Najważniejsze wydarzenia naszej wiary

1. W ubiegłą Niedzielę Palmową rozpoczął się tydzień zwany «wielkim», ponieważ wspominamy w nim najważniejsze wydarzenia naszego odkupienia. Sercem tego Tygodnia jest Triduum Męki i Zmartwychwstania Pańskiego, które — jak czytamy w Mszale Rzymskim — «jaśnieje jako szczyt roku liturgicznego, ponieważ dzieła odkupienia ludzi i doskonałego uwielbienia Boga Chrystus dokonał przez paschalne misterium swojej błogosławionej Męki, przez które umierając zniweczył śmierć i zmartwychwstając przywrócił nam życie» (por. Ogólne normy roku liturgicznego, 18). W dziejach ludzkości nie było bardziej znaczącego i ważniejszego wydarzenia. Tak więc pod koniec Wielkiego Postu przygotowujemy się do gorącego przeżycia najważniejszych dla naszej wiary dni i z jeszcze większym zaangażowaniem staramy się coraz wierniej naśladować Chrystusa, Odkupiciela człowieka.

2. Wielki Tydzień skłania nas do rozważań nad sensem Krzyża, w którym «objawienie miłosiernej miłości Bożej osiąga swój szczyt» (por. Dives in misericordia, 8). W sposób szczególny pobudza nas do takiej refleksji temat obecnego trzeciego roku bezpośredniego przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, roku poświęconego Ojcu. Zbawiło nas Jego nieskończone miłosierdzie. Ofiarował On z własnej woli swego Jednorodzonego Syna, aby odkupić ludzkość. Czy można nie okazać Mu wdzięczności? Niepowtarzalne dzieło odkupienia oświeca historię i kieruje nią: Bóg, bogaty w miłosierdzie, dzięki ofierze Chrystusa okazuje każdemu człowiekowi swą nieskończoną dobroć. W jaki sposób powinniśmy okazać naszą wdzięczność? W tych dniach liturgia pozwala nam wznosić hymn uwielbienia do Pana, zwycięzcy śmierci, a jednocześnie wzywa nas, byśmy z naszego życia usunęli to wszystko, co nam przeszkadza w upodobnieniu się do Niego. Z wiarą wpatrujemy się w Chrystusa i odtwarzamy decydujące etapy dokonanego przez Niego zbawienia. Uznajemy, że jesteśmy grzesznikami i wyznajemy naszą niewdzięczność, niewierność oraz obojętność wobec jego miłości. Potrzebujemy Jego przebaczenia, które nas oczyści i podtrzyma w drodze do wewnętrznego nawrócenia i wytrwałej odnowy ducha.

3. «Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość! Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego!» (Ps 51 [50], 3-4). Słowa te, wypowiedziane przez nas w Środę Popielcową, towarzyszyły nam w czasie całego Wielkiego Postu. Szczególnie mocno rozbrzmiewają one w naszym sercu teraz, gdy zbliżają się święte dni, podczas których otrzymujemy ponownie nadzwyczajny dar odpuszczenia grzechów, uzyskany dla nas przez Jezusa na Krzyżu. W obliczu Ukrzyżowanego, wymownie przypominającego nam o Bożym miłosierdziu, czyż nie powinniśmi żałować za własne grzechy i nawrócić się do miłości? Czyż nie powinniśmy konkretnie naprawić wyrządzonych innym krzywd oraz zwrócić zdobytych nieuczciwie dóbr? Przebaczenie domaga się gestów konkretnych: żal jest prawdziwy i skuteczny jedynie wtedy, kiedy przybiera formę widzialnych znaków nawrócenia i słusznego zadośćuczynienia.

4. «W Twojej dobroci wysłuchaj mnie, Panie». Do modlitwy tymi słowami zachęca nas dzisiejsza liturgia Wielkiej Środy, zwracająca się ku zbawczym wydarzeniom, które będziemy wspominać w najbliższych dniach. Odczytując dziś Ewangelię św. Mateusza o dniu Paschy i zdradzie Judasza, myślimy już o jutrzejszej uroczystej Mszy św. in Cena Domini sprawowanej wieczorem i przypominającej o ustanowieniu kapłaństwa i Eucharystii oraz o «nowym» przykazaniu braterskiej miłości, pozostawionym nam przez Pana w przeddzień Jego śmierci.

Tę wymowną celebrację poprzedzi jutro rano Msza św. Krzyżma, której we wszystkich katedrach na całym świecie przewodniczą biskupi otoczeni przez swoje prezbiterium. Podczas niej zostaje poświęcony święty olej chrzcielny, olej namaszczenia chorych i olej krzyżma. Następnie wieczorem, po zakończeniu Mszy św. in Cena Domini, rozpocznie się adoracja, będąca niejako odpowiedzią na zaproszenie, skierowane przez Jezusa do uczniów podczas dramatycznej nocy Jego agonii: «zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!» (Mt 26, 38).

W Wielki Piątek, dzień głębokiego wzruszenia, Kościół odczytuje opis Męki Chrystusowej. W centrum sprawowanej w tym dniu liturgii znajduje się «adoracja» Krzyża, a wspólnota kościelna modli się gorliwie w intencjach wiernych i całego świata.

Rozpoczyna się następnie czas głębokiego milczenia. Cisza panuje aż do nocy Wielkiej Soboty. Ciemności rozjaśni potem światło i radość towarzyszące wymownym obrzędom Wigilii Paschalnej i uroczystemu śpiewowi «Alleluja». Będzie to spotkanie w wierze ze zmartwychwstałym Chrystusem, a radość paschalna trwać będzie przez następnych pięćdziesiąt dni.

5. Drodzy bracia i siostry, przygotujmy się do głębokiego przeżycia tych wydarzeń wraz z Najświętszą Maryją Panną, obecną podczas męki Syna i będącą świadkiem Jego zmartwychwstania. Polska pieśń mówi: «Matko Najświętsza, do Serca Twego, mieczem boleści wskroś przeszytego, wołamy wszyscy»... Niech Maryja przyjmie nasze modlitwy i ofiary wszystkich cierpiących; niech nada wartość naszym postanowieniom wielkopostnym i towarzyszy nam, którzy idziemy za Jezusem w Jego ostatecznej godzinie. Umęczony i ukrzyżowany Chrystus jest źródłem mocy i znakiem nadziei dla wszystkich wierzących i dla całej ludzkości.

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Życzę wam, którzy tu jesteście w Rzymie, ażebyście te święte dni Wielkiego Tygodnia, a zwłaszcza Triduum Sacrum — Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielką Sobotę — głęboko przeżyli w łączności z tym Kościołem. A wszystkim moim rodakom, którzy są w Polsce, życzę, ażeby równie głęboko przeżyli te dni w Ojczyźnie, we wszystkich kościołach, katedrach, parafiach, wspólnotach. I wszystkim życzę wesołych Świąt Wielkanocnych. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!