Skarb w naczyniach glinianych

1. Pan założył Kościół «jeden» i «jedyny» — wyznajemy to w nicejsko-konstantynopolitańskim symbolu wiary: «Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół». tymczasem — jak przypomina Sobór Watykański II — wiele chrześcijańskich wspólnot przedstawia się ludziom jako prawdziwe spadkobierczynie Jezusa Chrystusa. Wszyscy uczniowie wyznają, że są uczniami Pana, mimo że mają rozbieżne przekonania i podążają różnymi drogami, jakby to sam Chrystus był podzielony» (Unitatis redintegratio, 1).

Jedność jest wielkim darem — darem, który przechowujemy jednak w naczyniach glinianych, nietrwałych i kruchych. Jak bardzo realistyczne jest to stwierdzenie, pokazują dzieje wspólnoty chrześcijańskiej na przestrzeni wieków.

Jednakże na mocy wiary, która nas łączy, my chrześcijanie jesteśmy wszyscy zobowiązani, każdy zgodnie ze swoim powołaniem, do przywracania pełnej komunii, drogocennego «skarbu», który pozostawił nam Chrystus. Z sercem czystym i szczerym powinniśmy niestrudzenie podejmować to zadanie ewangeliczne. Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan przypomina nam o tym podstawowym obowiązku i stanowi okazję, by modlić się w zgromadzeniach poszczególnych Kościołów i Wspólnot kościelnych, jak również na wspólnych spotkaniach katolików, prawosławnych i protestantów, by jednym głosem i jednym sercem błagać o cenny dar pełnej jedności.

2. «Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych» (2 Kor 4, 7). Św. Paweł wypowiada te słowa odnośnie do posługi apostolskiej, która polega na ukazywaniu ludziom światła Ewangelii. Zauważa on: «Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas — jako sługi wasze przez Jezusa» (w. 5). Apostoł zna ciężar i trudy ewangelizacji, jak również ludzką słabość; przypomina, że powierzony nam w «naczyniach glinianych», skarb chrześcijańskiej kerygmy przekazywany jest za pomocą słabych narzędzi, aby okazać, że «z Boga jest owa przeogromna moc, a nie z nas» (por. w. 7). I żaden nieprzyjaciel nie zdoła nigdy odwieść nas od głoszenia Ewangelii ani uciszyć głosu Apostoła: «Zewsząd cierpienia znosimy — przyznaje św. Paweł — lecz nie poddajemy się zwątpieniu» (w. 8). «Wierzy-my — dodaje — i dlatego mówimy» (w. 13).

3. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus modli się za swoich uczniów, «aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie» (J 17, 20-12). Jedność zatem jest «skarbem», który im podarował. Skarbem, który wyróżniają dwie szczególne cechy: z jednej strony, jedność jest wyrazem wierności Ewangelii, z drugiej, jak sam Pan wskazał, stanowi warunek, aby wszyscy uwierzyli, że został posłany przez Ojca. Jedność wspólnoty chrześcijańskiej jest więc potrzebna, by ewangelizować wszystkie narody.

Pomimo iż jest to dar wzniosły i wielki, z powodu ludzkiej słabości nie został on w pełni przyjęty i doceniony. W przeszłości stosunki między chrześcijanami cechowała niekiedy niezgoda, a w niektórych przypadkach nawet wzajemna nienawiść. Wszystko to — jak słusznie przypomniał Sobór Watykański II — jest «zgorszeniem» dla świata i «szkodzi» głoszeniu Ewangelii (por. Unitatis redintegratio, 1).

4. Tak! Dar jedności jest złożony w «naczyniach glinianych», które mogą się rozbić, dlatego wymaga jak największej troski. Konieczne jest pielęgnowanie w chrześcijanach miłości, pozwalającej przezwyciężać rozbieżności; nie szczędząc sił, trzeba pokonywać wszelkie bariery poprzez nieustanną modlitwę, wytrwały dialog i braterską współpracę na rzecz najuboższych i najbardziej potrzebujących.

Dążenie do jedności musi być obecne w codziennym życiu Kościołów i Wspólnot kościelnych, jak również w życiu poszczególnych wiernych. W tej perspektywie uznałem za stosowne zaproponować wspólną refleksję na temat posługi Biskupa Rzymu, ustanowionego «trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności» (Lumen gentium, 23), aby znaleźć «taką formę sprawowania prymatu, która

nie odrzucając bynajmniej istotnych elementów tej misji, byłaby otwarta na nową sytuację» (Ut unum sint, 95). Niech Duch Święty oświeci pasterzy i teologów naszych Kościołów, prowadzących ten cierpliwy i z pewnością pożyteczny dialog.

5. Gdy obejmuję spojrzeniem cały dorobek ekumeniczny, czuję się w obowiązku dziękować Panu za drogę dotychczas przebytą, zarówno za jakość braterskich relacji nawiązanych między różnymi Wspólnotami, jak i za rezultaty osiągnięte dzięki dialogowi teologicznemu, prowadzonemu na wiele sposobów i na różnych poziomach. Możemy powiedzieć, że chrześcijanie są dziś bardziej jednomyślni i solidarni, choć droga ku jedności wciąż jest stroma, pełna przeszkód i ślepych zaułków. Idąc drogą wskazaną przez Pana, postępują oni ufnie — wiedzą bowiem, że tak jak uczniom z Emaus, towarzyszy im zmartwychwstały Pan — ku celowi, jakim jest pełna komunia kościelna, która w dalszej kolejności prowadzi do wspólnego «łamania Chleba».

6. Drodzy bracia i siostry! Św. Paweł wzywa nas do czujności, wytrwałości i ufności — niezbędnych warunków zaangażowania ekumenicznego.

Dlatego w tym Tygodniu Modlitw zwracamy się razem do Pana inwokacją zaczerpniętą ze specjalnie przygotowanych tekstów: «Święty Ojcze, nie zważając na naszą słabość, uczyniłeś nas świadkami nadziei, wiernymi uczniami Twojego Syna. Przechowujemy ten skarb w naczyniach glinianych i obawiamy się, że nas przemogą cierpienia i zło. Czasami ogarnia nas zwątpienie nawet w moc słowa Jezusa, który powiedział 'aby byli jedno'. Daj nam na nowo poznać tę chwałę, która jaśnieje na obliczu Chrystusa, abyśmy poprzez nasze czyny, nasze zaangażowanie i całe nasze życie głosili światu, że On żyje i działa pośród nas. Amen».

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Pozdrawiam pielgrzymów z Polski. Dziękuję za piękny śpiew: «za kolędę dziękujemy».

Obchodzimy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan, dlatego dzisiejsza katecheza była poświęcona wysiłkom ekumenicznym, jakie podejmują chrześcijanie różnych wyznań, aby wypełniła się modlitwa Chrystusa: ut unum sint — «aby byli jedno». Jest to zadanie, które dotyczy nas wszystkich. Jedność jednakże jest nade wszystko owocem działania łaski Bożej. Dlatego trzeba, abyśmy nieustannie o tę łaskę prosili. Niech ten Tydzień na nowo obudzi we wszystkich pragnienie współdziałania na drogach chrześcijańskiej jedności. Szczęść Boże!

opr. mg/mg