Znak nadziei dla Kościoła w Mongolii

29 sierpnia osobisty wysłannik Ojca Świętego, prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów kard. Crescenzio Sepe udzielił w Ułan Bator (Mongolia) sakry biskupiej ks. Wenceslawowi Padilli CICM oraz konsekrował kościół katedralny pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W przesłaniu skierowanym do kardynała prefekta Jan Paweł II napisał m.in.: «Gorąco pragnąłem osobiście uczestniczyć w tych ważnych uroczystościach liturgicznych. Pan miał jednak inne plany».

Kard. Crescenzio Sepe,
Prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów

1. Czcigodny Bracie, piszę do Ciebie z wielką radością, świadom, że przygotowujesz się do ponownych odwiedzin młodej wspólnoty chrześcijańskiej w Mongolii, rozległym państwie azjatyckim o długiej historii i bogatych tradycjach kulturowych.

W lipcu zeszłego roku udałeś się do Ułan Bator, stolicy Mongolii, aby uczcić dziesiątą rocznicę nawiązania stosunków dyplomatycznych między Mongolią i Stolicą Apostolską oraz podkreślić znaczenie żywej obecności w tym regionie niedawno powstałej wspólnoty chrześcijańskiej. Choć pierwsza ewangelizacja Mongolii dokonała się za sprawą przybyłych tam w VII w. chrześcijan z Persji, to dopiero w pierwszej połowie XX w. misja ewangelizacyjna w owym dalekim kraju została powierzona Zgromadzeniu Niepokalanego Serca Maryi. Ówczesny reżim prokomunistyczny początkowo zakazywał misjonarzom wjazdu na teren Mongolii. W końcu jednak otwarły się drzwi przed Ewangelią i począwszy od 1991 r. zaczęli docierać tam pierwsi ewangelizatorzy: księża, zakonnicy i siostry zakonne, a także ludzie świeccy, gorliwie pracujący w «winnicy Pańskiej».

W ostatniej dekadzie poczyniono ogromne postępy, czego wymownym dowodem są dwa wydarzenia z ubiegłego roku, mające fundamentalne znaczenie dla życia Kościoła: podniesienie misji sui iuris Urgi, czyli Ułan Bator, do rangi prefektury apostolskiej o nowej nazwie Ułan Bator i związane z tym mianowanie pierwszego prefekta apostolskiego ks. Wenceslawa Padilli CICM oraz udzielenie święceń pierwszym trzem kapłanom i jednemu diakonowi, którzy choć nie pochodzą z tego kraju, uważają Mongolię za swą przybraną ojczyznę. Są oni obiecującym znakiem nadziei na dalszy rozwój lokalnej wspólnoty kościelnej.

2. Ponowna wizyta Księdza Kardynała w tej umiłowanej ziemi po upływie ponad roku wiąże się z dwoma innymi wydarzeniami, nie mniej ważnymi i radosnymi, a mianowicie z udzieleniem sakry biskupiej prefektowi apostolskiemu oraz z konsekracją kościoła katedralnego pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W ten sposób umacnia się duchowa budowla wznoszona przez «małą trzódkę» młodego Kościoła misyjnego, która wzrasta w ufności, podtrzymywana odnawiającą mocą Ducha Świętego.

Gorąco pragnąłem osobiście uczestniczyć w tych ważnych uroczystościach liturgicznych. Pan miał jednak inne plany, i dlatego Ciebie, czcigodny Bracie, proszę o przekazanie moich ojcowskich i bardzo serdecznych pozdrowień nowemu biskupowi tej wybranej cząstki Ludu Bożego, innym biskupom, a w szczególności abpowi Giovanniemu Battiście Morandiniemu, nuncjuszowi apostolskiemu w Mongolii. Pozdrawiam również kapłanów, siostry zakonne oraz inne osoby zaangażowane w duszpasterstwo, dzieła dobroczynne i pomoc humanitarną. Serdeczne pozdrowienia kieruję także do wszystkich członków wspólnoty katolickiej, do osób ochrzczonych, katechumenów i «sympatyków», a zwłaszcza do dzieci i młodzieży, będących przyszłością i nadzieją Kościoła oraz społeczeństwa tego szlachetnego kraju. Proszę również o przekazanie wyrazów szacunku prezydentowi republiki, władzom publicznym oraz wszystkim obywatelom Mongolii, drogim mojemu sercu, a także przedstawicielom różnych religii, z którymi Kościół katolicki chciałby owocnie współpracować w służbie wspólnego dobra. Wszystkich zapewniam o szczególnej pamięci w modlitwie i proszę Wszechmogącego Boga, aby błogosławił wysiłki podejmowane dla szerzenia Jego Królestwa.

3. Maryi, Matce i Królowej Mongolii, powierzam oczekiwania i nadzieje Kościoła oraz narodu mongolskiego, aby naród ten po długotrwałych cierpieniach mógł patrzeć w przyszłość z nową ufnością.

Niech światło Chrystusa towarzyszy każdemu na jego drodze. Pragnę poprzeć te życzenia specjalnym Błogosławieństwem Apostolskim, które powierzam Tobie, czcigodny Bracie, jako swemu specjalnemu wysłannikowi.

Castel Gandolfo, 22 sierpnia 2003 r.

opr. mg/mg