Zarys wiary: Wprowadzenie (2)

WPROWADZENIE

&#8222Cóż mamy czynić?” (Dz 2, 37) pytano po kazaniu św. Piotra. Pytanie to wynikało ze zrozumienia, że wiara w Boga w Jezusie Chrystusie musi znaleźć odzwierciedlenie w codziennym postępowaniu ludzi. Wierzący pyta o to, jak powinno wyglądać życie, w którym kierujemy się wolą Boga.

Skąd jednak człowiek ma wiedzieć, czego oczekuje od niego Bóg? Służą temu przede wszystkim rozum i sumienie. One pozwalają rozpoznać, co jest dobre i słuszne, co jest zgodne z naturą rzeczy, czego wymaga sytuacja, co służy pokojowi, co służy sprawiedliwości, co czyni ludzi szczęśliwymi. W tym zostaje rozpoznana wola Boża.

Z tego, co człowiek każdego dnia doświadcza, uczy się niejednej z tych rzeczy, które czynić powinien. Pan Jezus (w Kazaniu na górze) sięga tutaj po stare zdanie, zwane również „złotą zasadą” postępowania, które ujmuje to doświadczenie w następujący sposób: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7, 12). Oznacza to, że każdy doskonale wie, co jest dla niego konieczne, co dobre, i jak chciałby, aby się z nim obchodzili inni. Tego też inni oczekują od niego.

To, co chrześcijanina czyni chrześcijaninem, przekracza jednak zwykłe rozsądne postępowanie. Dla chrześcijan miarą postępowania jest zachowanie się Jezusa. „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (J 13, 34). Wiemy, że Jezus żył całkowicie dla Ojca i całkowicie dla ludzi. Nie przeszkadzała Mu w tym także pełna świadomość śmierci, bo „nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Każdy kto stara się za przykładem Jezusa żyć dla innych, żyje według woli Bożej, którą odkrył przed nami Jezus - taki kocha Boga. Kochać Boga i bliźniego jest największym i jedynym przykładem chrześcijan, zawierającym w sobie wszystkie inne przykazania (Rz 13, 9; Ga 5, 14). Ono jest podstawową zasadą chrześcijańskiego życia.

Największe przykazanie przytacza Ewangelia św. Mateusza jako odpowiedź Jezusa na pytanie uczonego w Prawie o największe przykazanie (Mt 22, 34-40). Natomiast u św. Łukasza - na zapytanie Jezusa - uczony w Prawie cytuje je w dosłownym brzmieniu. Jezus tę wypowiedź potwierdził, a następnie - dla wytłumaczenia - opowiedział przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 30-37).

W dalszych rozważaniach posłużymy się Łukaszową wersją największego przykazania wraz z kluczowymi twierdzeniami przypowieści o miłosiernym Samarytaninie: „Kto jest moim bliźnim?” (Łk 10, 29) i „Idź, i ty czyń podobnie” (Łk 10, 37).

opr. mg/lb