Duch Święty w Biblii

W tekstach Pisma Świętego, zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, nie ma systematycznej wykładni na temat Ducha Świętego. Zostaje ona uporządkowana dopiero w refleksji teologicznej późniejszej kościelnej tradycji.

Niemniej jednak w Biblii mamy wiele tekstów odnoszących się do Ducha Świętego. W Starym Testamencie określa się Go hebrajskim terminem „ruah”, który w greckim przekładzie Biblii hebrajskiej, w tzw. Septuagincie, oddany jest przez rzeczownik „pneuma” (słowo to początkowo oznaczało ożywiający podmuch, tchnienie, którego człowiek doświadcza w różnych okolicznościach). Wśród wielu jego znaczeniowych odcieni na pierwszy plan wybija się rozumienie Bożego Ducha jako daru, dzięki któremu dany człowiek posiada niezwykłe cechy, np. dar przywództwa, mądrości, proroctwa itd.

Jeśli chodzi o Nowy Testament, to doświadczenie Ducha Świętego jest jednym z elementów, które tworzą Kościół. Duch został udzielony wszystkim wierzącym i to właśnie On określa ich życie. Dar Ducha jest związany z chrztem św., dokonującym się przecież w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (por. np. Mt 28, 19).

Duch Święty, oczywiście, związany jest też z Osobą Chrystusa. „Ważny krok w myśli teologicznej czyni św. Paweł w momencie, kiedy ściśle zestawia ze sobą Boga, Chrystusa i Ducha. W 2 Kor 3, 17 utożsamia on Kyriosa (Pana) i pneumę (Ducha) po to, aby później mówić o pneumie Kyriosa (Duchu Pańskim)” - „Nowy leksykon biblijny”, Wydawnictwo „Jedność”, Kielce 2011, s. 160. Według Pawłowego Listu do Efezjan, Duch jest siłą, dzięki której wspólnota wzrasta na skutek wewnętrznego odnowienia (por. 3, 16).

Ciekawą koncepcję Ducha Świętego przedstawia nam Ewangelia wg św. Jana. Jest tam mowa o narodzinach z Ducha. Czytamy też, że „Bóg jest Duchem” (4, 24). Ponadto Ewangelista określa Ducha słowem „Pocieszyciel” (Paraklet). Pozostanie On na stałe we wspólnocie wierzących po tym, jak Pan Jezus powróci do Ojca (por. 14, 16). Mało tego, dopełni On i poprowadzi dalej dzieło Chrystusa, pozwalając na odkrycie jego właściwego znaczenia.

„W listach pasterskich Duch ukazany jest jako Ten, który powoduje zmartwychwstanie Jezusa (1 Tm 3, 16), wywołuje mowę prorocką (1 Tm 4, 1), strzeże powierzonego skarbu (2 Tm 1, 14) albo kształtuje odpowiedzialne życie (2 Tm 1, 7). W Liście do Hebrajczyków Duch jest znakiem łaski (10, 29); mówi On przez Pismo (3, 7) i czyni cuda (2, 4). W listach katolickich i Apokalipsie wypełnia w końcu proroctwa (1 P 1, 11n) i dokonuje uzdrowienia (1 P 1, 2; por. 1 J 3, 24)” - „Nowy leksykon...”, jw.

opr. mg/mg