Radością naszą jest Pan

Zadaniem katechezy całorocznej było spotkanie z Jezusem i Jego Dobrą Nowiną. Nauka Jezusa może zafascynować młodego człowieka, ale wielu z nich świadomie rezygnuje z tego. Jeżeli młodzież odchodzi, oznacza to, że Orędzie Jezusa nie stało się dla niej Radosną Nowiną. Młodzież taka nie poznaje źródła prawdziwej radości, a do normalnego rozwoju młodego człowieka, potrzebna jest radość, zwłaszcza w podjęciu decyzji, komu lub czemu będzie służył.

Zjawisko radości jest zależne od otwarcia się na innych, od pozytywnego i krytycznego obrazu siebie. Brak takiej oceny powoduje smutek, popadanie w kompleksy, marzycielstwo, narkomanię. Ukształtowanie pozytywnego obrazu siebie przynosi człowiekowi radość. Jeżeli siebie zaakceptuje, zdolny jest przyjąć również bliźniego z jego brakami. Tu tkwi źródło i rola poczucia humoru. Jest to umiejętność śmiania się i żartowania, także z siebie, nie tylko z innych, patrzenia na siebie z pewnego dystansu, niejako z przymrużeniem oka. Poczucie humoru opiera się więc na realistycznym, a zarazem pozytywnym patrzeniu na siebie i innych.

Chrześcijanin, jako świadek Jezusa, głosi Orędzie zbawienia światu właśnie swoją postawą radości. Ale prawdziwą radością może promieniować tylko ten, kto sam jest nią wypełniony. Przedstawienie Jezusa i Jego Dobrej Nowiny w sposób smutny, oderwany od życia, sprzeciwia się istocie tego Orędzia.

Objawienie się Boga Stwórcy i Odkupiciela wyzwala w człowieku wielką radość. Jakże nie podziwiać dzieł Boga i równocześnie nie wołać: "Niech miła Mu będzie pieśń moja, będę radował się w Panu" (Ps 104, 34). Bóg przychodzi do człowieka, by zaprosić go do udziału w Jego własnej radości i by dać mu dostęp do owej radości: "Dobrze, sługo dobry i wierny! (...) wejdź do radości Twego Pana" (Mt 25, 21).

Przyjście Jezusa raduje człowieka, co pozwala nam odczuć przede wszystkim Ewangelia św. Łukasza. Raduje się św. Elżbieta, bo przychodzi do niej Matka jej Pana i "poruszyło się z (jej) radości dzieciątko" (Łk 1, 44). Maryja z radością oddaje cześć Panu, który stał się Jej Synem, by zbawić

człowieka (Łk 1, 46-55). Narodziny Jezusa są powodem wielkiej radości aniołów oxaz ludu, który ma być przez Niego zbawiony: "Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu" (Łk 2, 10). Także radował się Jezus, że Ojciec objawił się przez Niego ludziom; daje swoje życie za nich, by im przekazać radość, której źródłem jest Jego miłość: "To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna" (J 15, 11). Wierzący w Jezusa mają w sobie pełnię radości: "Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby radość moją mieli w sobie w całej pełni" (J 17, 13).

Społeczność złożona z takich ludzi żyje - według św. Łukasza - w atmosferze szczerej radości: "Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca" (Dz 2, 46). Źródłem takiej radości jest Duch Św. (Ga 4, 22). Jest to radość jako stan ducha, jako świadoma postawa, która możliwa jest do przyswojenia w formie stałej dyspozycji, czyli cnoty. Przyczyną radości może być Objawienie przyjmowane w wierze, dzięki któremu chrześcijanin znajduje odpowiedź na dręczące go pytania dotyczące egzystencji ziemskiej, ale przede wszystkim wieczności. Kładzie to podwaliny pod wewnętrzny pokój i pogodną postawę wobec życia, jako niezbędne czynniki zistnienia radości duchowej. Nie chodzi przy tym o jakiś entuzjazm przemijający, wywołany słowem bożym i znikający pod naporem trudności czy konfliktów, ale o znalezienie przesłanek do rozwiązywania tych trudności. Ponieważ wiele rozwiązań da dopiero przyszłość, dlatego głównym punktem oparcia staje się nadzieja, polegająca na zaufaniu Bożym obietnicom. Ludzka nadzieja jest rękojmią przetrwania przeciwności, tym bardziej nadzieja w Bogu jest gwarancją pokoju duchowego i jego owocu - radości chrześcijańskiej.

Źródłem radości chrześcijańskiej jest Chrystus, Jego zmartwychwstanie i dar zbawienia; jest to w istocie uczestnictwo w Jego radości. Radość doskonałą obiecał Bóg człowiekowi u kresu jego życia, a w obecnych warunkach daje możność jej zakosztowania w formie autentycznej, choć niedoskonałej. Przykładem są tu święcie.

Chcąc żyć pełnią radości wtedy, gdy przyjdzie w swej chwale Jezus, trzeba się radować w miarę uczestnictwa w Jego cierpieniach: "Ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały" (1 P 4, 13).

