Miodolecznictwo

Lecznicze działanie miodu pszczelego znane jest ludzkości od tysiącleci

Jednym z najcenniejszych produktów zwierzęcych, wykorzystywanym przez człowieka jest miód. Już u starożytnych Żydów obfitość miodu i mleka była znakiem największego błogosławieństwa. Dlatego też o ziemi kananejskiej mówili, że płynie mlekiem i miodem. Również według greckich i rzymskich poetów produkty te świadczyły o bogactwie i dobrobycie kraju. Pierwociny miodu były składane w ofierze i szły na użytek kapłanów. Lecznicze działanie miodu pszczelego znane było ludzkości od tysiącleci. Zalecenia stosowania miodu w lekarstwach i napojach ziołowych, sporządzania zeń maści i plastrów leczniczych, spotykamy już u starożytnych greków i Rzymian. Wiara w cudowne właściwości miodu nie osłabła także w następnych stuleciach. Przekazy historyczne dowodzą, że człowiek od najdawniejszych czasów stosował produkty miodu pszczelego nie tylko do leczenia różnych chorób i odkażania ran, ale też do konserwacji roślinnych i zwierzęcych produktów spożywczych. Wartość odżywcza i lecznicza miodu pszczelego znana jest i ceniona od niepamiętnych czasów. Wprawdzie przez długie wieki nie wiedziano na czym ona polega, lecz nie zmienia to faktu, że pierwotne znachorstwo wykorzystywało miód do celów odżywczych i leczniczych, a dziś przed jego stosowaniem nie wzdraga się również nowoczesna medycyna. W naszych czasach, wraz z rozwojem przemysłu, chemii, farmacji oraz pojawieniem się środków chemoterapeutycznych i biogennych, wzrosło zainteresowanie miodem jako środkiem leczniczym. Medycyna ludowa nadal zaleca go w różnych dolegliwościach, zwłaszcza w chorobach płuc, serca, czy przewodu pokarmowego. Od pewnego czasu także w literaturze naukowej można spotkać uwagi poświęcone samemu miodowi, jak i jego medycznym zastosowaniom. Współcześnie lecznicze stosowanie miodu włącza się niekiedy do przyrodolecznictwa pod nazwą apiterapii (apis w języku greckim oznacza pszczołę, terapia – leczenie). Do przetworów miodu zalicza się: mleczko, jad, pyłek kwiatowy, propolis i wosk. Mniej więcej w połowie ubiegłego stulecia wzrosło zainteresowanie apiterapią. Oprócz miodu i jego bezpośrednich produktów stosuje się obecnie wiele preparatów w różnej postaci: granulek, tabletek, drażetek, kapsułek, czopków, maści, mazideł, płynów, w tym również do zastrzyków domięśniowych i dożylnych. Produkty pszczele podzielić można na te, które są przez pszczoły wydzielane (mleczko i jad pszczeli) oraz te, które są przez nie częściowo przetwarzane (pyłek kwiatowy, pierzga, miód, propolis).

Definicje miodu, sugerowane przez wielu autorów, określają ten biopreparat w różny sposób. Jedni twierdzą, że jest to po prostu wydalina pszczoły, inni natomiast skłaniają się do sformułowania, że jest on wydzieliną. Wydaje się, że właśnie ta druga grupa autorów ma rację, gdyż miód stanowi produkt wytwarzany z nektaru i spadzi. Powyższe określenie jest podstawową definicją tego cennego leku i produktu, wyklucza bowiem z pojęcia „miód” jakiekolwiek substytuty lub inne namiastki wyprodukowane przez pszczoły z sacharozy, cukru buraczanego, cukru trzcinowego lub soków owocowych wzbogaconych wyżej wymienionymi cukrami. Nektar jest sokiem roślinnym wydzielanym przez odpowiednie narządy roślin miododajnych (np. grykę, rzepak, koniczynę, sardelę, lipę, akację, drzewa i krzewy owocowe). Nektar zawiera do 20% cukru. Natomiast spadź jest sokiem roślinnym, zjedzonym i przetworzonym przez mszyce, czerwce i miodówki, które zużywają z niego tylko białko, a resztę wydalają. Spadź zawiera ok. 50% cukrów. W ulu nektar i spadź poddawane są obróbce przez pszczoły nielotne i następnie magazynowane w plastrach.

Zasadniczo rozróżnia się trzy rodzaje miodów: nektarowe, spadziowe i mieszane. Jednorodne miody otrzymuje się wtedy, kiedy w pobliżu pasieki występuje dużo roślin jednego gatunku. tak więc można jeszcze rozróżnić następujące odmiany miodu: np. wrzosowy, lipowy, rzepakowy, gryczany, akacjowy, koniczynowy. W Polsce występują na ogół tylko dwa rodzaje miodu spadziowego: ze spadzi jodłowej lub ze spadzi świerkowej. Barwa, smak, aromat i konsystencja miodu zależą od wielu czynników, a przede wszystkim od gatunku roślin, z którego pszczoły zebrały nektar lub spadź. Najliczniejszą grupę związków występujących w miodzie stanowią węglowodany, głównie cukry proste. Istotnym składnikiem są też kwasy organiczne, białka (wśród nich ponad 15 enzymów), biopierwiastki, hormony roślinne i zwierzęce oraz liczne witaminy w śladowej ilości. Miód ma silne działanie bakteriobójcze. Wysoką aktywność antybiotyczną mają przede wszystkim miody spadziowe z drzew iglastych i spadziowo-nektarowe oraz nektarowo-gryczany i lipowy. Miód ma ponadto wysokie wartości konserwujące, związane z jego zdolnością do niszczenia bakterii i grzybów. Leczenie miodem jest istotnym działem współczesnej medycyny naturalnej. Apiterapię stosuje się przeciw wielorakim schorzeniom gastrycznym, przewodu moczowego i nerek, przeziębieniom (kaszel) oraz stanom zapalnym gardła, migdałków, strun głosowych, stawów czy spojówek. Ponadto miód stosowany jest przy wielu chorobach układu krążenia, oddechowego, przewodu pokarmowego, dróg żółciowych, układu moczowego i skóry.

Jest to fragment książki:

Miodolecznictwo
Wydawnictwo M

Płynne złoto prosto z ula. Bogato ilustrowany poradnik.
Lecznicze działanie miodu pszczelego znane jest ludzkości od tysiącleci. Bogato ilustrowany poradnik pokazuje szerokie, lecznicze zastosowanie miodu. Zawiera współczesne i historyczne receptury oraz przepisy pomagające w przyrządzaniu nalewek, balsamów i mikstur miodowych.

Książka jest tutaj!

opr. ac/ac