Bezpieczeństwo żywnościowe jest wielkim wyzwaniem dla wszystkich

W poniedziałek 3 lipca rano watykański Sekretarz Stanu kard. Pietro Parolin wziął udział w inauguracyjnej sesji 40. Konferencji Generalnej Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia iRolnictwa odbywającej się w Rzymie. Przy tej okazji odczytał papieskie przesłanie do uczestników obrad — wśród których był m.in. prezes Rady Ministrów Republiki Włoskiej Paolo Gentiloni — a na zakończenie swojego wystąpienia zapowiedział, że Papież Franciszek przybędzie do FAO 16 października 2017 r. na obchody Światowego Dnia Wyżywienia, którego temat brzmi: «Cambiar el futuro de la migración». Poniżej zamieszczamy przesłanie Ojca Świętego.

Panie Prezesie!

Miło mi przekazać pełne szacunku i serdeczne pozdrowienia panu, jak również każdemu z przedstawicieli państw członkowskich FAO, którzy gromadzicie się na 40. Konferencji tej Organizacji.

Pozdrowienie kieruję także do dyrektora generalnego FAO oraz szefów innych organizacji międzynarodowych, którzy są obecni na tym zebraniu, mającym na celu znalezienie konkretnych rozwiązań w sektorze rolniczym i żywnościowym, z którymi wiążą swe oczekiwania miliony osób.

1. Ponieważ nie mogę tym razem być wśród was, zgodnie z utrwaloną tradycją, sięgającą czasu zainstalowania się FAO w Rzymie, poprosiłem kard. Pietra Parolina, Sekretarza Stanu, aby przekazał wam moje słowa zachęty i wsparcia oraz wyraził wam mój pełny szacunek i uznanie dla trudnego zadania, jakie macie realizować.

Stolica Apostolska bardzo uważnie obserwuje międzynarodową działalność i pragnie przyczyniać się do jej ukierunkowywania tak, aby stworzyć warunki nie do zwykłego postępu bądź teoretycznych celów rozwoju, ale do rzeczywistego wyeliminowania głodu i niedożywienia. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że nie wystarcza zamiar zapewnienia wszystkim chleba powszedniego, ale konieczne jest uznanie, że wszyscy mają do niego prawo, a zatem powinni z niego korzystać. To iż ciągle wyznaczane cele pozostają wciąż dalekie od realizacji, wynika w znacznym stopniu z braku kultury solidarności, której nie udaje się dojść do głosu w działaniach wspólnoty międzynarodowej, które często bywają związane jedynie z pragmatyzmem statystyk lub z pragnieniem wydajności, w której brak idei dzielenia się.

Zaangażowanie każdego kraju na rzecz podniesienia własnego poziomu wyżywienia, udoskonalenia działalności rolniczej i polepszenia warunków bytowych ludności wiejskiej wyraża się konkretnie w ożywianiu sektora rolnego, w zwiększaniu produkcji i w organizowaniu skutecznej dystrybucji żywności. To jednak nie wystarcza. W istocie realizacja tych celów wymaga uznawania na co dzień, że prawo każdego człowieka do tego, by był wolny od ubóstwa i głodu, wynika z obowiązku całej rodziny ludzkiej niesienia konkretnej pomocy tym, którzy są w potrzebie.

A zatem kiedy dany kraj nie jest w stanie należycie zaspokajać potrzeb, gdyż nie pozwala na to poziom jego rozwoju, jego stan ubóstwa, zmiany klimatyczne bądź sytuacje niepewności, trzeba, aby FAO oraz inne instytucje międzyrządowe miały możliwość właściwie interweniować, podejmując należyte akcje solidarności. Kierując się świadomością, że powierzone nam przez Stwórcę dobra są dla wszystkich, trzeba pilnie doprowadzić do tego, żeby solidarność była kryterium dyktującym wszelkie formy współpracy w relacjach międzynarodowych.

2. Spojrzenie na sytuację świata nie daje pokrzepiających obrazów. Nie możemy jednak pozostawać tylko zatroskani, a może zrezygnowani. Ten czas ewidentnych trudności winien jeszcze bardziej nam uświadomić, że głód i niedożywienie nie są tylko zjawiskami naturalnymi czy strukturalnymi na określonych obszarach geograficznych, lecz są raczej wynikiem bardziej złożonej sytuacji zacofania, do której doprowadziła inercja wielu i egoizm nielicznych. Wojny, terroryzm, przymusowe przemieszczanie się osób, które w coraz większym stopniu utrudniają lub przynajmniej znacząco uwarunkowują same działania w ramach współpracy, nie są czymś nieuchronnym, lecz raczej wynikają z konkretnych wyborów.

Jest to mechanizm złożony, który godzi przede wszystkim w najsłabsze kategorie ludzi, nie tylko wykluczane z procesów produkcyjnych, ale często zmuszone opuścić swoje ziemie, by szukać schronienia i nadziei na życie. Podobnie też uzależnione są od decyzji, podejmowanych z pełną wolnością i świadomością, wskaźniki dotyczące pomocy dla krajów ubogich, która okazuje się coraz bardziej uszczuplana, pomimo kolejnych apeli w obliczu sytuacji kryzysu, coraz bardziej wyniszczających, które występują na różnych obszarach planety.

Powinniśmy sobie uświadomić, że w tych wypadkach wolność wyboru każdego z nas musi być łączona z solidarnością w stosunku do wszystkich, w zależności od potrzeb, i należy wywiązywać się w dobrej wierze z podjętych lub zapowiadanych zobowiązań. Odnośnie do tego, powodowany również pragnieniem, by dodać otuchy rządom, chciałbym się włączyć, wnosząc wkład, w program FAO — dostarczenia nasion rodzinom wiejskim, które żyją na obszarach, gdzie skumulowały się skutki konfliktów i suszy. Gest ten dołącza się do pracy, jaką realizuje Kościół, zgodnie ze swoim powołaniem do bycia u boku ubogich mieszkańców ziemi i wspierania konkretnych działań wszystkich na ich rzecz.

Tego zaangażowania wymaga dziś od nas Agenda na rzecz Rozwoju 2030, kiedy podkreśla, że idea bezpieczeństwa żywnościowego to cel, którego realizacji nie wolno już odraczać. Jednak tylko autentycznie solidarny wysiłek będzie w stanie doprowadzić do tego, że nie będzie licznych osób niedożywionych i pozbawionych tego, co niezbędne do życia. Jest to bardzo wielkie wyzwanie dla FAO i dla wszystkich instytucji wspólnoty międzynarodowej. Także Kościół w pierwszym rzędzie poczuwa się do realizacji tego zadania.

Ufam zatem, że sesje tej Konferencji dadzą nowy impuls do działalności tej Organizacji i dostarczą narzędzia, upragnione i oczekiwanie przez miliony naszych braci, którzy widzą w działaniu FAO nie tylko wkład techniczny, służący zwiększaniu zasobów oraz dystrybucji owoców produkcji, ale także konkretny, często jedyny znak braterstwa, które pozwala im mieć nadzieję na przyszłość.

Błogosławieństwo Boga wszechmogącego, bogatego w miłosierdzie, niech towarzyszy wam i waszym pracom i niech da wam siłę potrzebną do tego, by przyczyniać się do autentycznego postępu rodziny ludzkiej.

Watykan, 3 lipca 2017 r.

Franciszek

opr. mg/mg