Nasz Król

1. Dziś, w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, obchodzimy uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Na przestrzeni dwunastu miesięcy rozważaliśmy wszystkie tajemnice Jego życia, od narodzin po wniebowstąpienie, a wśród nich centralne miejsce zajmowała Pascha śmierci i zmartwychwstania. Teraz wraz z apostołem Pawłem potwierdzamy, że zamysłem Boga jest «wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie (...): to, co w niebiosach, i to, co na ziemi» (Ef 1, 10).

2. Dzięki kontemplacji Tego, którego liturgia wschodnia nazywa «Pantokratorem», w pełni pojmujemy, na czym polega misja ludzi wierzących, powołanych do udziału w budowaniu Jego Królestwa poprzez różnorodne posługi i charyzmaty. W tym kontekście pragnę wspomnieć także szczególne wydarzenie kościelne, które ma miejsce w tych dniach w Rzymie. Mam na myśli Kongres Muzyki Sakralnej Stowarzyszenia św. Cecylii, zorganizowany w setną rocznicę ogłoszenia Motu proprio «Tra le sollecitudini», w którym papież św. Pius X zawarł ważne wskazania odnośnie do muzyki kościelnej.

Do licznych uczestników kongresu kieruję serdeczne pozdrowienia i wyrażam wdzięczność tym, którzy oddają na służbę liturgii swój talent i wykształcenie muzyczne.

3. Oprócz Jezusa, Króla Wszechświata, kontemplujemy Maryję, Matkę Króla, do której zwracamy się jako do Królowej nieba i ziemi. Niech z Jej pomocą nasze życie stanie się pieśnią chwały i wierności świętemu i miłosiernemu Bogu.

opr. mg/mg