Hiob jest super!

Każda z grup, z którymi się spotykam, ma od czasu do czasu możliwość formułowania tematów, jakimi zajmujemy się na zajęciach. Jedna z grup studenckich zaproponowała kiedyś temat:
Hiob jest super!
Spróbowałem zebrać nasze przemyślenia. Jednak jestem pewien, że nie wystarczy je przeczytać, trzeba te słowa zabrać na adorację, przemyśleć w Obecności Pana Boga.

Co wiemy o Hiobie?

Księga Hioba jest pierwszą w historii literatury światowej, która porusza temat cierpienia człowieka sprawiedliwego. Zadziwiająca jest forma literacka: autor zdecydował przekroczyć prawdę teologiczną, „z punktu widzenia naukowego” nie jest możliwa rozmowa Pana Boga z Szatanem, który odrzucił Stwórcę, pisarz jednak dla powiększenia dramatyzmu utworu wprowadził te dialogi. Przy lekturze konieczny jest jednak komentarz, w którym zapewniamy, że z żadnym złem Pan Bóg się nie zgadza, a jeśli je dopuszcza, to jednocześnie dołącza Swoją łaskę, która pozwala godnie stawić czoła złu. Nie ma zatem cierpień przekraczających możliwości człowieka.

Nie ma historycznej pewności, co do istnienia samej postaci Hioba, ale to nie jest takie rzadkie: opowieść jest niejako „kondensacją” dziejów „wszystkich Hiobów, jacy istnieli”, niezależnie od tego, jakie naprawdę nosili imiona. Jest niezwykle ważnym umocnieniem i wzorem zachowań aktualnym do końca świata.

Hiob fascynuje, zachwyca i uczy, bo:

– odkrył Pana Boga w cierpieniu, gdy mu się „cały świat zawalił”, umiał – mimo niewyobrażalnych niemal przeciwności – usłyszeć Stwórcę;

– ukazuje ufność, która nie jest darem, jest jego decyzją, chyba można powiedzieć skutkiem ogromnej pracy nad sobą, Hiob nigdy nie bluźnił;

– zachowuje właściwy stosunek do dóbr materialnych, Święty Paweł dużo później powie: „Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 12–13);

– nie udaje, szczerze mówi o swoich emocjach, jest szczery nawet wtedy, gdy cierpienie przerasta jego możliwości, woli umrzeć, jest pewien, że po śmierci Bóg uczciwie zanalizuje i ujawni jego prawość;

– ma poczucie ogromnego majestatu Boga, nie chce „zawracać MU głowy” swoimi kłopotami: żyje przed wcieleniem, nie zna jeszcze prawdy o Synu Bożym, który przyjął ludzkie ciało, jest to czas przed objawieniem, które potem powie, że każdy człowiek jest dla Stwórcy ważny.

opr. aś/aś