Rozważaj i głoś Ewangelię. Historyczność Ewangelii według św. Jana

Silvano Fausti SJ

Rozważaj i głoś Ewangelię. Wspólnota czyta Ewangelię wg św. Jana

stron: 671
format 170x245 mm
oprawa: twarda
ISBN 978-83-7485-090-2

Książka ta, to jeden z najlepszych komentarzy do Ewangelii wg św. Jana. Zrodziła się ze stałej cotygodniowej lektury Ewangelii w ciągu trzech lat w kościele św. Fidelisa w Mediolanie. Autor przy pisaniu książki posłużył się starożytną metodą lectio divina, gdzie głównym założeniem jest skupiona i przepełniona modlitwą lektura, która w Słowie szuka Tego, który mówi, aby wejść w dialog z Nim, a w ten sposób poznać Go, pokochać i coraz doskonalej podążać za Nim. Pomaga czytelnikowi wniknąć w misterium Słowa, które stało się ciałem w Jezusie Chrystusie, i pozwala angażować się coraz bardziej w dialog z Bogiem. Komentarze mają prosta strukturę. W pierwszej części autor omawia orędzie w kontekście, w drugiej lekturę tekstu, a w trzeciej modlitwę tekstem i proponuje teksty biblijne do wykorzystania przy pogłebianiu lektury poszczególnych fragmentów Ewangelii.

FRAGMENT:

Historyczność Ewangelii według św. Jana

U Jana „czyny” zredukowane są do minimum, występują natomiast krótko opowiedziane „znaki”, pozostawiając wiele miejsca na ich znaczenie. Ewangelia Jana bardziej interpretuje niż opowiada.

To jednak nie przesądza o jej autentyczności. Historia to nie tylko splot dokonanych wydarzeń, ale przede wszystkim sens, jaki one posiadają i co ze sobą niosą. Jakiś fakt jest historyczny, gdyż określa początek procesu modyfikującego sposób rozumienia i działania człowieka. Jabłko, które spada na głowę Newtona jest „historyczne” z racji interpretacji, jaka stąd wynikła. Tyle innych jabłek spadło nie czyniąc historii. Julia i Romeo są osobistościami historycznymi nie tylko dlatego, że istnieli, ale ponieważ jeszcze dziś, kto czyta Szekspira, odnajduje ich w sobie. Do pierwotnego znaczenia opowiadania historycznego należy również sens, jakiemu dało ono początek w historii.

Ewangelia według św. Jana, będąc przede wszystkim interpretacją, jest w najwyższym stopniu historyczna. Jest nie tylko otwartym oknem na dziedziniec przeszłości, by zobaczyć to, co dokonało się wówczas, ile raczej zwierciadłem, które odbija to, co dokonuje się tu i teraz w tym, kto ją czyta.

Próba komentowania Ewangelii według św. Jana napotyka na szczególną trudność, która nie istnieje przy komentowaniu innych Ewangelii. Marek i Łukasz bowiem stanowią serie opowiadań w dużym stopniu symbolicznych. Wystarczy je przeanalizować i wyjaśnić, aby je zrozumieć. Mateusz ze swej strony posiada strukturę „dydaktyczną”, ściśle podzieloną na pięć mów, po których następują sekcje narracyjne, ukazujące jak Jezus sprawia to, co mówi. W Nim słowo i działanie wyjaśniają się wzajemnie. Ewangelia Jana jest natomiast w nikłym stopniu opowiadaniem, a prawie całkowicie wyjaśnieniem. Stąd problem: jak wyjaśniać wyjaśnienie, oświetlać oświetlenie? To trudniejsze zadanie niż parafrazowanie poezji, bardziej ryzykowne niż rozkładanie na czynniki pierwsze symfonii, bardziej śmieszne od wyjaśniania żartu.

Ewangelia według św. Jana jest w rzeczywistości niezmiernie prosta. Już pierwsza lektura ukazuje to w sposób wyraźny. Pojmuje się natychmiast, że Jezus, przez to, co mówi i czyni dla braci, ukazuje miłość Ojca. Gdy jednak staramy się głębiej zrozumieć, sprawa się komplikuje. Odnosimy wrażenie, że pływamy w oceanie, lub że chcemy objąć ramionami wodę. Nie pozostaje nic innego jak zanurzyć się w jej wnętrzu i igrać z przyjemnością na falach, gubiąc się na bezkresnym horyzoncie. Jest to Ewangelia, w którą trzeba wchodzić z finezją, z okiem kontemplatyka, który cieszy się wodą i powietrzem, pływaniem i światłem. Należy ją nieustannie odczytywać, rozgryzać i przetrawiać, smakować i przyswajać sobie. Każde zdanie stanowi falę tego samego oceanu i przynosi tą samą nieskończoną rzeczywistość. Kto zanurza się w niej, żyje nowym wymiarem i czerpie korzyść: odnajduje własne życie, jak ryba w wodzie lub ptak w powietrzu.

opr. aś/aś