Bł. Józef Tovini

Urodził się 14 marca 1841 r. w Cividate Camuno pod Brescią we Włoszech. Był najstarszym z siedmiorga rodzeństwa niezamożnej rodziny. W 1859 r. stracił ojca, a w 1865 r. matkę.

Dzięki pomocy materialnej wuja ukończył szkołę średnią w Weronie. Był chłopcem posłusznym, inteligentnym i przede wszystkim niezwykle religijnym. Naukę kontynuował na Uniwersytecie w Pavii, gdzie w 1865 r. ukończył studia prawnicze. W sierpniu tego samego roku podjął pracę w kancelarii adwokackiej w Lovere, a w listopadzie zatrudnił się dodatkowo w biurze notarialnym, by po śmierci rodziców utrzymać młodsze rodzeństwo. Przez dwa lata był nauczycielem i wicedyrektorem szkoły miejskiej. Wyróżniał się szczególną pobożnością. Jako jedyny nauczyciel rozpoczynał i kończył lekcje modlitwą, a co niedzielę przyjmował komunię św.

W 1867 r. przeniósł się do Brescii, gdzie pracował w kancelarii adwokackiej. W 1875 r. ożenił się z córką swego pracodawcy i miał z nią dziesięcioro dzieci. Wychowywał je w duchu religijnym: jeden z synów wstąpił do zakonu jezuitów, a dwie córki zostały zakonnicami. Często mawiał: «Nasze dzieci bez wiary nigdy nie będą bogate, z wiarą nigdy nie będą biedne».

W latach 1871-1874 był burmistrzem Cividate. Zlikwidował zadłużenie miasta, rozpoczął budowę linii kolejowej, a w 1872 r. założył Banca di Vallecamonica.

Działalność społeczna i polityczna błogosławionego oraz jego praca zawodowa były przepojone duchem chrześcijańskim. W 1877 r. wstąpił do Akcji Katolickiej, a w 1882 r. do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Skrupulatnie przestrzegał reguły zakonu, prowadząc życie skromne, ascetyczne i apostolskie. W 1893 r. zwracając się do uczestników diecezjalnego kongresu tercjarzy powiedział: «Aby podołać naszemu dziełu, potrzebne są trzy cnoty: głęboka wiara w Boga, szczere przywiązanie do Kościoła i miłość wszystkich ludzi, zwłaszcza wrogów».

Z jego inicjatywy 13 kwietnia 1878 r. zaczął się ukazywać katolicki dziennik «Il Cittadino» («Obywatel»). W 1878 r., jako członek komitetu diecezjalnego, uczestniczył w tworzeniu Opera dei Congressi, katolickiej organizacji walczącej z szerzącym się antyklerykalizmem. W 1879 r. został wybrany radnym prowincji Pisogne, a w 1882 r. miasta Brescii. Zabiegał o kształcenie religijne młodzieży w szkołach państwowych, pod jego kierunkiem zostało wybudowane w 1882 r. przedszkole św. Józefa i szkoła im. A. Luzzago. We współpracy z jezuitami założył katolicki pensjonat dla studentów w Padwie. Popierał rozwój prasy katolickiej, był współzałożycielem czasopism «Fede e Scuola» («Wiara i Szkoła»), «Scuola Italiana Moderna» («Nowoczesna Szkoła Włoska») oraz tygodnika katolickiego «La voce del Popolo» («Głos Ludu»). Od 1886 r. aż do śmierci prowadził nocne czuwania modlitewne w każdy pierwszy piątek miesiąca w kościele św. Łukasza w Brescii.

Z oddaniem zabiegał o pogłębianie wiary robotników. W 1881 r. zorganizował akcję tworzenia Towarzystw Chrześcijańskich Robotników. Powstały one w Lovere, Vallecamonica, Valtrompia, Vallesabbia, Chiari, Palazzolo, Salň, Vestone i Marcheno. W 1888 r. założył Banca San Paulo w Brescii, a w 1896 r. Bank Ambrozjański w Mediolanie, aby zagwarantować niezależność finansową dziełom chrześcijańskim oraz katolickim placówkom wychowawczym.