Szczęśliwi ci, którzy żyją w prostocie serca

Niech będzie uwielbiony Bóg. To nie my, to Bóg pierwszy nas umiłował. Zebraliśmy się w Warszawie i proszę, zima nie jest zbyt mroźna. Wszyscy znaleźliście gościnę w domach rodzinnych.

Często zastanawiamy się: czy w Ewangelii jest coś, co sprawia, że życie staje się piękne? Tak, jest. Jedną z takich prawd Chrystus określa w kilku słowach. Mówi: szczęśliwi, tak, szczęśliwi ci, którzy żyją w prostocie serca.

Dlaczego Chrystus przywiązuje taką wagę do prostoty? Ponieważ prostota pozwala nam odkryć wolność wewnętrzną. A my wszyscy pragniemy wolności serca.

Istnieje źródło takiej wolności: zaufanie Bogu, Chrystusowi, Duchowi Świętemu. A kiedy nasze zaufanie do Boga jest bardzo małe, Chrystus mówi do nas w Ewangelii: nie bój się niczego, nie jesteś sam. To, czego w Ewangelii nie rozumiesz, rozumieją inni i rozjaśnią twoją drogę. Nie pozwól więc, żeby obumarła nadzieja.

Bardzo często zastanawiamy się, jak się modlić. Nie martwmy się. Nasze usta pozostają zamknięte, ale w wielkiej prostocie serca nasza dusza otwiera się przed Bogiem. Milczymy, ale nasze serce w ciszy mówi do Boga i Bóg nas słyszy.

Wspólnie z moimi braćmi, którzy mieszkają w Taizé lub żyją wśród biednych na innych kontynentach, jesteśmy świadomi, że nasze powołanie wzywa nas, naszą wspólnotę do wielkiej prostoty.

Żyć w prostocie to dla braci ze wspólnoty z Taizé oznacza nie narzucać się, nie być mistrzami duchowymi, lecz ludźmi, którzy słuchają, starają się rozumieć, szukają miłości i przebaczenia.

W maleńkiej wiosce Taizé są dzieci, które mieszkają tu ze swoimi rodzinami. Niektóre przyjechały z Sarajewa, z Rwandy w Afryce, z Portugalii. Dawid, Ezechiel i Ruben wymienią teraz kilka narodów, które są tutaj, inne będą wymieniać co wieczór.

Dzieci:

Tego wieczoru pozdrawiamy młodych z Północy i Południa Europy: z Finlandii, Szwecji, Norwegii, Danii, Portugalii, Malty i Włoch.

Pozdrawiamy również tych, którzy przyjechali z Brazylii, Chile, Kolumbii, Haiti, Meksyku, Republiki Dominikany, Porto Rico.