Radość ewangelizacji może do nich dotrzeć i przywrócić im siłę do nawrócenia.

Drodzy bracia i siostry, nowy etap ewangelizacji, do którego przejścia jesteśmy wezwani, jest niewątpliwie dziełem całego Kościoła, «ludu zmierzającego ku Bogu» (por. tamże). Odkrycie na nowo tego horyzontu sensu i konkretnej praktyki pasterskiej będzie mogło przyczynić się do dania impulsu samej ewangelizacji, przy czym należy pamiętać o wartości społecznej, jaka w niej się zawiera, dla autentycznej integralnej promocji człowieka (por. tamże, 178).

Życzę wam dobrej pracy, w szczególności nad przygotowaniem pierwszego Światowego Dnia Ubogich, który będzie obchodzony 19 listopada br. Zapewniam was o mojej bliskości i moim wsparciu. Niech Pan wam błogosławi, a Matka Boża niech was otacza opieką.

opr. mg/mg