Pięć procent całej populacji ma takie zaburzenia „czyste” albo występujące razem z innymi objawami niepokoju czy depresji. Pacjenci najczęściej trafiają do lekarza internisty. Dwie trzecie spośród nich stanowią kobiety, najczęściej po dwudziestym roku życia (ich liczba rośnie wraz z wiekiem). Należy leczyć te zaburzenia, gdyż inaczej mogą się przerodzić w formę chroniczną i doprowadzić do cierpienia oraz niepełnosprawności w ogólnym funkcjonowaniu.

Chroniczny niepokój nie jest podstawowym niepokojem charakteryzującym czyjąś osobowość, to nowy stan: nabyty stan ciągłego silnego niepokoju i nieustannego zamartwiania się (oczekiwania z obawą przyszłości, tak jakby w niej miało się koniecznie zdarzyć coś złego) — irracjonalnego, jeśli się obiektywnie ocenia daną sytuację. Zaburzenie, które stopniowo ogarnia całą osobę, nasila się i przedłuża, trwając co najmniej sześć miesięcy, i dotyczy zdarzeń, nawet nieprawdopodobnych, z codziennego życia (odpowiedzialności zawodowej, problemów finansowych, wyników szkolnych dzieci) i wszystkich sfer aktywności. Stawać się zgorzkniałym, zamartwiać się o wszystko, stale obawiać się jutra, nawet gdy ma się zapewnione środki do życia, przeceniać prawdopodobieństwo czy znaczenie jakiegoś zdarzenia budzącego obawę, nie doceniać własnych zasobów i możliwości szukania wokół siebie pomocy — tak wygląda życie kogoś pogrążonego w chronicznym niepokoju.

Zaburzenie to pociąga za sobą objawy ogólnego napięcia i nadwrażliwości, takie jak: męczliwość, podniecenie, wrażenie „latania”, bycia u kresu wytrzymałości, trudności z koncentracją, roztargnienie, kłopoty z pamięcią, irytacja, napięcie mięśniowe, nudności, częsta potrzeba oddawania moczu, pocenie się, suchość w ustach, trudności z zasypianiem albo przerywany sen, niespokojny, niedający odpoczynku. Osoba niespokojna nie wytrzymuje niepewności. Stale na czatach, czuwa nad czym tylko się da, choćby nad czymś wyimaginowanym.

Wtórne cierpienie związane z tym nieustannym zatroskaniem staje się pewnego rodzaju kalectwem, poważnym uszczerbkiem w funkcjonowaniu społecznym, zawodowym i w innych dziedzinach życia.

opr. aw/aw

« ‹ 1 › »

oceń artykuł