Takiej radości krzyża zakosztował św. Paweł w ciągu swej apostolskiej działalności. Jest ona jednym z elementów jego świadectwa. Apostoł jest pełen radości w każdym ucisku: "Pełen jestem pociechy, opływam w radość w każdym ucisku" (2 Kor 7, 4). Raduje się, że może cierpieć za swoich wiernych i za Kościół: "Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół" (Kol 1, 24). Zachęca nawet Filipian do udziału w tej radości: "Bracia moi, radujcie się w Panu" (Flp 3, 1)2. Właśnie fragment Listu św. Pawła do Filipian będzie przedmiotem naszej analizy (Flp 4, 4-9).

Kontakt św. Pawła z tą gminą napełnia apostoła radością. Św. Paweł wzywa do stałej radości. Radość jest szczęściem płynącym ze świadomości łączności z Bogiem przez wiarę, szczęściem powiązanym z nadzieją otrzymania kiedyś Boga samego jako nagrody. Zachęta do takiej radości jest także napomnieniem do wiary w nieustanną opiekę Tego, który przyjął Filipian na własność. Św. Paweł, mimo przebywania w więzieniu, dzieli z Filipianami prawdziwą radość, ponieważ żyje w łączności z Jezusem.

Św. Paweł zaleca także Filipianom praktykowanie wyrozumiałej łagodności, która ma być zewnętrzną formą "radości w Panu". Jest to prawdopodobnie aluzja do pewnych tarć w łonie samej gminy. Stwierdzenie, że "Pan jest blisko!" - będące motywacją dla napomnień do radości okazywanej przez wyrozumiałą łagodność wobec drugich - można zrozumieć w ten sposób, że Pan przyjdzie wkrótce ponownie na ziemię, by jednym wymierzyć karę, innym zaś dać przyobiecaną nagrodę. Filipianie, którzy doznawali coraz to większych prześladowań, którzy przeżywali pewne niesnaski wewnątrz swej wspólnoty, którzy cierpieli z powodu uwięzienia św. Pawła, oczekiwali z niecierpliwością przyjścia Pana, by nastąpił dzień "odpłaty" i by mogli jak najszybciej spotkać się z Jezusem. Jeżeli mimo takiej sytuacji będą zdobywali się na radość, powierzając przy tym swoje troski Bogu, serca ich będą napełnione Bożym pokojem. Pokój ten jest dany ludziom przez Boga zgodnie ze słowami Jezusa zapisanymi u św. Jana: "Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka" (J 14, 27). Pokój ów nie polega na tym, że Filipian ogarnie uczucie bezpieczeństwa i świadomość pomyślnego załatwienia wszystkich spraw życiowych, lecz wyraża pewność, że oni są pojednani z Bogiem przez Jezusa3. Tylko taki dar pokoju złączy w sposób trwały z Jezusem i zapewni człowiekowi wewn trzny ład umysłu i serca.

Św. Paweł nie waha się przedkładać własnego życia jako wzoru do naśladowania. Czyni tak dlatego, bo jest świadom szczególnego zjednoczenia z Jezusem. Zachęcając do naśladowania siebie, w rzeczywistości zachęca do naśladowania Jezusa. Stąd Filipianie mają wprowadzać w życie postawę, której nauczyli się od niego, gdy wśród nich przebywał. Uczył ich bowiem nie tylko słowami, ale przede wszystkim swoją postawą: wiernością Ewangelii Jezusa i wiernością swemu powołaniu. Zjednoczenie z Bogiem daje poczucie pewności: "Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?" (Rz 8, 31). Cierpienia będą miały kiedyś swój koniec. Zatriumfuje wtenczas radość pełna, stanowiąca odtąd istotną cząstkę szczęścia dzieci Bożych.

Jest to ostatnia katecheza w tym roku. Młodzież poznała Jezusa jako Boga i Człowieka. Objawia On człowiekowi Radosną Nowinę o zbawieniu. Dlatego chcemy umocnić w młodzieży przekonanie, że Jezus i Jego Orędzie Zbawienia jest dla niej źródłem radości.

Aby ten cel osiągnąć, proponujemy medytację tekstów ewangelicznych, mówiących o radości płynącej ze spotkań z Chrystusem, a analizowanych w wielu poprzednich jednostkach. Dla skonkretyzowania radości chrześcijanina katechizowani poznają wezwanie Pawła skierowane do gminy chrześcijańskiej w Filippi, pierwszej parafii w Europie, oraz świadectwa radości współczesnych chrześcijan, podkreślając szczególnie radość w cierpieniu.

Katechezę kończymy wezwaniem św. Pawła: "Czyńcie to, czego się nauczyliście, co przyjęliście ..." (Flp 4, 9), które i dzisiaj jest aktualne, zwłaszcza dla młodzieży tej klasy, poznającej Orędzie Jezusa. Wyrazem radości, że Jezus jest nadzieją naszą w ziemskiej pielgrzymce, jest końcowa modlitwa w formie piosenki religijnej.

Cel ogólny: Uczniowie winni odkryć, że spotkanie z Jezusem Chrystusem wyzwala w człowieku radość i wzywa do dzielenia się nią z innymi.