"On cię przeprowadzi"

Ojciec Józef Andrasz, jezuita, był spowiednikiem św. Siostry Faustyny. Jego postać nie jest jednak tak znana, jak innego jej spowiednika — ks. Michała Sopoćki

Ojciec Andrasz, którego 125. rocznica urodzin minęła w roku 2016, przez ponad pół wieku pozostawał w cieniu. Mimo że przez ostatnie dwa lata życia świętej był jej stałym spowiednikiem. Pod jego też okiem powstał znany już dziś na całym świecie obraz Jezusa Miłosiernego namalowany przez Adolfa Hyłę. O. Andrasz był również tym, który rozpoczął w Łagiewnikach nabożeństwo ku czci Miłosierdzia Bożego. Pod koniec lat 50. ubiegłego wieku jako pierwszy wydał książkę o kulcie miłosierdzia i o Siostrze Faustynie: „Miłosierdzie Boże... ufamy Tobie”. Miał przy tym „szczęśliwą rękę” do przyszłych błogosławionych. Dzięki niemu kilka zakonnic trafiło na ołtarze. Wśród nich bł. Aniela Salawa i bł. Maria Klemensa Staszewska.

W „Dzienniczku, Miłosierdzie Boże w duszy mojej” s. Faustyny Kowalskiej o. Józef Andrasz wymieniany jest blisko 60 razy. Po raz pierwszy w 1933 r. Za każdym razem przyszła święta miała poczucie, że słowa wypowiadane przez jezuitę płyną od samego Pana Jezusa.

„(...) Z tą samą prostotą i zaufaniem mów do ojca Andrasza, jako mówisz do mnie” (215). „Córko moja, niech cię nic nie przeraża ani miesza, zachowuj głęboki spokój, wszystko jest w ręku moim, dam ci zrozumienie wszystkiego przez usta ojca Andrasza. Bądź jak dziecko wobec niego” (219). Kilkadziesiąt stron dalej „Boża sekretarka” tak pisała w „Dzienniczku” o o. Józefie: „Dziś byłam u spowiedzi u ojca Andrasza, u tego kapłana, który ma wielkiego ducha Bożego, który mi rozwiązał skrzydła do lotu — do największych wyżyn. Uspokoił mnie we wszystkim i każe mi wierzyć w Opatrzność Bożą — ufaj i idź śmiało. — Po tej spowiedzi udzieliła mi się dziwna moc Boża. Ojciec kładł nacisk, abym była wierna łasce Bożej, i powiedział: Jeżeli nadal zachowasz tę prostotę i posłuszeństwo, to nic ci się złego nie stanie. Ufaj Bogu, na dobrej drodze jesteś i w dobrych rękach jesteś — w Bożych rękach” (257). „Dziś ujrzałam ojca Andrasza w postawie klęczącej zatopionego w modlitwie i nagle stanął Jezus przy nim i wyciągnął obie ręce nad głową jego i rzekł do mnie: On cię przeprowadzi, nie lękaj się” (712).

Bardzo aktywny kapłan

To ledwie kilka cytatów z „Dzienniczka” Siostry Faustyny o ojcu Andraszu. Kapłanie, który przekazywał siostrze czy to bezpośrednie wskazówki od Pana Jezusa, czy też kierował duchowym życiem przyszłej świętej. Kim więc był ten nieco dziś zapomniany kapłan, któremu dane było doświadczyć tak wyjątkowego zadania, jakie postawił przed nim Jezus Chrystus?

Urodził się u schyłku XIX wieku (1891 r.) w Wielopolu, niewielkiej wiosce blisko Nowego Sącza, w rodzinie wielodzietnej, której przodkowie przywędrowali niegdyś do Polski z Węgier. Jako ledwie 15-letni chłopak wstąpił do niższego seminarium jezuitów. Później, po złożeniu nowicjackich ślubów zakonnych, studiował filozofię i teologię, zarówno w kraju, jak i za granicą. Święcenia kapłańskie przyjął już w wolnej Polsce (1919 r.) i przez cały czas niepodległego bytu prowadził niezwykle intensywną działalność duszpasterską. Jak opowiadają świadkowie tamtych wydarzeń: „Ciągle go było pełno”. Spowiadał przede wszystkim siostry zakonne z kilku krakowskich zgromadzeń, podejmował też wiele innych, niezwykle czasochłonnych zajęć. Jak pisze s. Elżbieta Siepak ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, o. Józef Andrasz zaraz po święceniach rozpoczął pracę pisarza w Wydawnictwie Księży Jezuitów w Krakowie i „zaangażował się w szerzenie kultu Serca Jezusowego. Z jego inicjatywy powstała seria wydawnicza: «Biblioteka Życia Wewnętrznego», w której ukazało się ponad 40 tomów najwybitniejszych dzieł o tematyce ascetyczno-mistycznej. Oprócz tematyki dotyczącej życia duchowego o. Andrasz zajmował się pisarstwem związanym z popularyzacją kultu Serca Jezusowego, Apostolstwa Modlitwy oraz z Liturgią. Jego książeczka zatytułowana «Wspólnie z kapłanem», przybliżająca bogactwo Eucharystii, była bestsellerem i doczekała się aż 20 wydań. W 1930 r. został krajowym sekretarzem Apostolstwa Modlitwy oraz Dzieła Poświęcenia Rodzin, był dyrektorem tych dzieł w diecezji krakowskiej i częstochowskiej; funkcje te pełnił aż do 1953 r. Największym osiągnięciem w działalności duszpasterskiej o. Andrasza na tym polu było poświęcenie Sercu Bożemu nie tylko rodzin czy parafii, ale całego narodu, które dokonało się 21 października 1951 r. W latach 1923-28 redagował «Nasze Wiadomości» i opublikował w nich wiele artykułów na tematy historyczne. Przez 10 lat (1930-40) był redaktorem «Posłańca Serca Jezusowego» i przez rok dyrektorem Wydawnictwa Apostolstwa Modlitwy (1936-37). Dzięki jego staraniom wydano też nowe opracowanie Nowego Testamentu w przekładzie J. Wujka”.

