Bł. Karol Emanuel Cecilio Rodríguez Santiago

Urodził się 22 listopada 1918 r. w miejscowości Caguas w Portoryko, w średnio zamożnej rodzinie katolickiej. Jako dziecko otrzymał staranne wychowanie religijne, najpierw w domu, a następnie w szkole, pod opieką sióstr zakonnych i ojców redemptorystów. Przez wiele lat był gorliwym ministrantem. Jedna z jego sióstr została karmelitanką, a brat benedyktynem.

Po ukończeniu z wyróżnieniem szkoły podstawowej uczęszczał do szkoły średniej. Choć zaczął już wtedy poważnie chorować, udało mu się uzyskać maturę. Przez kilka lat pracował jako urzędnik. W 1946 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Rio Piedras. Niestety choroba zmusiła go do ich przerwania. Wrócił wtedy do pracy w biurze i sam dokształcał się w dziedzinie filozofii, religii i nauk przyrodniczych. Przez rok uczęszczał na lekcje gry na fortepianie, sam nauczył się grać na kilku innych instrumentach, m.in. na organach. Liturgia stała się nie tylko centrum jego życia modlitwy, ale również ulubionym tematem lektur i konferencji wygłaszanych głównie dla młodzieży. Przez wiele lat Karol prowadził katechizację w szkole średniej.

W wolnych chwilach tłumaczył artykuły na temat duchowości chrześcijańskiej, które wydał później na powielaczu w dwóch zbiorach: «Liturgia» oraz «Kultura chrześcijańska». Kierując się przekonaniem, że liturgia Kościoła powinna być głównym źródłem sił duchowych dla chrześcijan żyjących w świecie, wraz z zaprzyjaźnionym księdzem założył w rodzinnej miejscowości Koło Liturgiczne, a kilka lat później chór parafialny.

«Charlie», jak nazywany był przez przyjaciół, nigdy nie zerwał kontaktów ze środowiskiem akademickim. Z grupą studentów założył «koło kultury chrześcijańskiej», do którego należało również wielu pracowników naukowych. Wygłaszał odczyty na tematy związane z życiem liturgicznym i udziałem katolików w przemianach społecznych i religijnych. Stał się też inicjatorem organizowanych corocznie w Rio Piedras «Dni Życia Chrześcijańskiego». W jednym z listów pisał: «Rozum ludzki pragnie prawdy. A prawda ukazuje się tak jednoznacznie, że kiedy się ją rozpozna, zaczyna się ją miłować. Nie potrafią pogodzić dogmatów katolickich z nauką jedynie ci, którzy słabo znają którąś z dziedzin wiedzy albo nie znają żadnej».

Karol Rodríguez był człowiekiem czynnego apostolstwa. W wielu miejscowościach zorganizował grupy dyskusyjne. Sam działał w «Bractwie Doktryny Chrześcijańskiej», w «Towarzystwie Świętego Imienia» i w stowarzyszeniu «Rycerze Kolumba». W chrześcijańskim «humanizmie teocentrycznym» widział wielką siłę rewolucyjną, zdolną nadać światu nowe, bardziej ludzkie oblicze. Pisał: «Wierzymy w chrześcijaństwo żywe i rewolucyjne (w najbardziej szlachetnym tego słowa znaczeniu), w chrześcijaństwo według wzoru autentycznie tradycyjnego katolicyzmu, którego miarą jest Ewangelia; w chrześcijaństwo modlitwy liturgicznej, medytacji i kontemplacji, które żywi się Pismem Świętym i nauką Ojców Kościoła. Wierzymy w chrześcijaństwo, które czerpie inspirację z najbardziej podstawowych prawd naszej religii, przeżywa je i z miłością rozważa: łaska, chrzest, Ciało Mistyczne, sakramenty, Eucharystia. Wierzymy w apostolat bezpośredni».

Stanowczo opowiadał się, także wobec biskupów, za aktywnym udziałem osób świeckich w liturgii oraz za wprowadzeniem do niej języków rodzimych. Nie bez powodu uważany jest za jednego z prekursorów odnowy liturgicznej, którą oficjalnie zapoczątkowały postanowienia Soboru Watykańskiego II.

Zmarł wyniszczony chorobą nowotworową 13 lipca 1963 r., w wieku 44 lat. Jest pierwszym Portorykańczykiem wyniesionym do chwały ołtarzy.

opr. mg/mg