Bł. Ludwik Pavoni

Sługa Boży Ludwik Pavoni, założyciel Zgromadzenia Synów Maryi Niepokalanej, urodził się 11 września 1784 r. w Brescii w rodzinie szlacheckiej.

Naukę rozpoczął w konwencie św. Dominika w rodzinnym mieście, gdzie jego wychowawcą był ks. Do-menico Ferrari, późniejszy biskup Brescii. Idąc za głosem powołania, wybrał drogę życia kapłańskiego. Był to okres wojen napoleońskich, a więc czasy trudne dla Kościoła. Ludwik musiał przygotowywać się do kapłaństwa indywidualnie, pod kierunkiem miejscowych kapłanów, ponieważ seminarium duchowne zostało zamknięte. Święcenia otrzymał w kościele pw. św. Piotra w Oliveto z rąk biskupa Bergamo 21 lutego 1807 r.

Pierwszym zadaniem, jakie mu powierzono, był apostolat wśród młodzieży. Misji tej poświęcił całe swoje życie. Wielu ówczesnych kapłanów, wrażliwych na problemy młodego pokolenia, otwierało tzw. oratoria. Ks. Ludwik Pavoni, idąc za ich wzorem, postanowił otworzyć swoje oratorium, aby «przyjmować w nim chłopców najuboższych, najbardziej zaniedbanych, zapomnianych i pogardzanych». Powstało ono przy kościółku pw. św. Urszuli. Działalność tę kontynuował również w latach 1812-1818, kiedy pełnił funkcję sekretarza biskupa. Co więcej, dzięki wielkodusznej pomocy biskupa przeniósł pierwotne oratorium do obszernych zabudowań przy kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Pokoju.

W 1818 r. ks. Pavoni został mianowany kanonikiem katedralnym i rektorem kościoła pw. św. Barnaby. W tym czasie zaczął planować założenie zakładu dla opuszczonej młodzieży, żyjącej w skrajnej nędzy. Pierwszych podopiecznych przyjęto w 1821 r. Zapewniano im podstawowe wychowanie moralne i religijne, jak też przygotowanie do zawodu. Pierwsze warsztaty, jakie tam powstały, przygotowywały do zawodów ślusarza, stolarza i szewca. W 1823 r. otwartom drukarnię, która potem przez długie lata służyła prasie katolickiej i szerzeniu kultury ludowej. W 1825 r. zakład został uznany przez władze państwowe.

W r. 1841 ks. Pavoni zaczął przyjmować do swego zakładu również głuchoniemych. Pracował też nad przygotowaniem rolników do stosowania nowoczesnych metod uprawy ziemi.

Szybki rozwój zakładu sprawił, że wokół ks. Pavoniego gromadzili się coraz liczniejsi współpracownicy, i to zarówno świeccy, jak i duchowni. Postanowił wówczas powołać do życia nowe zgromadzenie zakonne. Mimo licznych trudności nie ustawał w swych staraniach. W 1843 r. otrzymał dekret pochwalny Stolicy Apostolskiej, a w 1847 r. aprobatę papieską. Zgromadzenie nosiło nazwę Synów Maryi Niepokalanej. Ks. Pavoni zrezygnował z tytułu kanonika i 8 grudnia 1847 r. wraz ze swymi najbliższymi współpracownikami złożył profesję zakonną. Umarł 1 kwietnia 1849 r. w Saiano.

Był człowiekiem niezwykle wrażliwym na ludzką biedę. Cechowała go wielka roztropność i wyjątkowy zmysł organizacyjny. Współpracownicy cenili go przede wszystkim za życzliwość i przyjacielski stosunek do nich. Odznaczał się również głęboką pobożnością, pokorą, niezwykłą hojnością, tak w sprawach materialnych, jak i duchowych, oraz heroizmem apostolskim, który przejawiał się szczególnie w pracy z trudną młodzieżą. Jego dzieło stało się źródłem inspiracji dla św. Jana Bosko.

opr. mg/mg