Ukazujcie oblicze Chrystusa waszym rodakom

W poniedziałek 19 listopada 2001 r. w Auli Pawła VI Ojciec Święty spotkał się z ok. 1500 pielgrzymami przybyłymi ze swymi pasterzami z Ukrainy, a także z Polski, aby podziękować za wizytę pasterską w Kijowie i we Lwowie (23-27 czerwca 2001 r.). Na początku audiencji słowa powitania skierowali do Jana Pawła II kard. Marian Jaworski, metropolita Lwowa obrządku łacińskiego, i kard. Lubomyr Huzar, arcybiskup większy Lwowa obrządku ukraińsko-bizantyjskiego. Poniżej zamieszczamy tekst przemówienia, które Ojciec Święty wygłosił w języku ukraińskim.

Czcigodni Kardynałowie! Czcigodni Bracia w biskupstwie! Drodzy w Chrystusie Bracia i Siostry!

1. Serdecznie witam w papieskim domu was wszystkich, którzy dzisiaj przybyliście tutaj z pielgrzymką, by odwzajemnić moją wizytę na Ukrainie, którą z radością odwiedziłem w czerwcu. Witam kard. Lubomyra Huzara oraz kard. Mariana Jaworskiego, dziękuję za szczere słowa, którymi wyrazili wasze wspólne uczucia. Witam również biskupów Kościoła greckokatolickiego i łacińskiego, a także kapłanów, zakonników i świeckich obydwóch obrządków.

W swym sercu i pamięci zachowuję ciągle wspomnienie tych niezwykłych dni, które spędziłem pośród was. Dziękuję Jedynemu i Trójjedynemu Bogu za to, że pozwolił mi ucałować ukraińską ziemię i spotkać się z jej wspaniałym ludem. Poprzez swoją wizytę chciałem oddać hołd waszemu narodowi za wierność Ewangelii Chrystusa na przestrzeni wieków, w szczególności w ciągu tego wieku, który dopiero co się zakończył, w którym wasze Kościoły przeżywały bolesne a jednocześnie chwalebne doświadczenie wyznawania wiary aż do męczeństwa.

Podczas mojej wizyty ze wzruszeniem i podziwem przekonywałem się, że choć czasy były ciężkie, a prześladowania bezwzględne, wasz naród ustrzegł wiarę i dzisiaj z dumą w sposób wolny ją wyznaje. Życzę wam, drodzy bracia i siostry, abyście umiejętnie i z mądrością nadal kultywowali tę «bogonośność» ukraińskiej tradycji chrześcijańskiej, czerpiąc z niej konieczny pokarm dla waszego codziennego życia chrześcijańskiego.

2. Obecność w waszym kraju trzech obrządków — bizantyjskiego, łacińskiego i ormiańskiego — świadczy o powszechnym charakterze Kościoła, który jest obecny w różnych kulturach i w widoczny sposób ukazuje tajemnicę komunii łączącej wszystkich wierzących w Chrystusa. Niech więc nie będzie między wami żadnego współzawodnictwa, tylko wzajemny szacunek i miłość: «Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa» (Rz 15, 5-6).

Zachęcam was, abyście się wzajemnie obdarowywali i dzielili waszym duchowym bogactwem oraz przyjmowali to wszystko, co może dopełnić, wzbogacić i wzmocnić wasze doświadczenie chrześcijańskiego życia i wasze świadectwo. Historia poucza nas bowiem, że wspólnota, która zasklepia się w sobie, skazuje się na wewnętrzne zubożenie i ogranicza własne możliwości działalności apostolskiej.

Wasze Kościoły partykularne, każdy ze swoją tradycją, duchowością i kultem, według słów św. Ignacego Teofora, ukazują wspaniałą wewnętrzną harmonię Chrystusowego Kościoła. Dzięki temu są i będą one, w swej katolickiej jedności, stróżami i nosicielami wielkiego duchowego dziedzictwa, z którego będą mogły czerpać wszystkie narody świata.

