Bł. Paweł Józef Nardini

Urodził się 25 lipca 1822 r. w Germersheim, małej miejscowości nad Renem, w Niemczech. Był dzieckiem nieślubnym. Matka z powodu braku środków materialnych zmuszona była oddać syna na wychowanie swojej dalszej rodzinie. Kochając przybranych rodziców, nigdy nie zapomniał o swojej rodzonej matce, a po latach, kiedy został proboszczem, zabrał ją do siebie.

Otrzymał solidne wykształcenie. Od dzieciństwa lubił się uczyć i dzięki temu osiągał bardzo dobre wyniki. Po ukończeniu gimnazjum rozpoznał powołanie do kapłaństwa. W 1841 r. wstąpił do seminarium duchownego w Spirze, gdzie podjął studia filozoficzne. Po dwóch latach biskup posłał go na uniwersytet do Monachium, aby tam kontynuował studia teologiczne. Ukończył je w 1846 r., uzyskując najwyższą ocenę summa cum laude. 22 sierpnia tegoż roku przyjął święcenia kapłańskie w katedrze w Spirze.

Po studiach został skierowany do pracy duszpasterskiej jako wikariusz w parafii w Frankenthal, następnie jako prefekt konwiktu biskupiego w Spirze i regens parafii w Geinsheim. W 1851 r. została mu powierzona trudna i uboga parafia w Pirmasens, gdzie pozostał do śmierci. To tam dojrzewał do świętości, oddając się bez reszty posłudze ludziom biednym, chorym i dzieciom. Dostrzegał palącą potrzebę opieki nad dziećmi oraz pracy nad ich wychowaniem i kształceniem. Mając na uwadze problemy ludzi starych i chorych, założył w 1855 r. nową wspólnotę zakonną, która przyjęła później nazwę Zgromadzenie Ubogich Sióstr Franciszkanek Świętej Rodziny z Mallersdorf. Zmarł w Pirmasens 27 stycznia 1862 r. W chwili śmierci założone przez niego zgromadzenie zakonne liczyło już ok. 220 sióstr.

Wyrazem głębokiej więzi ks. Nardiniego z Bogiem była cnota miłosierdzia. Żyjąc w czasach intensywnej industrializacji, miał do czynienia z pogłębiającą się ludzką biedą i ubóstwem. Nie był na nie obojętny i całym sercem poświęcił się ludziom powierzonym jego duszpasterskiej trosce. Za przykładem św. Franciszka z Asyżu, zdecydował się całkowicie ofiarować swoje życie ubogim. Z wielką odwagą bronił wolności Kościoła i katolików. Ks. Nardini niestrudzenie głosił kazania, katechezy i prowadził lekcje religii. Odbudowywał w ten sposób Kościół w jego wymiarze wewnętrznym, kładąc nacisk na pobożne sprawowanie liturgii, szczególnie Mszy św., i adorację eucharystyczną. Wielką wagę przywiązywał do sakramentu pojednania i do pokuty. Każde święto w roku liturgicznym poprzedzał przygotowaniem duchowym. Katecheza, liturgia i dzieła miłości — to trzy podstawowe zadania Kościoła, którym ks. Nardini poświęcał się w sposób wręcz heroiczny. A wszystko, co czynił, było głęboko inspirowane przez jego osobistą i mistyczną więź z Jezusem Chrystusem. Swą miłość do Niego wyrażał m.in. poprzez posłuszeństwo swojemu biskupowi i Ojcu Świętemu.

19 grudnia 2005 r. Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do promulgowania dekretu o heroiczności cnót sługi Bożego.

opr. mg/mg