Klucze do lektury w pracy indywidualnej i grupowej (wychowawców przyp. red)

Wydawnictwo ESPRIT, Rok wydania: 2013, ISBN 978-83-63621-28-5

Papież Franciszek s. Lidia Wrona CM (tłum.) Wymagania i pasja. O wychowaniu chrześcijańskim Według Franciszka wychowanie to nie tylko ciężka praca, ale też powołanie, radość i pasja. Teksty papieża zawarte w tej wyjątkowej książce pomogą nam, jako wychowawcom chrześcijańskim, stawić czoło wyzwaniom współczesnej kultury, a młodym pozwolą pokonać zarówno trapiące przygnębienie, jak i snobizm czy egoizm. Pokażą, jak skutecznie powoływać się na przykład Jezusa, naszego Mistrza. Ojciec Święty, sam będąc wychowawcą, przygotował tę książkę w formie prostego, przystępnego podręcznika, z którym możemy pracować na co dzień. Fragmenty rozdziału Wielkie wyzwanie: być wychowawcą katolickim w dzisiejszych czasach Świadkowie Jezusa Zmartwychwstałego / Wobec wyzwań naszej kultury / Rodzić w innych dar Chrystusa / Wychowanie: wielkie zadanie, które Jezus pozostawia w Waszych rękach / Klucze do lektury w pracy indywidualnej i grupowej

Klucze do lektury w pracy indywidualnej i grupowej

Zadaniem poniższych pytań jest zachęta do refleksji i rewizji życia naszych wspólnot edukacyjnych oraz do rewizji życia ich członków (nauczycieli i dyrektorów).

Zastanówmy się

Słownik języka hiszpańskiego podaje kilka znaczeń terminu naufragio (katastrofa morska). Może on oznaczać zarówno utratę statku na morzu, jak i sytuację, która rodzi niebezpieczeństwo dla żeglarzy. Naufragio oznacza również „całkowite zniszczenie”.

•    Jakie elementy, obecne w życiu społeczeństwa, wyrażają sytuację takiej katastrofy?
•    W jaki sposób ujawnia się ona w mojej wspólnocie edukacyjnej?

Proponujemy stworzyć i zapisać listę pojawiających się odpowiedzi, aby później móc je przeczytać na głos.

•    W jaki sposób reaguję wobec tej rzeczywistości, w której żyję?

Proponujemy przemyśleć odpowiedź i z największą szczerością odpowiedzieć, z którymi spośród wymienionych poniżej przypadków się identyfikujemy. Zapisujemy tylko te, które dominują w grupie.

Jestem pesymistą. Nie wierzę, że cokolwiek się zmieni, i czuję się zniechęcony.

Jestem przesadnie krytyczny. Wszystko mnie boli, drażni i chciałbym uciec od tej sytuacji, ponieważ czuję, że nie mogę rozwiązać konfliktów, które są poddawane dyskusji.

Jestem ślepym optymistą, który neguje każdą krytykę. Staram się iść naprzód, nie zważając na konsekwencje.

Dostosowuję się i zgadzam.

Przeczytajmy

„Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1, 8).

Pomyślmy

„Wydaje się, że katolikom pracującym w szkole brakuje w sposób szczególny wyraźnej świadomości dotyczącej właściwego charakteru Szkoły Katolickiej i być może, także odwagi, aby podjąć wszystkie konsekwencje, które wynikają z tego, co ją odróżnia od innych szkół” (Szkoła Katolicka V, 66)².

Zweryfikujmy naszą pracę

•    Czy jako katoliccy wychowawcy czujemy się świadkami Zmartwychwstania w obecnym świecie?

  Tak?

  Nie?

  Dlaczego?

  
  
•    Wychodząc od podstawy programowej dotyczącej dyscypliny, która jest przedmiotem naszej pracy, oraz biorąc pod uwagę projekt, według którego pracujemy w danej instytucji, zapytajmy siebie:

  W jakim stopniu zachęcamy do pielęgnowania pamięci najgłębszych tradycji i historii naszego państwa i narodu?

  Jeśli tego nie robimy, spróbujmy przygotować jakąś konkretną propozycję, którą można byłoby włączyć w treść nauczania bądź zastosować w projekcie instytucjonalnym.

•    Jakie miejsce w naszej pracy edukacyjnej zajmują wartości?
•    W jaki sposób podchodzimy do rozwiązywania konfliktów i pytań, które stawiają sobie nasi uczniowie:

  Z perspektywy Ewangelii?

  Z perspektywy etyki opinii publicznej?

  Z perspektywy osobistej, subiektywnej, opierającej się na twierdzeniu: „ja myślę, że...”?

   

•    Czy staramy się budzić troskę i zaangażowanie w konkretną rzeczywistość społeczno-polityczną? Czy ożywiamy formację chrześcijańskich obywateli i osób świeckich, które swoją wizją świata i historii mogą ubogacić lokalną kulturę i jej wartości?
•    Jak zdefiniowalibyśmy „kulturę komunii”?

  Na to pytanie można odpowiedzieć pisemnie albo graficznie. Proponujemy stworzyć jakiś plakat bądź kolaż z fragmentów gazet.

•    Czy w pełni podzielamy myśl przewodnią wspólnoty edukacyjnej, do której należymy?

  Tak?

  Nie?

  Dlaczego?

   

•    Jakie konkretne działania możemy podjąć, aby umocnić naszą tożsamość i przynależność?

Módlmy się

„Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, i dzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, aby im wieniec dać zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty smutku, pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Nazwą ich terebintami sprawiedliwości, szczepieniem Pana dla Jego rozsławienia. Plemię ich będzie znane wśród narodów i między ludami − ich potomstwo. Wszyscy, co ich zobaczą, uznają, że oni są błogosławionym szczepem Pana” (Iz 61, 1−3, 9).

²    Kongregacja do spraw Wychowania Katolickiego, Szkoła Katolicka (19.03.1977) [w:] Szkoła Katolicka w nauczaniu Kościoła. Wybór dokumentów, red. A. Dymer, Szczecin—Warszawa 2002.

opr. ab/ab