Postawa ufności

ks. prof. Andrzej Witko

Święta Faustyna i Miłosierdzie Boże

ISBN: 978-83-60703-40-3

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

2.2.1. Postawa ufności

W październiku 1936 roku Jezus zwrócił się do Faustyny w słowach: Kto ufa miłosierdziu mojemu, nie zginie. To wielkie wołanie o ufność zostało w pismach Świętej wyrażone w kontekście Nabożeństwa aż trzydzieści cztery razy.

Ksiądz Ignacy Różycki zdefiniował ufność jako dobrowolne, pokorne, niezachwiane, ożywione wiarą oczekiwanie przychylności Boga. Ufność, będąc odpowiedzią człowieka na Miłosierdzie Boże, otwiera serca ludzi na przyjęcie darów tegoż Miłosierdzia i powoduje Jego działanie w człowieku. Wedle objawienia z lutego 1938 roku, łaski ze źródła Miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem, a jest nim ufność. Im człowiek więcej zaufa, tym więcej może otrzymać.

Ufność w kontekście całego depozytu objawień stanowi istotę Nabożeństwa. To ona gwarantuje ufającemu nie tylko wieczne zbawienie, ale i inne łaski, zarówno zbawienne, jak i doczesne. Ufność sama w sobie już stanowi Nabożeństwo. Bez ufności nie można w żaden sposób korzystać z jego owoców. Jezus aż dziewięciokrotnie ukazał w objawieniach ufność jako warunek uzyskania wszystkich darów przywiązanych do Nabożeństwa.

Nabożeństwo według definicji jest uwielbieniem Miłosierdzia. Liczne objawienia wyjaśniają, że czcić Boże Miłosierdzie, to nic innego, jak mu ufać. Stąd, choćby nawet brakowało innych elementów, już sama ufność stanowi Nabożeństwo.

Ufność będąca istotą Nabożeństwa oznacza taką postawę, jaką winna ona być według woli Jezusa, w powiązaniu z innymi aktami Nabożeństwa. Objawienie z końca grudnia 1937 roku utożsamia ufność z wiarą. Objawienie z dnia 13 lutego 1938 roku łączy ufność z pokorą, konieczną do otrzymania łask od Boga, który pysznym odmawia, a udziela łask pokornym. Wreszcie w objawieniu z czerwca 1938 roku ufność została utożsamiona z chęcią przyjęcia łaski i skruchą. Wolą Jezusa było również, by ta ufność była niezachwiana i wytrwała.

Skoro zatem ufność jest istotą Nabożeństwa, z tego wynika, że żaden akt zewnętrzny tegoż Nabożeństwa nie da obiecanych przez Jezusa łask, jeśli nie będzie wyrazem wewnętrznej ufności i nie będzie z nią wykonywany. Stąd na przykład uczczenie obrazu Bożego Miłosierdzia, choćby najbardziej spektakularne, jeśli nie będzie zewnętrznym wyrazem ufności, w żaden sposób nie zapewni łask, jakie Jezus przywiązał do czci tegoż obrazu. Analogicznie jest z Koronką do Bożego Miłosierdzia: gdy ktoś odmawia koronkę bez ufności, nie otrzyma łask obiecanych przez Jezusa.

Ponieważ ufność jest już bez innych aktów Nabożeństwem, a jego skuteczność zależy właśnie od ufności, dlatego stanowi ona o wiele ważniejszą część Nabożeństwa niż inne akty. Jest duszą całego Nabożeństwa. Tak ważna rola przypisywana ufności stanowi usilną zachętę Jezusa, skierowaną do wszystkich praktykujących Nabożeństwo. Skoro ufność jest tak ściśle związana z wiarą, niezachwianą nadzieją, pokorą i skruchą, to właśnie praktykujący Nabożeństwo winni starać się o pogłębienie tych cnót we własnym życiu wewnętrznym.

opr. aw/aw