Praca misyjna wymaga przygotowania

W sobotę 24 maja w Sali Klementyńskiej Jan Paweł II przyjął na audiencji uczestników zgromadzenia plenarnego Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Zwracając się do nich Papież podkreślił, że kraje misyjne potrzebują dobrze przygotowanych intelektualnie i duchowo kapłanów i wiernych świeckich do pracy ewangelizacyjnej. Temu celowi winny służyć systematyczne programy, dostosowane do wymogów chwili obecnej i nastawione na 'inkulturację' Ewangelii w różnych środowiskach.

Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i Siostry!

1. Serdecznie witam i pozdrawiam każdego z was. uczestników zgromadzenia plenarnego Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Pozdrawiam przede wszystkim kard. Crescenzia Se-pego, prefekta waszej Kongregacji, wdzięczny za słowa, które do mnie skierował w waszym imieniu. Wraz z nim pozdrawiam sekretarzy, podsekretarza i współpracowników tej dykasterii, kardynałów, biskupów, zakonników i zakonnice oraz wszystkich obecnych.

W czasie prac zgromadzenia rozważaliście ważny aspekt misji Kościoła: «Formacja na terenach misyjnych», obejmująca kapłanów, seminarzystów, zakonników i zakonnice, katechetów i świeckich zaangażowanych w działalność duszpasterską. Temat ten zasługuje na szczególną uwagę.

2. Na pilną potrzebę przygotowania apostołów nowej ewangelizacji zwrócił uwagę Sobór Watykański II, wskazywały na nią również odbywające się w tych latach synody biskupów. Owocem prac synodalnych są ważne adhortacje apostolskie. Wspomnę tu jedynie Pastores dabo vobis, Vita con-secrata, Catechesi tradendae i Christi-fideles laici.

Niedawno powstałe wspólnoty kościelne szybko się rozrastają. Niekiedy jednak ujawniają się braki i trudności w procesie ich rozwoju, toteż trzeba pilnie zadbać o wykształcenie dobrze przygotowanych pracowników duszpasterstwa, dzięki systematycznym programom, dostosowanym do wymogów chwili obecnej i nastawionym na «in-kulturację» Ewangelii w różnych środowiskach.

Konieczna jest formacja integralna, przygotowująca kompetentnych i świętych ewangelizatorów, zdolnych wypełnić swą misję. Musi to być proces długi i wytrwały, w którym wszelkie pogłębianie wiedzy biblijnej, teologicznej, filozoficznej i duszpasterskiej opiera się na osobistym związku z Chrystusem — «Drogą, Prawdą i Życiem» (por. J 14, 6).

3. Jezus jest pierwszym «formato-rem», a podstawowym zadaniem każdego wychowawcy jest pomaganie osobom formowanym w podtrzymywaniu osobistej więzi z Nim. Jedynie ci, którzy nauczyli się «być z Jezu-sem», są przygotowani na to, by On wysłał ich «na głoszenie nauki» (por. Mk 3, 14). Aby głosić Chrystusa z przekonaniem, trzeba Go gorąco kochać. Do tego nawiązywałem, pisząc w ostatniej Encyklice Ecclesia de Eu-charistia: «Pięknie jest przebywać z Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13. 25), poczuć dotknięcie nieskończonej miłości Jego Serca» (n. 25).

Kościół, zwłaszcza w krajach misyjnych, potrzebuje osób przygotowanych do bezinteresownego i wielkodusznego służenia Ewangelii, a tym samym gotowych szerzyć wartości sprawiedliwości i pokoju, obalając wszelkie bariery kulturowe, rasowe, plemienne i etniczne, zdolnych odczytywać «znaki czasów» i odkrywać «ziarna Słowa» bez ulegania jakimkolwiek redukcjonizmem czy relatywizmem.

Przede wszystkim jednak wymaga się od tych osób, by były «kompetentne» i «zakochane» w Bogu. Świat — pisał mój czcigodny poprzednik Paweł VI — (...) żąda głosicieli Ewangelii, którzy by mówili o Bogu znanym sobie i bliskim, jakby Go niewidzialnego widzieli (por. Evangelii nuntiandi, 76).

4. Oprócz pielęgnowania osobistej więzi z Chrystusem trzeba dbać o nieustanne wzrastanie w miłości i służbie Kościołowi. W związku z tym, gdy chodzi o kapłanów, trzeba w szczególności mieć na uwadze wskazania zawarte w posynodalnej Adhortacji apostolskiej Pastores dabo vobis, w dekretach soborowych Presbyterorum ordinis i Optatam totius oraz innych tekstach wydanych przez poszczególne dykasterie Kurii Rzymskiej.

«O ile na nowo uobecnia Chrystusa Głowę, Pasterza i Oblubieńca Kościoła — pisałem w Pastores dabo vobis — kapłan zajmuje miejsce nie tylko w Kościele, lecz także wobec Kościoła. Jest zatem powołany, by w swoim życiu duchowym realizować miłość Chrystusa Oblubieńca do Kościoła Oblubienicy» (n. 22). Biskup zaś w jedności z kapłanami winien «sporządzić projekt formacji stałej i nakreślić program jej realizacji, które nadadzą jej charakter nie czegoś doraźnego, ale systematycznej prezentacji wybranych treści, podzielonej na etapy i prowadzonej ściśle określonymi metodami» (tamże, n. 79).

5. Korzystając z tej okazji, pragnę podziękować wszystkim, którzy wielkodusznie poświęcają się pracy wychowawczej na terenach misyjnych. Trudno nie wspomnieć, że niemała liczba seminarzystów, kapłanów, zakonników, zakonnic i świeckich, pochodzących z terenów misyjnych, uzupełnia swą formację tu w Rzymie, w kolegiach i ośrodkach, z których wiele podlega waszej dykasterii. Mam na myśli papieskie kolegia: Urbanianum, św. Piotra i św. Pawła — dla kapłanów, Foyer Pawła VI dla zakonnic, Ośrodek Mater Ecclesiae dla katechistów i Międzynarodowy Ośrodek Animacji Misyjnej dla odnowy duchowej misjonarzy. Z serca życzę, aby rzymskie doświadczenie było dla każdego prawdziwym wzbogaceniem pod względem kulturowym, duszpasterskim, a przede wszystkim duchowym.

Życzę ponadto, aby każda wspólnota chrześcijańska czyniła postępy, posłusznie ucząc się w szkole Maryi, Matki Chrystusa i Matki Kościoła. W Orędziu na tegoroczny Światowy Dzień Misyjny napisałem, że «Kościół bardziej kontemplacyjny» staje się «Kościołem bardziej świętym», «Kościołem bardziej misyjnym».

Proszę Pana, aby tak było w przypadku każdej wspólnoty kościelnej, a w szczególności na terenach misyjnych. Zapewniam was o mej modlitwie i wszystkim wam z serca udzielam specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.

opr. mg/mg