Kard. Roberto Tucci SJ

Urodził się 19 kwietnia 1921 r. w Neapolu. Jego ojciec był Włochem, a matka Angielką. Został ochrzczony we Wspólnocie anglikańskiej, ale przeszedł na katolicyzm i w 1936 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Kształcił się w Vico Equense, Gallarate i Neapolu, gdzie w 1947 r. ukończył studia filozoficzne. 24 sierpnia 1950 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W 1951 r. uzyskał licencjat z teologii na Uniwersytecie Katolickim w Lowanium (Belgia). Po obronie rozprawy doktorskiej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie przez 2 lata wykładał na Wydziale Teologicznym San Luigi w Neapolu, gdzie wraz z innymi wykładowcami założył i redagował pismo katolickie «Digest religioso» (obecnie «Rassegna di Teologia»). W czasie Soboru Watykańskiego II był członkiem Komisji Przygotowawczej ds. Apostolatu Świeckich. Podczas trzech ostatnich sesji soborowych prowadził codziennie konferencje prasowe dla dziennikarzy akredytowanych przy Biurze Prasowym Stolicy Apostolskiej, a jako ekspert współpracował przy redagowaniu dekretu Apostolicam actuositatem i konstytucji duszpasterskiej Gaudium et spes. Uczestniczył w pracach Komisji Posoborowej ds. Apostolatu Świeckich aż do chwili utworzenia Consilium de Laicis. Był m.in. redaktorem naczelnym jezuickiego czasopisma «La Civilta Cattolica» (1959-1973), sekretarzem generalnym włoskiej prowincji zakonu (1967—1969), uczestnikiem kongregacji generalnych (1965-1966, 1974-1975 i 1983), asystentem ds. ekumenizmu generała o. Arrupe (1970—1975), wiceprezesem Włoskiej Unii Prasy Katolickiej (1961-1982), wieloletnim członkiem komitetu redakcyjnego międzynarodowego czasopisma teologicznego «Concilium» (od 1968r.), laureatem nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Prasy Katolickiej za najlepszy artykuł promujący ekumenizm (1968 r.), doktorem honoris causa Uniwersytetu Notre Dame, kawalerem Legii Honorowej. Uczestniczył w obradach Synodów Biskupów w Watykanie (1969 r. i 1971 r.) oraz w zgromadzeniach ogólnych Światowej Rady Kościołów w Uppsali w Szwecji (1968 r.) i w Nairobi w Kenii (1975 r.). W Kurii Rzymskiej pełnił funkcję konsultora Papieskiej Komisji Środków Społecznego Przekazu (1965-1989) i Sekretariatu Jedności Chrześcijan (1973-1989).

Od września 1973 r. do lipca 1985 r. był dyrektorem generalnym Radia Watykańskiego. Z tej racji towarzyszył Janowi Pawłowi II w prawie wszystkich podróżach zagranicznych, a od jesieni 1982 r. do czerwca 2001 r. czuwał również nad ich organizacją.

21 lutego 2001 r. Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej i nadał mu tytuł diakona rzymskiego kościoła św. Ignacego Loyoli na Campo Marzio; 21 lutego 2011 r. jego diakonia została pro hac vice wyniesiona do rangi prezbiteratu. Zmarł 14 kwietnia 2015 r. w Rzymie.

opr. mg/mg