Czasem z wielkim trudem przychodzi nam przyjąć i zaakceptować własny los, zwłaszcza gdy jest nim cierpienie, choroba lub zbliżająca się śmierć. Jezus idzie jednak o krok dalej. Nie chodzi jedynie o bierną akceptację, lecz o wielkoduszne przyjęcie – i to w imię miłości. Przyjęcie nie tylko zasłużonej kary, ale także niezasłużonego cierpienia czy prześladowania. To również gotowość przyjęcia i zaakceptowania tych, którzy sprowadzają na nas ból.

„Miłujcie waszych nieprzyjaciół” – to miara chrześcijańskiej doskonałości. Zdolność do takiej miłości rodzi się z doświadczenia, że ja sam, będąc jeszcze nieprzyjacielem Boga, zostałem przez Niego umiłowany. Że Bóg, pomimo moich słabości, niedoskonałości, grzechów, a nawet nałogów, nie tylko mnie przyjął takim, jakim jestem, ale wręcz obdarzył akceptacją i miłością. Kolejnym krokiem jest dostrzeżenie w innych stworzeń i dzieci Bożych – tak samo, bez wyjątku, miłowanych przez Ojca Niebieskiego.

Miłość nieprzyjaciół to zdolność oddzielenia czynu od sprawcy. To umiejętność kochania na przekór wszystkiemu, nawet obiektywnej krzywdzie. Taki rodzaj miłości jest szczytem chrześcijańskiej doskonałości, do którego wezwany jest każdy z nas. Prawdziwa miłość usuwa z serca pragnienie zemsty, otwiera drogę do zgody i pokoju. Miłość jest potężną bronią, a jej najskuteczniejszym orężem jest właśnie miłość nieprzyjaciół. Uczmy się tej miłości od Chrystusa i naśladujmy Go, aby – jak On – pokonać wszelkie zło i doprowadzić do zwycięstwa dobra nad złem, miłości nad nienawiścią.