Owce rozpoznają głos swojego pasterza

Siostro i Bracie,

Dzisiaj spotykamy się z naszym Mistrzem i Panem, jako Dobrym Pasterzem. Przypomina On nam tę prawdę, że Jego owce słuchają Jego głosu i rozpoznają Go. Idą one za Nim, dzięki czemu osiągają życie wieczne. Nie zginą one na wieki, bo sam Dobry Pasterz dba i troszczy się o nie, i nikt nie wyrwie ich z Jego ręki. Dobry Pasterz...

Jednak nie Jemu, Siostro i Bracie, chciałbym poświęcić dzisiejsze rozważanie. Znamy dobrze przypowieść o marnotrawnym synu. Bardzo często przyglądamy się jej z perspektywy tegoż syna. A może warto by było przyglądnąć się tej przypowieści, ale z perspektywy miłosiernego ojca?

Podobnie i dzisiaj. Może zostawmy figurę Pasterza z dzisiejszej Ewangelii, a przyglądnijmy się owcy. Owcy, która rozpoznaje głos pasterza… Siostro i Bracie, aby dobrze zrozumieć tę scenę warto sięgnąć do komentarzy biblijnych, które odwołują się do realiów Palestyny. Otóż w tamtejszych realiach, w owczarni znajdowały się owce różnych właścicieli, którzy pozostawiali je na noc pod opieką stróża. Rano owi pasterze pojawiali się u bram zagrody, której pilnował stróż i każdy z nich wołał swoje owce, które wychodziły i pokornie szły za nimi. Każda za swoim pasterzem. To nic, że w zagrodzie owce były przemieszane. Żadna z nich przecież nie poszła za obcym, ale za własnym pasterzem. Jak to możliwe? Owca rozpoznaje głos swojego pasterza.

Siostro i Bracie – pomyśl: Jaką ja jestem owcą? Czy rozpoznałem już głos swego Pasterza? Czy znam Go? Czy zachowuję Jego przykazania? Czy rozpoznaję głos Tego, który woła mnie, swoją owcę, po imieniu? Czy wiem już jakie jest moje powołanie?

Ja już wiem. Nie mam wątpliwości. Dlatego z wielką wdzięcznością staję dzisiaj przy ołtarzu Chrystusa, Dobrego Pasterza i uwielbiam Go w tej Najświętszej Ofierze, którą z wielką wdzięcznością celebruję w pierwszą rocznicę przyjęcia przeze mnie święceń prezbiteratu. Pragnę chwalić i uwielbiać Boga za ten wielki dar, który niezasłużenie otrzymałem. Bądź pochwalony Panie Jezu, za całą wspólnotę braterską, do której przynależę przez profesję rad ewangelicznych, za wszystkich kapłanów, osoby konsekrowane, Rodziców, mojego Brata i dziadków, którzy modlą się teraz razem z nami. Bądź pochwalony za wszystkich moich krewnych, przyjaciół i wszystkich tych, którzy w tym dniu modlitwą i obecnością mi towarzyszą – jestem wdzięczny za wszelką miłość i życzliwość, której o Najwyższy Ty jesteś Źródłem, a której dzisiaj, w pierwszą rocznicę święceń, doświadczam.

Także Siostro i Bracie, ja już wiem, a ty? Wiesz już jakie jest Twoje powołanie? Może tak jak ja, nie masz już wątpliwości, bo Bóg potwierdził Twoje powołanie do małżeństwa, błogosławiąc wasz sakramentalny związek. Może Bóg potwierdził już Twoje powołanie do rodzicielstwa obdarzając Cię potomstwem. Ale ty, który stoisz przed ważnymi życiowymi wyborami? Czy wiesz już, jaka jest Twoja droga?

Dzisiaj spotykamy się z naszym Mistrzem i Panem, jako Dobrym Pasterzem, który przypomina nam tę prawdę, że On nie opiekuje się trzodą, czy masą, ale poszczególnymi owcami. Opiekuje się On tobą! Wlewa w twoje serce pragnienia, które podpowiadają Ci, jaką drogę Pan tobie proponuje. Może pragniesz pomagać innym, zajmować się dziećmi, pielęgnować osoby starsze, schorowane, niepełnosprawne. Może chciałbyś pracować z młodzieżą, zajmować się jej wychowaniem. Może chciałbyś pracować z ludźmi ubogimi, bezdomnymi, uzależnionymi, wykluczonymi.

Owce rozpoznają głos swojego pasterza. Rozpoznajesz? Znasz swoje pragnienia? Wiesz czego chcesz? Co by ci się podobało? Co chciałbyś w życiu robić? Owce rozpoznają głos swojego pasterza. Widzimy to doskonale w poranek wielkanocny, kiedy to Maria Magdalena rozpoznała Jezusa po jego głosie. Wystarczyło wówczas jedno słowo, jej imię.

„Mario!” (J 20, 16).

Napisane na IV Niedzielę Wielkanocną, 22 kwietnia 2018 r. (pierwsza rocznica święceń prezbiteratu o. Jędrzeja). Do czytań: Dz 4, 8-12 | Ps 118 (117), 1bc i 8-9. 21-23. 26 i 28 | 1 J 3, 1-2 | J 10, 11-18

opr. ac/ac