Bł. Maria Teresa Scrilli

Urodziła się 15 maja 1825 r. w Montevarchi w Toskanii we Włoszech. Pochodziła z zamożnej rodziny. Miała bardzo trudne dzieciństwo, gdyż była dzieckiem niechcianym i matka nie okazywała jej miłości. Mała Maria odnalazła jednak swoją «drugą Mamę» w osobie Maryi, której zawsze powierzała siebie i to, co robiła, «chroniła się u Jej stóp», gdzie, jak sama pisała później w swej Autobiografii, zrozumiała, że «miłość czyni słodkim cierpienie». Jako młoda dziewczyna zrozumiała też, że Pan wzywa ją do naśladowania Go w cierpieniu, które chciała przyjmować z miłością.

W młodości bardzo poważnie zachorowała i niemal dwa lata spędziła w łóżku. Powróciła do zdrowia dzięki wstawiennictwu św. Florencjusza, męczennika. Podczas choroby odkryła powołanie do życia konsekrowanego. Od młodości czytała o życiu św. Marii Magdaleny de Pazzi i św. Teresy z Avili, co zaowocowało w niej zamiłowaniem do duchowości karmelitańskiej i kontemplacji.

W wieku 21 lat pomimo sprzeciwu rodziców wstąpiła do karmelitanek we Florencji. Po dwóch miesiącach powróciła do domu, zrozumiawszy, że Pan Bóg powołuje ją do innego życia.

W okresie gdy rozeznawała swoje powołanie, poświęcała się służbie bliźniemu, a zwłaszcza dzieciom i młodzieży. W rodzinnym domu otworzyła małą szkołę dla dziewcząt. Uczyła je bojaźni Bożej i umiłowania cnoty. Wkrótce zgromadziła się wokół niej grupa młodych kobiet, które chciały uczestniczyć w jej apostolskim dziele. Swoją pracą zdobyła uznanie lokalnych władz, które powierzyły jej prowadzenie szkół publicznych.

Z czasem Maria zrozumiała, że powinna założyć zgromadzenie zakonne, zajmujące się wyłącznie szkolnictwem. 15 października 1854 r., otrzymawszy zgodę miejscowego biskupa i wielkiego księcia Toskanii Leopolda II Habsburga, założyła Instytut Sióstr Matki Bożej z Góry Karmel i przyjęła imię zakonne Maria Teresa od Jezusa. Działalność zgromadzenia cieszyła się wielkim uznaniem. Na wiosnę 1856 r. również władze innego miasta — Foiano — powierzyły siostrom prowadzenie szkoły dla dziewcząt.

Dynamiczny rozwój zgromadzenia trwał jednak krótko. Władzę w regionie zdobyli bowiem masoni i ugrupowania antyklerykalne. W 1859 r. siostrom odebrano szkoły i zakazano noszenia stroju zakonnego. Otworzyły one jednak własną szkołę prywatną i zamieszkały w rodzinnym domu swej założycielki. W 1862 r. zmuszono je do zamknięcia również tej szkoły i siostry powróciły do swych rodzin.

Po 16 latach Maria Teresa przeniosła się do Florencji, gdzie udało jej się odtworzyć swoją wspólnotę i założyć nową szkołę. Zmarła we Florencji 14 listopada 1889 r. Po jej śmierci zgromadzenie, w którym pozostały jedynie dwie zakonnice, jedna nowicjuszka i jedna postulantka, przeszło kolejny kryzys. Jego rozkwit rozpoczął się dopiero 30 lat po śmierci założycielki. Dziś posiada domy we Włoszech, Stanach Zjednocznych, Kanadzie, Polsce, Indiach, Brazylii, Czechach i na Filipinach.

M. Maria Teresa zrozumiała, że aby naśladować Jezusa, trzeba bezgranicznie zaufać Bogu, który sam jeden zna prawdziwy cel naszego życia. Modliła się: «Panie, sama z siebie nic nie mogę, a nawet gdybym mogła, nie chciałabym, ponieważ niczego innego nie pragnę, jak tylko tego, by we mnie (...) wypełniła się wola Twoja». Założone przez nią zgromadzenie zakonne miało przede wszystkim żyć według woli Bożej, w posłuszeństwie, które «się nie zestarzeje ani nie przedawni». Patrząc po ludzku, doświadczała wielu porażek, jednak w Bożych planach te trudne doświadczenia miały zaowocować wielkimi osiągnięciami, dzięki zjednoczeniu z ukrzyżowanym Panem. Ona sama modliła się: «Kocham Cię we wszystkim, zarówno w utrapieniu, jak i w pokoju, bo nigdy nie szukałam Twoich pociech, lecz Ciebie, Boże pocieszenia».

Dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o heroiczności cnót Służebnicy Bożej był odczytany w obecności Jana Pawła II 20 grudnia 2003 r., a dekret o cudzie przypisywanym jej wstawiennictwu został promulgowany 19 grudnia 2005 r.

opr. mg/mg