Iskra

Sięgam pamięcią do zdarzenia — epizodu z roku 1980. Był Wrocław, sierpień, czas strajków solidarnościowych. Komunikacja miejska też strajkowała. Szedłem jakąś ulicą i w pewnej chwili z zatrzymanego samochodu prywatnego rozległo się pytanie o podwiezienie. Chyba nigdy później to mi się już nie zdarzyło, nawet, gdy taka potrzeba była.

Wracam do tego wspomnienia po doświadczeniu tegorocznego Krakowa, który w ciągu kilkudziesięciu godzin stał się miastem życzliwości i serdeczności. Przywołuję postać księdza sercanina, zresztą z naszej poznańskiej diecezji, który wyjechał po całą naszą piątkę pielgrzymów, by pilotować nas na miejsce, ugościł, służył czasem i sercem. Przywołuję twarze naszych gospodarzy z noclegu — przemiłych młodych ludzi, którzy wrócili z podróży po Europie, by zdążyć na krakowskie Błonia. Dali nam swój dom i swoje serca, byśmy mogli też w tym spotkaniu uczestniczyć.

A później przesuwają się twarze i słowa z tłumu sunącego na Błonia i z powrotem. Mnóstwo dobrych słów w trudnych warunkach, mnóstwo pozdrowień, uśmiechów, dzielenia się mapą, informacją, wodą...

To była inna Polska i inni Polacy.

Oczywiście rodzi się pytanie o źródło tej przemiany i o możliwość jej skutecznego ocalenia. Źródła należy oczywiście szukać w doświadczeniu dobra, tego z lat osiemdziesiątych i tego z sierpnia bieżącego roku. Doświadczenie dobra wyrastało, i tam, i tutaj ze spotkania z Chrystusem, solidarnym, objawiającym Boga bogatego w miłosierdzie, miłosiernego. Bóg dał się nam dotknąć, myśmy stali się Jego świadkami, patrzyliśmy na Niego, dotykaliśmy Go w sposób mistyczny, a zarazem tak bardzo konkretny.

Można oczywiście martwić się, czy niepokoić, że to rozbłysk w mroku trudnych czasów, braku kultury współżycia, chamstwa. Ale Jan Paweł II przekonywał w Łagiewnikach, że iskra jest zdolna rozpalić cały świat. Wierzę, że iskra dobra i miłości zdolna jest znów przemienić oblicze naszej ziemi. Chyba co dziesiąty Polak doświadczył tego w Krakowie w dniach papieskiej pielgrzymki.

opr. mg/mg