O aniołach

O aniołach można myśleć niereligijnie i bajkowo, uważając ich za wytwory ludzkiej wyobraźni. O aniołach można myśleć religijnie, ale infantylnie, uznając ich za przystępną, lekką i niezobowiązującą wersję religijności, przeznaczoną dla dzieci, a może i dorosłych. 

O aniołach natomiast należy myśleć poważnie, uznając ich istnienie i działanie jako ważny element wiary katolickiej, mocno zakorzeniony w Piśmie świętym. Aniołowie, inteligentne istoty duchowe, wskazują na świat transcendentny nieuchwytny dla doświadczeń empirycznych, w którym rozgrywa się walka dobra ze złem. Wszyscy aniołowie zostali stworzeni przez Boga jako dobrzy. Część z nich zbuntowała się i przez własną pychę odeszła od Stwórcy. Św. Augustyn w „Państwie Bożym” mówi o dwóch społecznościach aniołów: „jedna, co Bogiem się cieszy, druga, co się pychą nadyma; (…) jedna, pałająca świętą miłością Boga, druga – dymiąca nieczystą miłością własnego wyniesienia się”. Dobrzy aniołowie, nazywani po prostu aniołami, trwają przy Bogu, źli (stworzeni jako dobrzy) – niewłaściwie wykorzystali wolność: odeszli od Boga i „zwrócili się ku samym sobie” (jak mówi Augustyn); to demony. Przed człowiekiem istnieje podobna alternatywa: albo uznając zależność od Boga, trwać przy Nim, albo źle wykorzystując wolność, od Boga odejść, zwrócić się ku samemu sobie i samego siebie uznać za boga. To najgroźniejsza szatańska pokusa. 

Wiara katolicka przekazuje nam też prawdę o tym, że niektórzy aniołowie, określani jako archaniołowie, mają względem ludzi ważne misje do wykonania. Są duchowymi łącznikami między światem widzialnym a światem duchowym. Na tę ich rolę wskazuje Pan Jezus w Ewangelii: „ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”. To jakby obraz drabiny łączącej dwa światy, a na tej drabinie bardzo aktywni aniołowie. 

Archanioł Michał wspiera człowieka w duchowej walce z szatańskimi pokusami, o czym wyraźnie opowiada Księga Apokalipsy. Nabożeństwo do niego odradza się w Kościele, czego wyrazem jest odmawianie w wielu parafiach na zakończenie Mszy św. modlitwy wzywającej jego opieki. Szczególnym momentem, kiedy człowiek powinien przywoływać pomocy Archanioła Michała, jest czas umierania, kiedy to zły duch w sposób szczególny chce oderwać człowieka od łączności z Bogiem. Pomocy Archanioła może wzywać sam umierający, ale także – osoby obecne przy odchodzącym człowieku.

Archanioł Gabriel zwiastował Maryi dobrą nowinę o tym, że ma zostać Matką Syna Bożego. Maryja przyjęła posłannictwo Gabriela oraz zgodziła się z wolą Bożą przez niego przekazaną. Wstawiennictwa Gabriela można przywoływać w sytuacjach, kiedy w ważnych decyzjach życiowych rozeznajemy, co jest wolą Bożą. Zwykle wtedy prosimy o Ducha Świętego. I słusznie. Tak samo uczyniła Maryja: w chwili zwiastowania była otwarta na działanie Trzeciej Osoby Trójcy. Jednak na pewno można wtedy prosić także wstawiennictwa Archanioła Gabriela. Tak jak aniołowie pełnią wolę Bożą, tak winni czynić ludzie. Mówi o tym antyfona przed Ewangelię, zaczerpnięta z Ps 103: „Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie i wszyscy słudzy pełniący Jego wolę”.

Kierowcy modlą się o wstawiennictwo swojego patrona św. Krzysztofa. I dobrze czynią. Warto jednak rozbudzać w sobie nabożeństwo do Archanioła Rafała, który przecież jest patronem podróżujących, nie tylko kierowców. Obraz anioła, który przybrał ludzką postać i towarzyszy w podróży, wprost zaczerpnięty z Księgi Tobiasza, obecny jest w ludzkiej świadomości, a czasem nawet wykorzystywany w filmach.

Na pewno wielkim szacunkiem cieszą się Aniołowie Stróżowie. Modlitwa o ich pomoc jest zwykle pierwszą modlitwą, którą poznają małe dzieci. Dorośli z kolei wiedzą, że nabożeństwo do Aniołów Stróżów to nie tylko sprawa dziecięca. Wszyscy potrzebujemy ich wsparcia, pomocy i ochrony.