3. Drodzy bracia i siostry, na początku nowego tysiąclecia przed chrześcijanami staje bardzo ważne zadanie i wielka odpowiedzialność: trzeba na nowo głosić ludziom wszystkich czasów i wszystkich narodów Jezusa Chrystusa, który jest drogą, prawdą i życiem (por. J 14, 6). Dlatego jesteście wezwani, aby w sposób mądry i skuteczny czynić dostępnymi skarby wiary zarówno tym, którzy już je częściowo znają, jak i tym, którzy spotykają się z nimi po raz pierwszy. Dobrze wiemy, że aby wypełnić tę misję, należy przede wszystkim żyć zgodnie z powołaniem otrzymanym na chrzcie, oraz kierować się w życiu osobistym i społecznym Bożymi przykazaniami. Nie szczędźcie wysiłków, aby zapewnić sobie i młodemu pokoleniu pogłębioną formację w wymiarze ludzkim, duchowym i kulturalnym, dzięki której staniecie się zdolni «bronić wobec każdego (...) nadziei, która jest w was» (1 P 3, 15).

Okrutny ateistyczny reżim przez dziesięciolecia starał się przemocą wykorzenić Chrystusa z ukraińskiej ziemi: kilka pokoleń było wychowanych bez Chrystusa, albo i przeciwko Niemu. Dzisiaj na waszej ziemi można w sposób wolny mówić o Bogu. Lecz współczesnemu człowiekowi, żyjącemu pośród zgiełku i rozmaitych spraw codziennego życia, słowa nie wystarczają, on chce, by nie tylko mu mówiono o Chrystusie, ale pragnie w jakiś sposób Go «zobaczyć» (por. Novo millennio ineunte, 16).

4. Z szacunkiem i ze szczerym uznaniem łaski, właściwej każdemu Kościołowi, zwracam się do wszystkich chrześcijan waszego wielkiego kraju — katolików, prawosławnych i protestantów — «napominając ich przez cichość i łagodność Chrystusa» (por. 2 Kor 10, 1): dajcie ukraińskiemu ludowi możliwość poznania Chrystusa! Dajcie mu możliwość zobaczenia Zbawiciela! Nie czekajcie, aż ktoś stworzy warunki sprzyjające duszpasterskiemu zaangażowaniu i pracy; wy sami stwarzajcie je wykazując inwencję i wielkoduszność. A przede wszystkim waszym życiem i dziełami dawajcie świadectwo o obecności Zmartwychwstałego pośród was! To będzie najbardziej wymowne i skuteczne przesłanie, najwyższa posługa, jaką możecie wyświadczyć waszym rodakom. Wypełnianie przykazania miłości bliźniego będzie dowodem na prawdziwość waszego zaangażowania. Uczy nas tego w sposób wyraźny Chrystus Zbawiciel, kiedy mówi: «Wszystko to, co uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, mnieście uczynili» (Mt 25, 49).

5. Drodzy biskupi, kapłani, zakonnicy i zakonnice, katechetki i katecheci, wierni wszystkich Kościołów chrześcijańskich, ukazujcie Ukrainie błogosławione oblicze Chrystusa. Im bardziej Chrystus będzie obecny w każdym z was, tym bardziej wiarygodne będzie wasze świadectwo Jego Ewangelii zbawienia.

Zawierzam was Najświętszej Matce Bożej, Patronce Ukrainy, aby was wszystkich otaczała opieką. Ogarniam was uczuciem i sympatią, modląc się nieustannie za was, aby Wszechmogący Pan zaspokoił każdą waszą potrzebę według swego bogactwa w Jezusie Chrystusie (por. Flp 4, 19).

Z tymi uczuciami z serca udzielam wam wszystkim Apostolskiego Błogosławieństwa, obejmując nim również wszystkich wam drogich i wszystkich wiernych waszej ukochanej ziemi.

Niech Duch miłości stale wam towarzyszy

Podczas audiencji 19 listopada Jan Paweł II zwrócił się również do pielgrzymów z Polski w języku ojczystym. Wyraził radość, że mógł we Lwowie dokonać beatyfikacji m.in. abpa Józefa Bilczewskiego i ks. Zygmunta Gorazdowskiego.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich pielgrzymów mówiących językiem polskim. Witam kardynała Mariana, metropolitę lwowskiego obrządku łacińskiego, biskupów, kapłanów, osoby konsekrowane i wiernych świeckich. Cieszę się z waszej obecności. Pozdrawiam Kościół greckokatolicki na Ukrainie i w Polsce. Pozdrawiam pielgrzymów przybyłych z Wilamowic.

