ks. Marian Machinek MSF

Postawę kogoś, kto nie chce zbytnio zamartwiać się przyszłością, można opisać zdaniem: „Jakoś to będzie”. Taka postawa jest rzeczywiście bardziej pozytywna niż nieustanne rozważanie najgorszych możliwych wersji przyszłości i zamartwianie się na zapas. Pod warunkiem oczywiście, że nie chodzi o postawę lekkomyślną, postawę kogoś, kto ma wprawdzie bardzo rozdęte ambicje, ale nie jest gotów solidnie zabrać się za ich realizację. Dwa krótkie porównania Jezusa: o budowniczym wieży oraz o królu wyruszającym na wojnę mają unaocznić postawy ludzi roztropnych, którzy mają  swoje ambitne życiowe marzenia i projekty, ale jednocześnie potrafią je rozsądnie realizować, przewidując konsekwencje swoich decyzji.

Co to ma jednak wspólnego z królestwem Bożym? Ono jest także projektem, najbardziej ambitnym ze wszystkich. Rzeczywistość królestwa Bożego jest darem, którego człowiek o własnych siłach nie jest w stanie wytworzyć ani zdobyć. Bóg chce realizować ten największy projekt wraz z człowiekiem, bo uczestnicząc w nim, człowiek może osiągnąć jednocześnie swoje osobiste spełnienie i to w stopniu, o którym nie ma nawet odwagi pomarzyć. Tęsknota za nim drzemie na dnie wszystkich innych ludzkich tęsknot, pragnień i ambitnych planów. Jednak człowiek często sobie tego nie uświadamia, wkładając całe  siły w realizację projektów, które ostatecznie nie są w stanie go nasycić, bo dotyczą kruchych „wież” i „bitew” o przemijające dobra.

O Boży udział w tym największym projekcie tworzenia królestwa Bożego nie trzeba się martwić – Bóg go już zrealizował, angażując siebie całego – przez życie, śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna. Udział w tym projekcie człowieka – to już inna sprawa. Człowiek nie będzie w stanie zrealizować tego, co do niego należy, jeżeli lekkomyślnie będzie się rozmieniał na drobne, nie dbając o to, co Bóg chce w nim i dzięki niemu budować. Ten projekt wymaga po prostu całego ludzkiego serca. Jezus nie pozostawia co do tego żadnej wątpliwości: „Nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem”.