Te kilka niemal encyklopedycznych zdań pokazuje, jak bardzo aktywnym kapłanem był o. Andrasz. Więcej warto przeczytać w znakomitej biografii o. Andrasza, napisanej przed 5 laty przez jego konfratra, profesora historii o. Józefa Cieślaka — „Kierownik duchowy św. Faustyny”. O działalności jezuickiego kapłana można się również nieco dowiedzieć ze wspomnianej na początku książki, napisanej przez samego o. Andrasza, a poświęconej Miłosierdziu Bożemu. Wydano ją w ubiegłym roku, po blisko 70 latach od jej powstania. Dzięki niej można poznać wiele mniej znanych szczegółów z życia świętej. O. Andrasz oraz współsiostry Faustyny zbierali na bieżąco świadectwa od jej bliskich — rodziny, sąsiadów.

Żywy święty

Dziś nazwisko spowiednika św. Faustyny pojawia się coraz częściej w mediach. Przede wszystkim na łamach prasy katolickiej. Organizowane są też sesje naukowe i konferencje poświęcone temu wyjątkowemu kapłanowi. Zasługa w tym niemała ojców jezuitów, ale i świeckich. Wielkim jego popularyzatorem jest nowosądecki przedsiębiorca Czesław Bogdański, od lat aktywnie propagujący w kraju i za granicą postać o. Andrasza. Jego marzeniem jest beatyfikacja, a później kanonizacja tego niezwykłego kapłana, urodzonego na ziemi sądeckiej. Początek zainteresowania przedsiębiorcy o. Andraszem nastąpił w Medjugorie, choć — jak mówi — „mieliśmy tego wielkiego spowiednika tuż pod ręką”. Najpierw jednak Czesław Bogdański wraz z małżonką i rodziną przyłączyli się do modlitw za kapłanów. Później przyszedł czas na lekturę „Dzienniczka”. Tu często pojawiało się nazwisko jezuity — o. Józefa. Zaintersował się nim tym bardziej, że pochodził on z pobliskiej wioski jego przodków. Z czasem spowiednik stał się dla przedsiębiorcy symbolem i wzorcem posługi kapłańskiej.

— Ale myślę, że wszystko zaczęło się jeszcze w Mystkowie, nieopodal Nowego Sącza — mówi Czesław Bogdański. — Tam właśnie rodziny moich pradziadków i dziadków poświęcały się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, tam chodziłem jako dziecko do kościoła. Tam, gdzieś w tle, podczas rozmów bliskich pojawiała się postać o. Andrasza. Kiedy w latach 80. ubiegłego wieku chodziłem do szkoły średniej w Nowym Sączu, lekcje religii prowadzili jezuici. Zapewne więc i oni wspominali o swoim współbracie. Ale tak świadomie zauważyliśmy o. Józefa i w niego „wsiąknęliśmy” po wizycie w Medjugorie. Później ułożyliśmy z gronem znajomych „Modlitwę do Boga Ojca Miłosiernego o wyniesienie do chwały ołtarzy o. Józefa Andrasza i udzielenie przez jego pośrednictwo potrzebnych łask”. Modlitwa otrzymała imprimatur Kurii w Tarnowie. To olbrzymia radość, bo o. Andrasz jest dla nas takim żywym świętym. Nie tylko tym „przywoływanym”, którego modlitwy leżą gdzieś na półce. Jest stąd i dlatego ciągle przywołujemy jego wstawiennictwa — mówi Czesław Bogdański.

opr. mg/mg