Przybyliście do Rzymu, aby dziękować Bogu za duchowe owoce mojej podróży na Ukrainę. Chętnie włączam się w to wasze dziękczynienie, wspominając wspaniałe dni, jakie mogłem spędzić pośród was w Kijowie i we Lwowie. Jakże mógłbym zapomnieć te wspaniałe miasta nad Dnieprem i nad Pełtwią, i te wszystkie miejsca uświęcone ponadtysiącletnią tradycją chrześcijaństwa. Jaka była moja radość, gdy mogłem tam, gdzie św. Włodzimierz przyjmował chrzest, a wraz z nim cała Ruś, chwalić Boga za wierność tego ludu, za chrześcijańskie świadectwo, jakie dawał przez wieki, nie szczędząc ofiar aż do przelania krwi. Cieszę się, że właśnie tam, na ukraińskiej ziemi, dane mi było beatyfikować przynajmniej niektórych z tej niezliczonej rzeszy męczenników. Proszę Boga, ażeby posiew ich krwi stale przynosił rozkwit wiary w sercach wszystkich mieszkańców Ukrainy.

Jestem też niezmiernie wdzięczny Bogu za to, że mogłem wynieść do chwały ołtarzy bł. abpa Józefa Bilczewskiego. Dzielę tę radość szczególnie z wami, mieszkańcy Lwowa, gdzie pełnił swą biskupią posługę, ale też i z wami, pielgrzymi z Wilamowic, gdzie się urodził i skąd wyszedł. Wszystkich was zawierzam opiece tego Patrona, z którym — jak mówiłem — łączą mnie osobiście więzi sukcesji apostolskiej. Pragnę też wspomnieć tu bł. ks. Zygmunta Gorazdowskiego. Proszę Boga, aby wstawiennictwo tego gorliwego pasterza wspierało szczególnie kapłanów, którzy pełnią posługę w Kościele na Ukrainie, a w szczególności siostry józefitki, które jemu zawdzięczają swoje powstanie. Bł. Jozafata Michalina Hordaszewska niech otacza swą opieką wszystkie siostry zakonne, które ofiarnie służą z czystym sercem, kobiecą wrażliwością i gotowością niesienia pomocy potrzebującym.

Niezapomniane pozostanie w mym sercu gorące — mimo ulewnego deszczu — spotkanie z młodymi Ukrainy. Cieszę się, że przybyliście na nie razem — cały Kościół katolicki w swojej podwójnej tradycji, która jest bogactwem ziemi ukraińskiej. Wierzę, że wasze pokolenie, do którego należy przyszłość, będzie wnosić w nią ten entuzjazm wiary, nadziei i miłości, jaki towarzyszył modlitwie i zabawie przed świątynią Narodzenia Matki Bożej. Drodzy młodzi, sercem obejmuję was wszystkich. Zanieście moje podziękowanie i pozdrowienie waszym rówieśnikom na całej Ukrainie.

W sposób szczególny pragnę dziś dziękować z wami za Ducha braterskiej miłości, który jednoczył nas w tamtych dniach. Niech ten Duch stale wam towarzyszy. Nie gaście Jego natchnień. Niech rozpala serca, oczyszcza sumienia, umacnia wolę wspólnego kroczenia na drodze prowadzącej do królestwa naszego jedynego Ojca. «Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich» (Ef 4, 5-6).

Raz jeszcze dziękuję całemu Kościołowi na Ukrainie za gorące przyjęcie i za świadectwo żywej wiary. Wam tu obecnym dziękuję za przybycie i za modlitwę u grobów apostołów Piotra i Pawła w intencji mojej posługi Kościołowi. Jest to najcenniejszy dar, jaki mogliście mi ofiarować. Niech i dla was ta modlitwa stanie się źródłem niewyczerpanej łaski Bożej. Zawieźcie moje pozdrowienie waszym rodzinom, bliskim i wszystkim, którzy nie mogli tu przybyć. Przekażcie też moje błogosławieństwo wszystkim wiernym na Ukrainie. I wam niech Bóg błogosławi!

opr. mg/mg