Św. Benedykt Menni

Urodził się w Mediolanie 11 marca 1841 r. Na chrzcie, który odbył się w tym samym dniu, otrzymał dwa imiona: Anioł Herkules. Jego rodzice byli gorliwymi katolikami. Gdy miał 18 lat, pielęgnował jako ochotnik żołnierzy rannych w bitwie pod Magentą: pomagał przy transporcie rannych z dworca kolejowego w Mediolanie do szpitala bonifratrów, gdzie otaczał ich troskliwą opieką. Przykład braci oddających się posłudze chorym obudził w nim pragnienie, by pójść w ich ślady. 1 maja 1860 r., zgodnie z ówczesnym zwyczajem wyposażony w zestaw narzędzi chirurgicznych, wstąpił do zakonu bonifratrów. 13 maja przywdział habit przyjmując imię Benedykt. 15 maja następnego roku złożył śluby proste, a 17 maja 1864 r. — śluby uroczyste. W tym dniu ofiarował się Bogu wypowiadając następujące słowa: «Panie, pragnę pracować dla mojego zakonu do ostatniego tchu».

Wstąpił do seminarium duchownego w Lodi i równocześnie pracował w szpitalu oraz pogłębiał swą wiedzę medyczną. 14 października 1866 r. w Rzymie — gdzie przebywał na krótkim kursie specjalistycznym — otrzymał święcenia kapłańskie. W tym czasie w Hiszpanii, Portugalii, w Ameryce Łacińskiej oraz na Filipinach antykościelne ustawy spowodowały, że Zakon Szpitalny św. Jana Bożego prawie przestał istnieć. Przełożony generalny zakonu Jan M. Alfieri przedstawił Benedykta papieżowi Piusowi IX, który powierzył mu misję odbudowy zakonu w Hiszpanii. O. Menni wyruszył z Rzymu 16 stycznia 1867 r. Po drodze zatrzymał się w klasztorach bonifratrów w Lyonie i Marsylii; odwiedził też tamtejsze szpitale. W kwietniu tego samego roku dotarł do Barcelony. Nie znał hiszpańskiego i nie posiadał żadnych funduszów. Abp Pantaleon Monserrat y Navarro początkowo odnosił się do niego z nieufnością, ale z czasem zaczął popierać jego starania, dzięki czemu o. Menni wraz z dwoma współbraćmi 14 grudnia 1867 r. otworzył pierwszy szpitalik dla bezdomnych dzieci chorych na krzywicę. W 1868 r. o. Benedykt ciężko zachorował i musiał leczyć się w Marsylii.

Wrócił do Barcelony w okresie walk między zwolennikami don Carlosa, pretendenta do tronu, i prawowitej królowej Izabeli II. Był podejrzewany o sympatyzowanie ze stronnictwem don Carlosa i z tego powodu kilka razy znalazł się w poważnym niebezpieczeństwie. W pewnym momencie musiał nawet uchodzić do Rzymu. Gdy wrócił do Hiszpanii, został w 1872 r. aresztowany przez rewolucjonistów wraz z jednym współbratem. Pewnego dnia, gdy odmawiali modlitwę do Trójcy Świętej, do celi weszli strażnicy i oznajmili im, że zostaną wypuszczeni na wolność pod warunkiem, że natychmiast opuszczą Hiszpanię. O. Benedykt Menni udał się więc do Marsylii, gdzie zaopiekował się czterema nowicjuszami również wypędzonymi z Barcelony. Po pewnym czasie z trzema współtowarzyszami powrócił do Hiszpanii, aby pełnić posługę miłosierdzia na terenach ogarniętych wojną. W lutym 1876 r. zreorganizował szpital w Barcelonie, a następnie przeniósł się do Madrytu. W pobliskiej miejscowości Ciempozuelos zbudował szpital psychiatryczny.

W następnych kilku latach z jego inicjatywy powstały szpitale w Granadzie, Sewilli, Maladze, Gibraltarze, Madrycie, Carabanchelu, Alto (Madryt), Guadalajarze (Meksyk), Lizbonie, Aldeja de Ponte, Telhalu (Portugalia) i w wielu innych miastach. W 1884  r. uzyskał od Stolicy Apostolskiej zezwolenie na ustanowienie hiszpańsko-amerykańskiej prowincji bonifratrów. Na kapitule prowincji został wybrany jej przełożonym i pozostał nim przez 5 kadencji. W 1903 r. istniało już 14 założonych przez o. Menniego szpitali.

Kiedy w r. 1885 wybuchła epidemia cholery, Benedykt nie zważając na niebezpieczeństwo ratował chorych i zachęcał współbraci do gorliwej posługi. Założone przez niego szpitale były przeznaczone wyłącznie dla mężczyzn. Po pewnym czasie z różnych stron zaczęły napływać prośby o otoczenie opieką także chorych kobiet. Do o. Menniego zgłosiły się dwie młode kobiety z Granady: Józefina Recio i Maria de las Angustias Jiménez, które na wzór bonifratrów chciały poświęcić swoje życie opiece nad chorymi. Benedykt Menni długo się wahał i zastanawiał, po czym zaprosił je do Ciempozuelos z myślą o założeniu żeńskiego zgromadzenia zakonnego. Wkrótce zaczęły przybywać inne kandydatki. 31 maja 1881 r. pierwsze nowicjuszki przywdziały strój zakonny, a 4 czerwca 1882 r. złożyły pierwsze śluby. W ten sposób powstało Zgromadzenie Sióstr Szpitalnych od Najświętszego Serca Pana Jezusa, które Stolica Apostolska zatwierdziła w 1901 r. Następne klasztory żeńskie powstały bardzo szybko. W chwili śmierci o. Benedykta Menniego było ich już 33.

Po złożeniu urzędu prowincjała w 1903 r. o. Benedykt Menni zajął się umacnianiem zgromadzenia. W 1909 r. został mianowany przez Stolicę Apostolską wizytatorem apostolskim, a następnie w 1911 r. przełożonym generalnym swojego zakonu. 11 czerwca 1912 r. zrezygnował z tego urzędu i zamieszkał w Paryżu. Zmarł 24 kwietnia 1914 r. w Dinan. 29 kwietnia jego ciało zostało przeniesione do Ciempozuelos i pochowane na miejscowym cmentarzu wśród współbraci i współsióstr zakonnych. W r. 1924 doczesne szczątki o. Menniego przeniesiono do kaplicy macierzystego domu założonego przez niego zgromadzenia.

Bogata działalność apostolska i charytatywna Benedykta Menniego wypływała z głębokiego życia wewnętrznego. Kierował się zasadą: «Nie ufać sobie, a ufać Jezusowi i rzucać się w Jego ramiona» oraz «Modlić się, pracować, być cierpliwym, cierpieć, kochać Boga i milczeć».

Proces beatyfikacyjny sługi Bożego rozpoczął się w r. 1945, a 23 czerwca 1985 r. Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych.

opr. mg/mg