Choroba kobiet sukcesu

Zazwyczaj są ładne, energiczne, skoncentrowane na celu i osiągające sukcesy. Bulimiczki.

Autor/źródło: photogenica.pl, Eyecandy Images, licencja: 0

Zazwyczaj są ładne, energiczne, skoncentrowane na celu i osiągające sukcesy. Bulimiczki.

Kiedy zajrzeć do ich świata, zaskakujący jest brak poczucia własnej wartości i nieustający niedosyt perfekcji. Ich doskonały świat ma jednak drugą, ciemną stronę: objadanie się i wymioty. Błędne koło tracenia panowania nad sobą i natychmiastowej niwelacji skutków utraty kontroli. Żeby nie przytyć. Żeby nie wypaść z roli kobiety doskonałej.

Ideał promowany medialnie

Dzieje się tak, bo żyjemy w świecie promującym wzorce nadnaturalnego piękna. Idealne proporcje i rysy wydają się przepustką do lepszego świata. Pragnienie osiągnięcia ideału jest tak potężne, że każda droga wydaje się być właściwą. Statystyki mówią o tym, iż 1/3 nastolatków w Polsce próbowało się odchudzać. W tej grupie znajdują się zarówno dziewczęta jak i chłopcy, jednak dziewczęta są w przewadze. Blisko 60% nastolatek przyznaje się do odchudzania w przeszłości, a 11% deklaruje, że podczas stosowania diety przestrzegały drastycznych reguł.

Niestety bardzo często zdarza się mało obiektywne postrzeganie własnego ciała, kiedy dochodzą do tego problemy rodzinne, łatwo wpaść w otchłań zachłannego pochłaniania i gwałtownego wydalania.

Czynniki ryzyka

Specjaliści twierdzą, że istnieją czynniki ryzyka dotyczące osób chorujących na bulimię. Narażone są zwłaszcza osoby bardzo wrażliwe, często popadające w melancholię. Chwiejność emocjonalna wzmaga odczuwanie presji społecznej, a poszukiwanie akceptacji sprawia, że dieta ma być sposobem na zdobycie uznania. Gdy te czynniki spotkają się w osobie dążącej do perfekcjonizmu, to dążenie do szczupłej sylwetki może się stać pułapką.

Czasami celem nie jest tylko sylwetka, dążenie do osiągnięcia wyżyn w jakiejkolwiek dziedzinie wiąże się ze stresem, który czasami znajduje ujście w atakach bulimicznych. Każdy zresztą stres czy trauma szukają ujścia. Często wśród powodów wymienia się kłótnie rodzinne, zerwanie, stres egzaminacyjny, ciążę, rozwód, czy utratę pracy. Napięcie, porażka to negatywne emocje, które mogą wiązać się u podatnych osób z ryzykiem zachorowania.

Przebieg choroby

Bulimia to jedna z chorób zaliczanych do grupy zaburzeń odżywiania. Charakteryzuje się powracającymi napadami wilczego głodu. Bulimicy potrafią w krótkim czasie dostarczyć sobie porcji pożywienia zawierającej 10 000 do 20 000 kalorii pożywienia. Często preferują jedzenie miękkie i papkowate, takie które łatwiej przełknąć. Wiąże się to z obolałym, po wywoływanych wymiotami, przełykiem. Ale od tej reguły są oczywiście wyjątki. Bulimicy doskonale ukrywają napady żarłoczności, dlatego bywa, że gromadzą żywność, aby pochłonąć ją nocą, gdy nikt nie widzi. Czasami jest to pielgrzymka od sklepu do sklepu. Celem jest pożywienie wysokokaloryczne (lody, ciastka, majonez, chipsy). Natręctwo jest jednak tak ogromne, że podczas ataku w grę wchodzą nawet suchy ryż, makaron, surowe, zamrożone mięso a bywa, że także resztki żywności wygrzebywane ze śmieci. Taki atak potrafi trwać nawet do 4 godzin.

Potem następuje faza, której głównym celem jest uniknięcie przytycia. W tym czasie chorzy prowokują wymioty, stosują środki przeczyszczające, leki moczopędne, wykonują ćwiczenia fizyczne o wielkiej intensywności. Pojawia się ogromne poczucie winy, nastrój drastycznie spada. Powraca nasilone porażką poczucie niskiej wartości, napędzające mechanizm od nowa.

Jeżeli napady żarłoczności powtarzają się więcej niż dwa razy na tydzień, przez ponad 3 miesiące, można mówić o bulimii.

Skutkami procesu często jest wypadanie włosów, łamliwość paznokci, a także obrzęki stóp, dłoni i twarzy. Czasami widoczne są na dłoniach ślady po prowokowaniu wymiotów.

Mogą się też pojawiać zapalenia w obrębie jamy ustnej, problemy z zębami. Odwodnienie może powodować zaburzenia nerek.

Osoby zmagające się z bulimią latami, są bardziej od innych narażone na osteoporozę.

Terapia

Prawidłowy proces leczenia tej choroby jest trudny. Potrzeba współpracy kilku specjalistów, psychiatry, psychologa, internisty i specjalisty d/s żywienia. W Polsce z wolna rośnie lista placówek, które udzielają takiej kompleksowej pomocy.

Leczenie polega na włączenie chorego i jego rodziny w psychoterapię. Praca jest celowana we wzmocnienie relacji, uzyskiwaniu wzajemnego wsparcia, osiąganiu kompromisów. Obok terapii indywidualnej często proponuje się chorym także udział w terapii grupowej. Wspomagająco stosuje się leki antydepresyjne.

Ważne jest także stopniowe zmienianie złych nawyków żywieniowych. Wszelkie zmiany powinny być wprowadzane bardzo ostrożnie.

Właściwa terapia jest bardzo istotna, ponieważ bulimia może prowadzić do zaburzeń sercowo-naczyniowym, hormonalnym, rozległych infekcji oraz ze względu na towarzyszącą bulimii depresję - samobójstw.

Czas leczenia jest różny w zależności od stopnia zaawansowania choroby. A niektóre zmiany mogą okazać się niedwracalne. Rokowanie jest niestety niepewne, schorzenie ma przebieg nawrotowy.