Inne od innych

INNE OD INNYCH

 źródło: photogenica.pl

Bywają  Różańce  nietypowe,  nie  zawsze  odmawiane  na  ziarnach różańca.

Jeżeli zgubimy brewiarz, nie możemy go odmawiać. Jeżeli zgubimy książeczkę do nabożeństwa, nie odmówimy pokuty, a jeżeli zgubimy różaniec, możemy go odmawiać na palcach.

Znałem  chorą  dziewczynkę  z  bezwładnymi  rękoma,  która w szpitalu mówiła Różaniec na kroplach deszczu, jakie spływały po szybie.

Słyszałem o dyskretnym różańcu, jaki pewna pani po śmierci męża — ku swojemu wielkiemu zdziwieniu — znalazła w kieszeni jego palta. Mąż całe życie odmawiał Różaniec po cichu. Różaniec odkryty dopiero po śmierci.

Byłem  przy  swoim  proboszczu  w  czasie  jego  choroby.  Spał i  mówił  Różaniec  przez  sen,  a  mówił  tak  dokładnie,  że  gdy w pewnym miejscu pomylił się, zaraz się poprawił. Różaniec lunatyk, chodzący po niebie.

Odyniec pisze w swoich pamiętnikach, że na Wileńszczyźnie jesienią  był  zwyczaj  układania  na  grobach  pięćdziesięciu  kasztanów  —  wierzono,  że  umarli  po  śmierci  odmawiają  na  nich Różaniec.

Byłem kiedyś świadkiem, jak odmawiano Różaniec przy kimś, kto umarł w czasie odmawiania Różańca. Wszyscy potracili głowy, ale znalazł się ktoś, kto podjął przerwaną modlitwę i odmawiał dalej.

Są  Różańce  wzruszające,  nietypowe,  nie  równiutko  odmierzane w kościele, ale wynikające z rozmaitych ludzkich przeżyć, czasem bojaźliwe, czasem dyskretne, nieśmiałe, „kaczki dziwaczki”, bo mają więcej niż dziesięć „zdrowasiek”, więcej niż pięć tajemnic.

Wielkość każdego Różańca, nawet tego innego od innych, polega na tym, że odrywa on od złych myśli, wiadomości, gorączki życia, chowa głowę pod święty dach modlitwy.

1978, 1981