Zakony w Polsce: studyci

Pod koniec XIX wieku powstały niezależnie od siebie dwie wspólnoty modlitewne, których członkowie rekrutowali się z unitów. W 1901 r. abp Andrzej Roman Aleksander Szeptycki (1865-1944) połączył obie wspólnoty i osadził w Wólce k. Lwowa, a potem w Skniłowie. W 1906 r. wspólnota przyjęła za podstawę życia wskazania dla mnichów zwane „ustawem stu-dyjskim" opracowane przez Studiosa (V w.), a uzupełnione i poprawione przez św. Teodora Studytę (759-826). W 1906 r. konferencja episkopatu greckokatolickiego we Lwowie zatwierdziła dodatkowe konstytucje, dostosowując dawne wskazania do współczesnych warunków. Ostateczną aprobatę papieską studyci otrzymali w 1965 r. Po rozwiązaniu w 1947 r. klasztoru we Florynce k. Grybowa studyci na nowo osiedlili się w Polsce w 1980 r. w Białym Borze w woj. koszalińskim, a od 1990 w Cyganku k. Nowego Dworu Gdańskiego.

Studyci, rekrutujący się z katolików obrządku bizantyjsko-u-kraińskiego, prowadzą życie modlitewne, pracują fizycznie i oddają się działalności kaznodziejskiej, pedagogicznej i wydawniczej dla wiernych swego obrządku. Propagują także działalność ekumeniczną.

W 1995 r. wspólnota studytów w Polsce liczyła 11 mnichów, w tym 8 kapłanów. Generał Zakonu, zwany archimandrytą, rezyduje w Marino k. Rzymu w monasterze Studion.

opr. mg/mg