Pojednać dwa światy - świadectwo podczas nabożeństwa pokutnego

Nadużycie, jakiegokolwiek rodzaju, jest największym upokorzeniem, jakiego człowiek może zaznać. Musi uporać się ze świadomością, że nie może się obronić przed przeważającą siłą agresora. Nie może uciec przed tym, co się dzieje, lecz musi to znieść, niezależnie od tego, jak jest to straszne. Kiedy doświadcza się nadużycia, chciałoby się skończyć ze wszystkim. Ale to nie jest możliwe.

Chciałoby się uciec, i dochodzi do tego, że nie jest się już sobą. Chciałoby się uciec, próbując uciec od samych siebie. I z biegiem czasu człowiek staje się całkowicie sam. Jesteś sam, gdyż wycofałeś się gdzie indziej i nie możesz lub nie chcesz powrócić do siebie.

Im częściej dochodzi do tego, tym bardziej nie wracasz do siebie. Jesteś kimś innym i pozostaniesz taki zawsze. To, co nosisz w sobie, jest jak zjawa, której inni nie są w stanie zobaczyć. Nigdy nie zobaczą cię i nie poznają w pełni. Tym, co boli najbardziej, jest pewność, że nikt cię nie zrozumie. Ona pozostaje ci na całe życie.

Próby powrotu do najprawdziwszego siebie, do uczestniczenia w «poprzednim» świecie, jak przed nadużyciem, są tak samo bolesne jak samo nadużycie. Żyje się zawsze w dwóch światach jednocześnie. Chciałbym, żeby napastnicy zrozumieli, że powodują to rozdarcie w ofiarach. Na całe nasze życie.

Im większe jest twoje pragnienie i twoje próby pojednania tych dwóch światów, tym boleśniejsza jest pewność, że jest to niemożliwe. Nie ma snu, w którym nie powracałyby wspomnienia tego, co się wydarzyło, każdy dzień przynosi wspomnienia (flashback). Obecnie radzę sobie z tym lepiej i uczę się żyć z tymi dwoma życiami. Usiłuję skupiać się na moim boskim prawie do życia. Mogę i muszę tu być. To daje mi odwagę. Teraz już koniec. Mogę podążać naprzód. Muszę iść naprzód. Gdybym się teraz poddał albo zatrzymał, pozwoliłbym na to, aby ta niesprawiedliwość wpływała na moje życie.

Mogę temu zapobiec, ucząc się kontroli nad tym i ucząc się mówienia o tym.

opr. mg/mg