Bogactwo Księgi Rut - dzień czwarty

I przyszli na pola Moabu, i zostali tam.

Ten, kto nie czuje się zagrożony, nie ucieka, w  bezpieczne, jego zdaniem, miejsce. Nie działa irracjonalnie, i z powodu głodu (brak chleba) nie wychodzi z „domu chleba” (Betlejem). Nie zamienia własnego domu (dającego bezpieczeństwo) na otwarty, niezabezpieczony teren (pole), i  nie zamieszkuje (nie korzysta z  gościnności) na ziemiach Moabitów, którzy już kiedyś odmówili gościnności (chleba) Izraelitom powracającym z Synaju.

Moabici (z hebr. potomstwo ojca), to przecież lud przeklęty. Powstał on z kazirodczego kontaktu starszej córki z własnym ojcem Lotem, którego doprowadziła do nieświadomości, celowo go upijając, by mieć z nim potomstwo. Lud moabicki, był obrzydliwością w  oczach Pana, ponieważ oddawał cześć bożkom. Najważniejszym był Kemosz (babiloński Nergal, grecki Ares) — bóstwo wojny i płodności, któremu w ofierze składano dzieci i uprawiano prostytucję sakralną. Drugim w  kolejności był Baal, bóstwo przyrody, warunkujące sprzyjającą pogodę i urodzaje, a co za tym idzie — żywność. Czyż udanie się na pola Moabu, jeżeli nie równało się ze zdradą jedynego Boga Izraela, to przynajmniej na nią nie narażało?

Ktokolwiek wyrusza z  Betlejem na moabickie pola, ten wie, że jeżeli w Judzie jest susza, to w Moabie również ją zastanie, gdy w Judzie nie ma deszczu, i w Moabie się go nie znajdzie. Ktokolwiek zna Pisma, ten wie, że obraz pustego pola jest zapowiedzią zbliżającej się tragedii (Rdz 4,8 czy Pwt 21,1; 22,25). Więc gdzież tu dbałość o  rodzinę, wyprowadzoną na pola Moabu? To ma być szczęście?

opr. ab/ab