Docierają do nas różne informacje. Dobre i złe, prawdziwe i fałszywe, ważne i mało istotne. Wiedza i życiowe doświadczenie pomagają odróżniać jedne od drugich, choć w gąszczu medialnego szumu nie zawsze jest to łatwe. Również to, co dotyczy zasad moralnych musi być zweryfikowane, na ile pochodzi od Boga, a na ile od ludzi lub z naszego subiektywnego przekonania.

Miłość Boga i bliźniego to kwintesencja Starego i Nowego Testamentu. Nie dziwią więc słowa Jezusa: „Słyszeliście, że powiedziano: «Będziesz miłował swego bliźniego»”. Mogą jednak dziwić kolejne słowa: „a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził”. Rodzi się pytanie o to, kto i gdzie dodał takie polecenie do objawionych słów. W Piśmie Świętym ich nie znajdziemy. Trudno wskazać autora. Oczywiście nie jest nim Bóg. Ten dodatek to skutek zranienia człowieka przez grzech i próba złagodzenia Bożego przykazania, zwłaszcza gdy odnosi się ono do nieprzyjaciół.

Na pytanie o to, co znaczy prawdziwie miłować, odpowiedział nam najpełniej Jezus Chrystus oddając życie na krzyżu. Miłość jest więc postawą, a nie tylko uczuciem. Wynika z decyzji woli i rozumu, nawet jeśli emocje za nimi nie nadążają. Jest ona – jak nauczał św. Tomasz z Akwinu – pragnieniem dobra dla osoby miłowanej. Dotyczy spraw duchowych i materialnych, doczesnych i wiecznych, indywidualnych i społecznych.

Na końcu dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. Być jak Bóg według nauczania Jezusa jest czym innym niż być jak Bóg według szatańskiej pokusy. Ta pierwsza postawa to efekt otwarcia życia na dar i zaproszenie do udziału w Bożym życiu. Ta druga to uzurpacja i próba detronizacji Boga z jednoczesnym ubóstwieniem czegoś lub kogoś, kto Bogiem nie jest.