Samotność i życie we dwoje

Wunibald Müller

Być samemu nie znaczy być samotnym

ISBN: 978-83-60703-08-3

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

Samotność i życie we dwoje

Życie we dwoje bywa czasem określane jako "samotność we dwoje", aby w odróżnieniu od samotności w pojedynkę podkreślić, jak pięknie jest być z drugim człowiekiem. To pozytywne skojarzenie z określeniem "samotność we dwoje" można odnieść również do słowa "samotność", które oznaczałoby wtedy, że czuję się dobrze także sam ze sobą. Nie mam problemu z nawiązywaniem kontaktu z samym sobą, z byciem z samym sobą, a czasem potrafi ę się wręcz cieszyć tym stanem. Gdy dwoje ludzi żyje razem, ciesząc się samotnością we dwoje, można rozumieć to również tak, że dwoje ludzi, którzy zupełnie dobrze mogliby też być sami, jako samodzielne osoby, wzbogaca się nawzajem dzięki swej obecności i trosce o drugiego człowieka. I faktycznie, samotność we dwoje może się stać cudownym doświadczeniem, jeżeli obie osoby trwają w kontakcie ze swoim wnętrzem, jeżeli mają pozytywny stosunek do siebie samych i są wewnętrznie niezależne. Cechą zażyłego, głębokiego związku jest między innymi to, że każdy z partnerów czuje się wolny i z wrażliwoś cią podchodzi do drugiej osoby. Możliwe jest to wówczas, gdy partner zna i czuje w sobie własną samotność.

To pozytywne doświadczenie samotności we dwoje wywiera również wpływ na doświadczenie samotności w pojedynkę. I tak wiem, że nawet doświadczając samotności we dwoje, jestem sam i mogę być sam. Ponadto mogę sam decydować o tym, w jakim stopniu chcę się zaangażować w samotność we dwoje, i równocześnie o tym, jak wiele znaczy dla mnie samotność i jak ważne jest dla mnie to, aby w moim życiu było na nią miejsce. W chwilach kiedy jestem sam, bez drugiej osoby, świadomość doświadczenia samotności we dwoje oraz świadomość, że znowu będę mógł jej doznać, może mi pomóc wytrzymać to, że jestem sam - zwłaszcza w sytuacjach, kiedy z trudem przychodzi mi bycie samemu. Gdy wiem, że potrafię żyć w związkach i nawiązywać kontakty, mogę pogodzić się z faktem, iż jestem sam i czasami wręcz do tego dążyć, aż kiedyś wreszcie osiągnę ten stan, w którym zdołam postrzegać bycie samemu jako wzbogacenie swojego życia.

opr. aw/aw