Kapłani potrzebują naszej modlitwy

Ta modlitwa działa w obie strony

PYTAMY Sandrę Kwiecień, inicjatorkę Działa Duchowej Adopcji Kapłanów

Akcji modlitewnych w intencji duchownych jest co najmniej kilka. Co stanowi wyróżnik DDAK?

Sama potrzeba wspierania kapłanów jest nagłaśniania i podkreślana, lecz to nie wystarczy, by wielu przekonać do podjęcia modlitwy w takiej intencji. Trzeba pójść krok dalej i zaproponować coś konkretnego, zaoferować jakieś możliwości, ramy działania. Idea może porwać kilka osób, ale zorganizowana, namacalna akcja o jakiejś strukturze, z jasno określonym przesłaniem i pomysłem, może już zainteresować znacznie liczniejszą grupę ludzi. Do wyboru jest więc wiele takich przedsięwzięć, w tym Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów.

Co zatem jest walorem takiej formy mobilizacji do modlitwy, bo przecież o samej potrzebie objęcia księży duchowym wsparciem słyszymy w naszych kościołach dość często?

DDAK różni się w swych podstawach dość znacząco od innych inicjatyw tego typu. Po pierwsze, terenem naszej działalności jest przede wszystkim internet, który umożliwia nam, mimo bardzo skromnych środków finansowych, dotarcie do jak największej liczby osób, parafii i wspólnot.

Po drugie, jest to akcja stworzona i prowadzona przez osoby świeckie. To coś, co czasem przekonuje do Dzieła tych, którzy do Kościoła się zrazili - że nie jesteśmy „kolejną kościelną filią”, lecz inicjatywą podjętą przez samych wiernych. Dbamy jednak o to, by zawsze pozostawać w całkowitej łączności z Kościołem, stąd zawsze czuwa nad nami opiekun duchowy, przedstawiciel kapłaństwa.

Po trzecie, strona internetowa ma formę bloga, gdyż pragnęłam uniknąć wrażenia bezosobowej organizacji, w której wypełnia się tylko jakiś formularz - w DDAK stawia się na bezpośredni kontakt ze mną, jako założycielem. W razie jakichś problemów czy trudności zdarza się, że niektórzy zwracają się do mnie z prośbą o modlitwę, wsparcie czy radę w ich konkretnej życiowej sytuacji. Każdy jest traktowany indywidualnie i nie ma tu miejsca na automatycznie wysyłane wiadomości czy odpowiedzi typu „kopiuj-wklej”. Przypomina to otwartą furtkę - można wysłać same informacje zgłoszeniowe, lecz jeśli zaistnieje taka potrzeba, zawsze jest możliwość skontaktowania się ze mną: podzielenia się jakimiś przemyśleniami, własnymi pomysłami czy nawet krytyką, o ile tylko jest konstruktywna.

Po czwarte, jest tylko kilka prostych zasad regulujących udział w akcji, a osobie adoptującej pozostawiona zostaje bardzo duża swoboda co do szczegółów samej adopcji - zainteresowany sam bowiem wybiera kapłana, za którego pragnie się modlić, sam decyduje o tym, od kiedy, na jak długo oraz jakie modlitwy chce odmawiać. Wymóg ogranicza się tylko do tego, by czynić to codziennie. Nie ma więc potrzeby poszukiwania innych osób do objęcia kapłana duchową opieką, obowiązku odmawiania takich lub innych modlitw, nie trzeba podejmować się tego do końca życia. Można zadeklarować się na tydzień, miesiąc, rok, kilka lat - wszystko zależy od adoptującego.

Czy można mówić o konkretnych owocach DDAK - jakie są opinie samych kapłanów, właśnie tych objętych adopcją, na temat tego dzieła?

Gdyby nie można było mówić o owocach tej akcji, to nie byłoby sensu o DDAK wspominać, bo oznaczałoby to, że nie ma ona w ogóle zakorzenienia w Bogu, a jest jedynie zwykłą, powtarzaną bez wiary i przekonania mantrą. „Po owocach ich poznacie”... Sam fakt, że w świecie, gdzie o Bogu przestaje się mówić, codziennie znajdują się osoby, które pragną modlić się za księży, jest już cudem, bo to wyraz poświęcenia, ofiary i pragnienia dobra dla drugiej osoby, a to przecież coraz rzadsze w naszych czasach. Dostaję także różnorodne świadectwa dotyczące nawróceń czy wzrostu wiary i pobożności u adoptowanych kapłanów, jak i ich duchowych opiekunów - nie zapominajmy przecież, że modlitwa działa w obie strony; zarówno jednym, jak i drugim jest potrzebna. Będąc w kontakcie z wieloma uczestnikami, razem z nimi przechodzę przez ich radości, ale też i smutki czy zwątpienia. Taka jest bowiem droga wiary. Właśnie - wiary. Nie zawsze jest więc różowo, radośnie i pięknie. Ale trwa i przechodzi przez trudności - największy owoc tego Dzieła to trwanie na modlitwie, dążenie do nieba, bez oglądania się tylko na siebie i swoje własne zbawienie, lecz obejmowanie modlitwą także innych członków Kościoła, w tym - duszpasterzy.

Co do opinii samych kapłanów, objętych modlitwą w ramach DDAK, to zdecydowanie przeważają opinie pozytywne. Bardzo budujących jest nawet kilka zdań napisanych w odpowiedzi na powiadomienie o adopcji, które wyrażają radość i wdzięczność z tego faktu oraz podziękowania za to, że jest ktoś, czasem zupełnie obcy, kto pamięta o nich każdego dnia. Sama świadomość, że gdzieś ktoś modli się za nas, stanowi pociechę i otuchę w codziennym życiu.

Dlaczego księża potrzebują „przygarnięcia”, tj. otoczenia ich modlitwą?

Trzeba zacząć od tego, że każdy z nas potrzebuje modlitwy, tj. rozmowy i zjednoczenia z Bogiem, poprzez którą udziela On nam darów Ducha Świętego. Kapłani potrzebują w szczególności wypraszania im łask oraz błogosławieństw. Są przecież duszpasterzami - zostali obdarowani pięknym, czystym darem kapłaństwa, mają prowadzić nas do Boga, lecz jednocześnie pozostają takimi samymi ludźmi jak my - świeccy. Przyjęte święcenia nie zmieniają ich osobowości czy charakteru, nie czynią ich świętymi ani odpornymi na całe zło tego świata. Przez ich ręce dokonuje się zbawienie: mają moc odpuszczania grzechów i sprawowania Eucharystii, stąd też bardziej narażeni są na ataki, zwątpienia i upadki. Nasza modlitwa ma im pomóc w tym, by pamiętali, do czego zostali powołani i by w tym powołaniu wytrwali. Ich upadek staje się upadkiem całego Kościoła. Ksiądz „nie jest sam sobie”, bo tworzymy wspólnotę i jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Kościół antiocheński modlił się za św. Pawła, Kościół jerozolimski za św. Piotra itd. Od samego początku apostołowie byli otaczani przez wiernych modlitwą. I wymodlili im świętość. Tak więc bierzmy różańce, brewiarze - i do dzieła!

KL