18
lipca
piątek
Dzień Powszedni albo wspomnienie św. Szymona z Lipnicy, prezbitera
Rok liturgiczny: C/I
Pierwsze czytanie:
Wj 11, 10. 12, 1-14
Psalm responsoryjny:
Ps 116
Werset przed Ewangelią:
J 10, 27
Ewangelia:
Mt 12, 1-8

Patroni:

  • św. Symforoza, Krescens, Julian, Nemezjusz, Primitivus, Justyn, Stakteus i Eugeniusz ,
  • św. Maternus,
  • św. Emilian,
  • św. Filastrius,
  • św. Ruffillus,
  • św. Arnulf,
  • św. Teodozja,
  • św. Fryderyk,
  • św. Brunon,
  • bł. Szymon z Lipnicy,
  • bł. Jan Chrzciciel z Brukseli,
  • bł. Tarsycja {Olga} Mackiv

Liturgia na wczoraj:

Pierwsze czytanie

Wj 11, 10. 12, 1-14
Czytanie z Księgi Wyjścia

Mojżesz i Aaron dokonali wszystkich cudów wobec faraona, lecz Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż wzbraniał się wypuścić Izraelitów ze swego kraju.

Pan powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: «Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku! Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć.

Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać.

I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, i chleby przaśne będą spożywali z gorzkimi ziołami. Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głową, nogami i wnętrznościami. Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie. Tak zaś spożywać go będziecie: biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana.

Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej, od człowieka aż po bydło, i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu – Ja, Pan. Krew posłuży wam do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską.

Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia – na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto».

Psalm responsoryjny

Ps 116
Ps 116B (115), 12-13. 15 i 16bc. 17-18 (R.: por. 13)

Kielich zbawienia wzniosę w imię Pana
Albo: Alleluja

Czym się Panu odpłacę *
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia *
i wezwę imienia Pana.

Kielich zbawienia wzniosę w imię Pana
Albo: Alleluja

Cenna jest w oczach Pana *
śmierć Jego wyznawców.
Jestem Twym sługą, synem Twojej służebnicy, *
Ty rozerwałeś moje kajdany.

Kielich zbawienia wzniosę w imię Pana
Albo: Alleluja

Tobie złożę ofiarę pochwalną *
i wezwę imienia Pana.
Wypełnię me śluby dla Pana *
przed całym Jego ludem.

Kielich zbawienia wzniosę w imię Pana
Albo: Alleluja

Werset przed Ewangelią (Alleluja)

J 10, 27
Alleluja, alleluja, alleluja

Moje owce słuchają mego głosu,
Ja znam je, a one idą za Mną.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia

Mt 12, 1-8
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść ziarna.

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat».

A On im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom?

Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.

Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».

Jeżeli chcesz, aby codzienne czytania były dostępne na Twojej stronie, umieść w niej następujący kod:

Wybierz dzień:

Tajemnicze chleby pokładne

ks. Tomasz Jaklewicz ks. Tomasz Jaklewicz

Tajemnicze chleby pokładne  

W dzisiejszej wypowiedzi Jezusa pojawia się odwołanie do historii króla Dawida, który choć nie był kapłanem zjadł tzw. chleby pokładne. Czym były owe chleby? Po hebrajsku „lehem ha panim”, co można tłumaczyć także jako „chleb obecności”, „chleb oblicza”, „chleb wystawienia”, „chleb ofiarny”. Na złotym stole w przybytku świątyni znajdowało się dwanaście chlebów, które mogły być spożywane tylko przez kapłanów. W świątyni jerozolimskiej nie było wyobrażeń Boga, ale były symbole jego obecności: arka przymierza, menora i właśnie chleby pokładne. Tylko kapłani wypiekali te chleby raz w tygodniu. Stare spożywali, a na złotym stole stawiali świeże. Co ciekawe, pieczenie owych chlebów nie naruszało spoczynku szabatu, co wspomina Jezus. Owe „chleby oblicza” nawiązywały do ofiary Melchizedeka. Były tajemniczym znakiem stałej Bożej troski o dwanaście pokoleń Izraela. Pan Jezus ustanawiając Eucharystię nawiązywał w jakiejś mierze do tej tradycji. Sam nie był formalnie kapłanem, bo nie pochodził z rodu Lewiego, ale – podobnie jak król Dawid – z rodu Judy. Kluczowe są słowa: „tu jest coś większego niż świątynia”. Tu, czyli gdzie? W Jezusie. On jest nowym Dawidem, nowym kapłanem, a także nową świątynią. Dla Żydów świątynia była mieszkaniem Boga na ziemi. Jezus daje do zrozumienia, że nowym mieszkaniem Boga jest Jego człowieczeństwo. On sam jest Bożą obecnością. Chrystus wykorzystuje zaczepne pytanie faryzeuszów, aby wskazać na swoją mesjańską tożsamość i zarazem zapowiedzieć ustanowienie Eucharystii, która stanie się nowym „chlebem oblicza”, nowym chlebem obecności Boga.

„Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Jezus nie przekreśla prawa Mojżeszowego w imię miłosierdzia, ale wskazuje na priorytet miłosierdzia. Szabat jest dla Boga, ale jest i dla człowieka. Prawdziwy kult Boga nie oznacza lekceważenia ludzkich potrzeb np. głodu. Bywają sytuacje nadzwyczajne, które wymagają wyobraźni miłosierdzia wykraczającej poza przepisy. Owszem konieczny jest post, wyrzeczenie lub asceza. Ale szabat nie był dniem postu, lecz świętowania. A świętowanie to między innymi ucztowanie. Faryzejskie serce sprowadzało całe prawo do zachowania litery, gubiąc ducha. Jezus uczy zachowania i litery, i ducha. Uczy mądrości, która jest zawsze czymś więcej niż tylko wypełnianiem paragrafów. On jest żywym chlebem obecności Boga wśród nas. W Nim jest zapisane prawo miłości, która współwesli się z prawdą.