Instrukcja o Komisjach Doktrynalnych

INSTRUKCJA O KOMISJACH DOKTRYNALNYCH
Litteris Apostolicis ⁽¹⁾

Poprzez Motu proprio Integrae servandae z 7 grudnia 1965 r. Ojciec Święty Paweł VI zmienił nazwę i zreformował Świętą Kongregację Nauki Wiary, by owocniej, stosownie do nowych okoliczności, realizowała właściwe jej zadanie adekwatnej obrony oraz promocji nauki wiary i obyczajów.

W trosce o dobro całego Kościoła biskupi, jako uczestnicy urzędu apostolskiego, powinni współpracować z Papieżem jako Głową.

Rozwój nauk ma dzisiaj taki charakter, że w większości przypadków rozwój doktryny może dokonywać się tylko dzięki wzajemnej współpracy. Ponadto, jak potwierdza doświadczenie, dzieje się tak, że myśli i stwierdzenia jednej dyscypliny, rozpowszechniane dzisiaj przez tak zwane środki społecznego przekazu, rozprzestrzeniają się szybko po całym świecie. Szczególnie odnosi się to do zagadnień religijnych, które nie pozostają dzisiaj zamknięte w ramy określonego czasu lub jakiejś szkoły, ale w sposób otwarty każdego dnia są przekazywane wiernym; co więcej, wszystkim ludziom: Bóg nie zostawia bowiem rodzaju ludzkiego bez świadectwa o sobie.

Jest więc konieczne, by Episkopaty poszczególnych narodów spotykały się między sobą, i w podobny sposób wszyscy ze Stolicą Apostolską, z której "wypływa jedność kapłaństwa": w tym celu przewiduje się, by przy Konferencjach Episkopatu była powołana Komisja Doktrynalna, która czuwałaby nad wydawanymi pismami, propagowała autentyczną wiedzę religijną i pomagała Biskupom w ocenie książek.

Stolica Święta uznaje i pochwala fakt, że niektóre Konferencje Episkopatu powołały już takie Komisje. Święta Kongregacja Nauki Wiary, za łaskawą aprobatą Ojca Świętego zachęca te Konferencje, gdzie jeszcze nie istnieją Komisje Doktrynalne do jak najszybszego ich powołania.

W duchu braterskiej komunii katolickiej Kongregacja pragnie więc, by jako pierwsi sami Biskupi, pojedynczo lub wspólnie, zaangażowali się - stosownie do ich prawa i obowiązku - w strzeżenie wiary i informowanie Kongregacji o tym, co miałoby szczególne znaczenie dla nauki wiary i obyczajów, sugerując także, jakie środki byłyby najbardziej odpowiednie do ewentualnego przeciwdziałania błędom. Do opracowania tego będzie konieczna współpraca wymienionych wyżej Komisji Doktrynalnych.

Nie ulega wątpliwości, że w realizacji tych prac mogliby wnieść swój wkład profesorowie uniwersytetów katolickich i inni specjaliści, których Biskupi wybiorą do współpracy w tym dziele.

Święta Kongregacja Nauki Wiary prosi wreszcie gorąco tych Biskupów, na których terytorium mają swoją siedzibę wydawnictwa, by zechciały przekazywać główne publikowane dzieła, które, jak się przewiduje, będą miały znaczny wpływ, pozytywny lub negatywny, na doktrynę katolicką i na formowanie się poglądów.

Rzym, 23 lutego 1967 r.

A. Card. OTTAVIANI
Pro-Prefekt

1. Nuntius 1967.

opr. mg/jw